Een leven na post punk

Er is een nieuwe plaat verschenen van Gareth Sager. Van wie hoor ik u denken. Gareth Sager. De man van The Popgroup, Rip, Rig and Panic en Head. Eerlijk gezegd is het geen briljante plaat. Maar ik ben blij dat ik hem heb. Gareth Sager heeft veel moois gemaakt en dan mag je hem ook wel steunen als het wat minder is. Want slecht is het ook weer niet. Hij begon zijn “carrière” in The Popgroup. Het was eind jaren 70, de tijd van Thatcher. Popmuziek was geen vermaak, popmuziek was een manier om tegen misstanden te ageren. The Popgroup deed dat niet alleen tekstueel, maar ook muzikaal. Vervreemdende muziek, dansbaar maar hoekig en ruw, agressief bijna. Maar ook: erg SERIEUS. Het leven was in die tijd geen pretje. En als je rond de twintig bent en je wilt de wereld verbeteren dan kan een lachje er al helemaal niet af. Sager dacht dat het ook anders kon, dat je de wereld ook kan verbeteren zonder te drammen, zonder zwaarmoedigheid. Zie daar het begin van Rip, Rig and Panic.

Rip, Rig and Panic was een sensatie in 1981. Niet een lp, maar twee 12”s. Met die prachtige titel: “GOD”. Rip, Rig and Panic was een viering van het leven. Het swingde het was wild, het klonk als of iedereen deed waar hij zin in had, zonder dat iemand het geheel uit het oog verloor. Zo enthousiast, zo absurd en zo eigenwijs was niet veel muziek. Rip, Rig and Panic speelde een onmogelijke mengeling van avant-garde jazz, funk, punk en pop. Gareth Sager was een van de twee belangrijkste liedjesschrijvers. Maar ook de zang en presentatie van Nena Cherry was zeer belangrijk. Zij zorgde voor energie. Rip, Rig and Panic kreeg roem vanuit diverse hoeken. Niet alleen in popmuziek kringen maar ook in de jazzwereld waren er mensen die hen wel zagen zitten. Het feit dat Nena Cherry de stiefdochter van avant-garde jazz grootheid Don Cherry is speelde ook mee. Dat papa Don zelf ook nog eens mee ging spelen maakte de reputatie van Rip, Rig and Panic alleen maar sterker. Na drie albums hielden ze het voor gezien. Ze hebben nog geprobeerd door te gaan in een wat andere vorm als Float Up CP, maar de magie was weg.

Garteh Sager was alles inmiddels beu. In plaats van gewoon te kunnen doen waar hij zin in had werd hij meegezogen in een wereld van snobistische jazz critici en poprecensenten die het niet meer experimenteel genoeg vonden. “Toen wilde ik iets doen wat niemand van me verwachte, wat geen pretenties had” vertelde hij later. Het werd Head. De muziek die ze maakten is het best te omschrijven als pubrock. Op de platen hoezen stonden mannen in morsige pakken met flessen whiskey in de hand. Imago, muziek en teksten straalden onbehouwen drankzucht uit.. Head maakte muziek die heel hard moest meebrullen. Lekker was het wel, maar heel bijzonder? Nou nee.

En toen werd het stil. In de jaren 80 zag ik zijn naam af en toe voorbij komen als maker van muziekjes bij MTV. Maar vrij snel daarna werd het helemaal stil. Hij schijnt in de jaren 90 nog in een band genaamd Pregnant gespeeld te hebben. Onder de naam C.C. Sager bracht hij vorig jaar “The Last Second Of Normal Time” uit. De sound van de plaat lijkt op die van de soundtrack van “Lost in Translation”. Zware gitaren en trage dreigende ritmes. Een andere associatie die ik met de plaat heb is met de film “My Name is Joe”. Een film spelend in de trieste betonblokken van Glasgow. The Last Second Of Normal Time is een soort Ennio Morricone voor de achterstandsbuurten. Op papier lijkt het niet veel, maar op cd is het een soms intrigerend geheel. Misschien is dit een niet erg wervend verhaal, maar het is wel net zo eerlijk als de muziek van C.C. Sager.

C.C Sager – The Last Second Of Normal Time
Creeping Bent Records, 2003