Een (on)eerbaar voorstel

De detectiepoortjes gingen af. Zijn handen trilden. Beleefd vroeg ik zijn zakken even te legen, misschien dat een streepjescode van een andere winkel de oorzaak was. Hij liep door naar de kluisjes, ik liep mee en zag dat hij spullen uit de winkel in zijn zak had: “Niets zeggen, niet bellen”, was zijn smeekbede…. Achteraf ga je dan toch denken. Stel nou, stel nou dat het een lekker wijf was geweest. Zulk soort dingen schijnen vaker voor te komen, een voor-wat-hoort-wat-deal. Natuurlijk zou ik, ik niet zijn als ik weer eens verder zou kijken, dan puur die daad. Hoe gaat dat precies in zijn werk???

Ik sta bij de kluisjes, die lekkere dievegge doet je een oneerbaar voorstel, maar ja, zo oneerbaar vind je dat niet eens. `Moet ik je pijpen?` vraagt ze zonder enige gene. Je hersenen slaan op hol. “Uhm ja, maaruh..hier?” Hoe ga je dat nou aanpakken? Je collega’s zijn al gealarmeerd en kunnen elk moment komen. Even snel broek op de knieën en haar dan laten ontsnappen? Even snel telefoonnummers uitwisselen en dan meteen controleren (ze is en blijft toch nog steeds een dievegge)? Hoe doen mensen dat toch? En wanneer bedenk je als winkeldief dat je iemand gaat pijpen als je ‘gepakt’ wordt? Vanaf welk bedrag zet je je ‘charmes’ in, als je voor 5 Euro iets steelt of pas bij de hogere bedragen, want tja het moet toch nog iets speciaals blijven.

Ik zie mezelf al helemaal afdingen bij de kluisjes. “Pijpen zegt u? Is dat alles? Nou dan moet u wel die dure mobiele telefoon terugleggen” of “Nou, mevrouwtje voor wat u allemaal in uw zak heeft eis ik toch minimaal dat ook uw broek uit gaat”.

Bij de NS schijnt het ook wel eens voor te komen. Een ‘dienst’ in ruil voor geen boete. Met welk gevoel stap je dan de trein. “Straks ga ik iemand pijpen?”. Volgens mij zijn er ook zat conductrices die er op hun manier ook een stoute draai aangeven (ik weet niet of die onaantrekkelijkheid nou door die hoedjes komt, maar echt opgewonden word ik niet van de NS-dames). Ik zie een de conductrice al onderhandelen:”sorry meneer, dat wordt een boete, tenzij….” In dat geval heb ik toch liever heel graag een boete.

Mensen die een treinkaartje met korting kopen, terwijl zij geen voordeelurenkaart hebben,kunnen ook een boete verwachten. Met mij mogen die mensen altijd wel meereizen, ik heb namelijk wel een voordeelurenkaart. Alleen moet je daar wel wat voor doen natuurlijk. “Mag ik met u meereizen…?” Mijn broek gaat open en de dame heeft de korting verdiend. Even later komt de conducteur. Mijn medereiziger laat vol trots haar kaartje met (bij elkaar gepijpte) korting zien: “wij reizen samen reizen” Ik kijk haar glunderende oogjes aan en antwoord: “Uhm, meneer de conducteur, eerlijk gezegd ken ik deze dame helemaal niet.” Gewoon even sarren.

De casus: Wat zouden jullie doen in een onderhandel situatie met de knapste persoon op aarde resulteerde in een teleurstellend 2 (ja, ik ga er op in) tegen 35 (nee, doe maar niet). Helaas ging iedereen er net even iets te serieus op in en misschien dat de aanwezigheid van de baas op het moment van het voorleggen van de casus er ook mee had te maken. Aan de vrouwelijke collega’s hebben we deze casus ook voorgelegd en zij vertelden toch echt dat we dan aan moesten komen met Brad Pitt en zelfs daar gingen zij ‘dieper’ op in. Vrouwen hadden het meteen over liefde en dat die er dan niet was, omdat hij iets nodig zou hebben. Zo zie je maar, het is best een lastige casus…..