Een ontstoken zenuw (2)

Het weekend dat ik zo’n last had van die ontstoken kies, belde ik op zaterdagavond in grote kiespijnnood de dienstdoende tandarts. Deze kon op dat moment ook niet veel voor mij doen, omdat een zenuwbehandeling erg tijdrovend is, en niet alleen dat, hij zou er ook nog assistentie bij nodig hebben die hij op dat moment niet beschikbaar had. Hij schreef mij zakjes met 600 mg Brufen bruis voor, een zware pijnstiller die voor dit soort dingen vaak gebruikt wordt, en die inderdaad wel enigszins bleek te helpen. Ik zag in het telefoonboek bij het zoeken naar het nummer van hem een bekend adres, maar ik dacht “dit kan toch niet waar zijn?’ Het leek namelijk sprekend op het adres van de oude houwdegen uit deel 1 van deze column. Toen ik daarover een opmerking maakte zei hij dat dat inderdaad klopte. Hoewel het één huisnummer scheelde. Het statige herenhuis waar destijds de praktijk gevestigd was, bestond uit twee delen en deze tandarts zat in het andere deel. In de oude martelkamer was nu een advocatenkantoor gevestigd. Dat er niets mis was met mijn herinnering aan de hele zaak bleek, doordat deze tandarts, een vriendelijke man, mij vertelde dat nu, twintig jaar nadat die andere tandarts zijn praktijk al gestopt was, hij nog vrijwel wekelijks patiënten over de vloer krijgt die over gruwelverhalen van deze man beginnen.

Er waren trouwens in mijn verleden wel meer toevalligheden met tandartsen. Zo bleek bijvoorbeeld die andere tandarts, die van die uitvallende vullingen, toevalligerwijs een broer te zijn van de huisarts van mijn oma. Dat dat echt heel toevallig was, blijkt uit het feit dat mijn oma, net als haar huisarts, in Assen woonde, terwijl deze tandarts zijn praktijk in Dordrecht had, 240 km verderop en maar twee straten bij ons vandaan. Ook die broer was trouwens als huisarts geen hoogvlieger, zodat hij ook niet zo lang de huisarts van mijn oma gebleven is.

Ik weiger te geloven dat tandartsen notoire vreemdgangers zijn, maar we hebben met de verschillende tandartsen die wij als gezin ‘versleten’ hebben wel een paar flinke schuinsmarcheerders meegemaakt. Het gaat hierbij voor de duidelijkheid niet om de volgens mij keurige tandartsen die zich de afgelopen tientallen jaren met mijn gebit hebben beziggehouden, althans, daar heb ik nooit onverkwikkelijke toestanden gezien, maar om enkele van de tandartsen van langere tijd geleden. Eentje daarvan was gewoon getrouwd, en hij had al volwassen kinderen. Maar zijn hoogblonde assistente woonde alsof dat in die tijd heel gewoon was bij het echtpaar in huis. Dat was op zich natuurlijk nog niet zo ongewoon, ware het niet dat zijn assistente een kind had dat van hem was. Nog spectaculairder, en voor de persoon die daar op pijnlijke wijze achter kwam zelf vrij schokkend, heb ik begrepen, was weer een andere tandarts. Een nabij familielid van mij kwam eens zonder kloppen de behandelkamer van de tandarts binnen, alwaar hij de man bezig zag met dingen die volgens mijn familielid niets met tandheelkunde te maken hadden. Althans, hij zat ervoor met een hand in het slipje van zijn assistente. Pas jaren later, toen ik zelf wat wijzer was geworden op dit gebied, realiseerde ik mij dat die man ook elk halfjaar opnieuw een andere goed uitziende jonge assistente had, en waarom dat misschien wel zo was.

(copyright John Piek)