Bergen

Nederland is vlak. Toch kennen we een plaats met de naam Bergen. Het ligt aan zee en heet dan ook: Bergen aan zee. We hebben ook een plaats Eibergen. Maar of die naam iets met kip en ei te maken heeft, is maar zeer de vraag. Wat een ei is, dat weten Nederlanders wel. Maar wat een berg is, zal altijd een raadsel voor ze blijven. Nederlanders klimmen tegen een talud van een viaduct. Ze roetsjen met een sleetje van een duin. Ze hijsen zich op een terp en voelen zich een hele peer. Weten zij veel.
Is dat erg? Wel nee. We kunnen ze maar beter in die waan laten.
Want wát, als Nederland echte bergen had? Als Zeeland geen delta was maar een rotsformatie, waar de golven tevergeefs tegenaan sloegen ? Als de weg tussen Lelystad en Almere zich met haarspeldbochten om een bergrug heen moest slingeren? Als we Assen in de winter niet bereikten omdat er sneeuw lag in de Pas van Hoogeveen?
Dan zou de geschiedenis totaal anders zijn verlopen, en waren wij niet geworden wie we zijn.
Dan hadden we geen molens, dijken of een polder.
Dan droegen we geen klompen en maakten we geen kaas.
Dan kwamen er geen Duitsers pootjebaden in de zee.
Dan waren onze tulpenbollen nooit tot grote bloei gekomen.
Nee, het is maar beter zo. Laten we maar gewoon genieten van onze duinen, terpen en taluds, op vakantie gaan naar Bergen aan zee en met Pasen naar Eibergen.
Doe maar gewoon. Dan doen we Nederlands genoeg.