De bakker in buurt waar ik woon is een hele bijzondere bakker. De bakker in de buurt waar ik woon heeft namelijk verstandelijk gehandicapten in dienst. Niet zomaar 2 of 3, nee, er lopen er zeker 10 van rond. De jongen die me bedient, begroet me met een ferme handdruk en een lieflijke glimlach. Altijd vraagt hij me hoe het met me gaat, terwijl ik hem nauwelijks ken. Een paar dagen terug was er een nieuw meisje, ter versterking. Ik zei hallo en ze liet me spontaan een foto van haar paard zien, met een lieflijke glimlach. Trots vertelde ze me dat dat haar paard is. Ik vond het een heel mooi en lief paard.

Mijn zus is ook verstandelijk gehandicapt. Ze is bijna 40, maar verstandelijk is ze 7. Een paar weken terug is ze verloofd. Haar vriendje is wat slimmer, maar gooit ook geen hoge ogen bij de wetenschaps-quiz. Hun verloving was in het eetcafé waar ze elkaar hebben leren kennen.

Een speciaal eetcafé, zeg maar, waar je voor weinig kunt eten onder je zielsverwanten. Het zat stampvol. Frans Bauer schalde uit de speakers en iedereen was vrolijk. Iedereen sprak iedereen aan, ook al waren het onbekenden. Ik drong per ongeluk voor aan de bar en er werd plaatsgemaakt. Toen ik later vroeg of zij ook in de rij stonden, zeiden ze ja, maar dat ik voor mocht. Weer die lieflijke glimlach.

Mijn nieuwbakken zwager hield een speech waarbij menigeen, mijn ouders incluis, de tranen rijkelijk liet vloeien. Zo oprecht, zo eerlijk. Hun verlovingsreisje wordt een lang weekend Center Parcs, want op de sociale werkplaats verdien je niet zoveel.

Kinderen kan mijn zus niet meer krijgen. Ze is, in goed overleg met haarzelf, gesteriliseerd. Als de moeder van mijn ongeboren kind er voor de vierde maand achterkomt dat het kind het syndroom van down heeft, aarzel ik ook geen moment. Ik wil geen ‘mongool’. Toch maakt dit me verdrietig. Alsof je iets dierbaars verloochent. Het gevoel alsof je een lieve, oude, trouwe hond laat inslapen omdat ‘ie incontinent geworden is.

Categorieën: Maatschappij

15 reacties

Outsider · 10 februari 2006 op 07:40

[quote]Haar vriendje is wat slimmer, maar gooit ook geen hoge ogen bij de wetenschaps-quiz.
[/quote]
Goed voor een glimlach, deze zin.[quote]Frans Bauer schalde uit de speakers en iedereen was vrolijk. Iedereen sprak iedereen aan, ook al waren het onbekenden. [/quote]
Misschien is het bedrieglijke schijn, maar soms denk ik wel eens dat de zogenaamde verstandelijk gehandicapten de gelukkigste mensen zijn.

Acht van de tien columns op deze site vind ik prut met peren, maar deze kan er wel op door.

Dees · 10 februari 2006 op 09:03

Erg ontroerend stuk. Vooral je afsluiter, mooi, hoewel pijnlijk, mooi.

Bakema_NL · 10 februari 2006 op 09:34

Leuk om te lezen en zo’n winkel is een geweldig initiatief. Was iedereen soms maar zo “simpel” als deze mensen.

Nana · 10 februari 2006 op 10:27

Als je zwanger bent en je denkt daaraan heb je het al heel zwaar, maar het moeten beslissen is nog veel moeilijker. Zo een column schrijven is bijzonder knap!

wendy77 · 10 februari 2006 op 10:59

Deze column raakt me diep, terwijl hij toch lekker luchtig is geschreven. Heel knap, petje af!

champagne · 10 februari 2006 op 11:48

Mooi beschreven, de oprechtheid van deze mensen, de emotie en als slot je eigen (tegenstrijdige) gevoelens…

Fred · 10 februari 2006 op 15:24

Ja mooi, probeer alleen deze mensen eens te interviewen… nou ja over een maandje deel 2.
Doet me ook deken aan een column, ik dacht in Trouw, over een vader (en moeder) die hun dochter wilde laten stereliseren, op jongere leeftijd uit angst voor misbruik en een eventuele zwangerschap. Is ook op tv (met kleine letters) geweest.
Het mocht niet, want alleen het kind mocht beslissen met haar beperkte vermogens. Hemelschrijend vond ik dat.
En op Outsider reageer ik maar eens niet, maar vind het wel een belachelijke opmerking.

Trukie · 10 februari 2006 op 16:38

Nicolas je hebt jouw ding heel mooi en treffend neergezet.
In mijn omgeving is ook een ambchtelijke bakkerij (leerschool) voor mensen met een verstandelijke handicap.
Toch zullen velen nooit zonder (intensieve) begeleiding kunnen. Ik kan me jouw dubbele gevoelens voorstellen.
Maar de sfeer is altijd prima met en bij deze mensen.

Outsider · 10 februari 2006 op 18:23

[quote]En op Outsider reageer ik maar eens niet, maar vind het wel een belachelijke opmerking. [/quote]
Je reageert hier anders wel. Ik heb me bij praktisch al jouw columns stil gehouden, maar als jij niet ophoudt met mij voortdurend te bestoken met rottige opmerkingen, dan zal ik eens zeggen hoe ik over die columns van jou denk.

Chantal · 10 februari 2006 op 20:09

Wat een mooie column! Heel goed beschreven! Zoals Wendy al zei: petje af 🙂

Li · 10 februari 2006 op 21:17

Mooi en oprecht geschreven met prachtige overgangen van de ene naar de ander alinea.

Li

sally · 10 februari 2006 op 22:38

[quote]Mijn nieuwbakken zwager hield een speech waarbij menigeen, mijn ouders incluis, de tranen rijkelijk liet vloeien. Zo oprecht, zo eerlijk. [/quote]

Ik kan me er alles bij voorstellen. Geweldig geschreven. Erg ontroerend.

liefs Sally

Ma3anne · 11 februari 2006 op 11:51

Mooi en aangrijpend.

KawaSutra · 11 februari 2006 op 16:28

Maakt best indruk deze column. Goed geschreven.

Josan · 11 februari 2006 op 21:33

Mooi.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder