Een ogenblik geduld

‘Alle lijnen zijn bezet. Een ogenblikje geduld alstublieft. U wordt zo spoedig mogelijk geholpen’. Ik krijg last van hartkloppingen, en een rode waas voor mijn ogen, als ik naar deze ingeblikte berichten moet luisteren. En dat is knap ongezond en nogal tegenstrijdig als je bijvoorbeeld de huisarts moet bellen omdat je een hoge bloeddruk hebt. Onverstoorbaar loodst de gevangen stem van de assistente me door het keuzemenu. Eerst vertelt ze wie ik heb gebeld. Daarna krijg ik een keuzemenu voorgeschoteld, terwijl ik allang weet dat ik nummer drie moet kiezen. Toch ben ik verplicht te wachten totdat ze is uitgekwebbeld en als ik dan eindelijk de felbegeerde toets mag indrukken, ratelt ze doodleuk dat alle lijnen bezet zijn en ik het later nog eens mag proberen. En dan begint de hele ellende weer van vooraf aan. Voordat ik weet, is het vijf minuten over elf en ben ik 300 seconden te laat om nog een afspraak te kunnen maken.

Het is me een raadsel dat een servicenummer, een servicenummer, wordt genoemd. Sinds wanneer is het een service als het plegen van een simpel telefoontje zeeën van tijd, bergen met geld en hopen ergernis kost? Tegenwoordig trek ik er een ochtend voor uit als ik meer dan één telefoontje naar een instelling of organisatie moet plegen. Dan verlang ik vurig naar de tijd dat het enige servicenummer op de telefoon het cijfer vijf was. Met één druk op dit knopje werd je gewoon teruggebeld als een toestel bezet was en dat kostte geen cent extra. Maar de geautomatiseerde stemmen van de servicenummers of de telefooncentrale’s pikken die vijf niet. Die tetteren in je oor dat hun nummer een aantal centen per minuut kost, en laten je vervolgens rustig een uur hangen.

Laatst had ik een vraag over de gemeentelijke heffingen en natuurlijk mocht ik mijn vraag a la 10 cent per minuut stellen aan een mevrouw van de servicelijn. Na vijf minuten twijfelde ik of ik de verbinding wel of niet zou verbreken. Ik zou zomaar snel aan de beurt kunnen zijn maar voor extra geld zou het ook een eeuwigheid kunnen duren. Ik besloot toch maar te blijven hangen. Net toen ik de afwas had gedaan, de ramen had gezeemd en bijna in slaap was gesukkeld, schetterde de servicenummerstem de vraag: ‘voor welke gemeente belt u?’ in mijn oor. Ik schrok me een hartverzakking, hakkelde de naam van mijn woonplaats en werd voor verandering weer eens doorverbonden. Uiteindelijk kostte het wachten meer euro’s dan het gesprek zelf.

Gestoord en platzak word ik van die servicenummers en telefooncentrales met die ingeblikte stemmen en quasi vrolijke muziekjes. En eigenlijk zou de tekst: ‘Heeft u zeeën van kostbare tijd? Mooi, want u wordt voorlopig niet geholpen’ wettelijk verplicht moeten worden.