De herfst had zijn intrede gedaan, de druiligere regen daalde neer over de stad en ik verwonder mij erover dat je van dit soort neerslag altijd het natst wordt. Vanuit de stad loop ik naar huis en bij de haven aangekomen moet ik mijn kraag opzetten tegen de gure wind. Het is puur toeval dat ik zijn kant opkijk, anders had ik hem gemist. Zittend op een bolder, met zijn rug naar mij toe, kijkt hij uit over de Zaan.
Als ik vlak bij hem ben draait hij zich net om en kijkt me aan. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht, helaas alleen van korte duur. Zo staan we een tijdje zwijgend naast elkaar, we hebben elkaar al een jaar niet gezien dus zouden we voldoende te bespreken moeten hebben, maar niets is minder waar. Met een grapje probeer ik een conversatie te starten, maar hij kapt dit al snel af. Hij meent dat ieder gesprek bij voorbaat al gedoemd is om te mislukken.
Voorzichtig leg ik mijn hand op zijn schouder en geef aan dat er toch iets moet zijn wat ik kan doen, een telefoontje, hulp zoeken, er moet toch iets zijn wat hem kan helpen. Hij zucht eens diep en begint dan ineens te lachen. Mijn voorstellen doet hij af als belachelijk en ook zeer overbodig. Met een rood aangelopen hoofd spreekt hij met ingehouden woede dat hij in al die jaren nooit echt het gevoel heeft gehad dat hij in zichzelf kon geloven, dat deden anderen wel. Hij deed gewoon zijn ding, zoals iedereen van hem verwachtte. Nu ineens moet dat anders, maar hoe verander je iets wat niet bestaat. Dat kan ik niet beantwoorden en daarmee is het gesprek over. Langzaam loop ik maar weg. Dag Sinterklaas, hopelijk tot volgend jaar.
12 reacties
schrijfersveer · 23 november 2014 op 09:18
:yes: 🙂
troubadour · 23 november 2014 op 09:56
Leuk gevonden en goed verwoord!
Yfs · 23 november 2014 op 10:23
Wahaha, ik voel me flink in de maling genomen! vooral omdat ik tijdens het lezen dacht : “lekker gecompliceerd ding die vriend”. Als je de clou eenmaal weet, is het leuk om de column nóg een keer te lezen en dan te ontdekken hoe de dingen eigenlijk bedoeld waren! Erg leuk gedaan! :rotfl:
Lianne · 23 november 2014 op 10:45
Verrassend, ik zag dat niet aankomen.
Ik hield eerlijk gezegd bijna op met lezen bij de eerste zin, waar je van verleden tijd overgaat in tegenwoordige tijd. Dat vond ik erg storend.
Ik ben blij dat ik doorgelezen heb, anders had ik de clou gemist.
Spencer · 23 november 2014 op 10:48
Origineel. :yes:
pally · 23 november 2014 op 10:51
Heel grappig!
Dees · 23 november 2014 op 11:15
Origineel en op de een of andere manier een tikje ontroerend.
Ik struikelde over druiligere, maar moest het woord een paar keer hardop zeggen voor de verbeterde versie: druilerige 😀
Doet niks af aan je stukje. :yes:
evil-ine · 23 november 2014 op 12:02
:yes: moeizame ontmoeting met een vermoeid verzinsel
trawant · 23 november 2014 op 12:30
Ik dacht eerst aan een zwerver, clou tot het allerlaatst bewaard, mooi!
Marcel075 · 23 november 2014 op 13:54
Dank voor de reacties, was niet geheel zeker of het genoeg zou boeien om de aandacht vast te houden.
Ferrara · 23 november 2014 op 14:00
Deze man heeft recht op slachtofferhulp.
Mooi gedaan.
Mien · 23 november 2014 op 15:25
Een grote gniffel in mijn handpalm. Sommige stukjes blijf je lezen. Je neemt me mee in een loop. Knap verzonnen. Humor en ernst hand in hand. :yes:
[quote]Met een rood aangelopen hoofd spreekt hij met ingehouden woede dat hij in al die jaren nooit echt het gevoel heeft gehad dat hij in zichzelf kon geloven, dat deden anderen wel.[/quote]
Fantastische zin die de kern raakt. :yes: