Een jaar geleden vertrokken we halsoverkop uit het paradijs. Na drie heerlijke dagen begonnen we aan een helse reis richting het afscheid dat we niet konden voorkomen. We verlieten het mooie landschap tijdens een broeierige hitte en de regen verwelkomde ons bij de grens.
Halverwege de reis droogde ik mijn tranen om het nieuws dat mij eerder bereikt had. We waren te laat voor een afscheid en ons doel was slechts nog een behouden thuiskomst. We waren onderweg naar het levenloze lichaam. Het lichaam van mijn vader die niet langer had kunnen wachten omdat het op was en klaar voor de dood. De regen stopte en de lucht klaarde op. Met het einde van onze reis in zicht, zagen we de kleuren van een prachtige regenboog, die de hemel sierde. De regen en de zon vochten om een plekje tijdens de nasleep van deze donderbui en het resultaat staat in mijn geheugen gegrift.

[i]“Kijk mama, een regenboog en hij eindigt precies boven het huis van opa!”[/i]

Mijn ontroostbare meisje leefde plotseling op uit haar reisroes en keek vol verwondering naar het prachtige natuurverschijnsel. De zon kwam voorzichtig achter de wolken vandaan en ik voelde de warmte weer terugkeren.

[i]“Ja lieverd, dat is de trap waarmee opa het huis kan verlaten”

“Zit oma bovenaan de regenboog op opa te wachten mam?”[/i]

Het beeld van mijn moeder, bovenaan de regenboog, brengt een glimlach op mijn gezicht. Zou ze daar met flesje wijn en twee glazen van het uitzicht genieten? Heeft ze op hem gewacht en wil ze enthousiast vertellen over hoe ze het daar heeft gehad en hoeveel ze hem heeft gemist? Hem honderduit vragen over alles wat hij, zonder haar, heeft meegemaakt en vragen hoe het met haar kinderen en kleinkinderen is?

Na elke regenbui speur ik de lucht af, op zoek naar een regenboog en elke keer als er weer eentje te zien is, denk ik terug aan die dag. De verbinding tussen hemel en aarde is de brug die grote liefdes herenigd. De pot met goud uit het sprookje heeft voor mij een hele andere betekenis gekregen. Het is niet het goud dat te vinden is onderaan de regenboog, maar het hart van een geliefde die geduldig heeft gewacht op het juiste moment om weer samen te zijn met de liefde van zijn leven…

Categorieën: Liefde

Fem

"Today is a gift, that is why it is called the present"

12 reacties

Mien · 29 juli 2010 op 08:44

Mooie metafoor Fem.
They come in colours everywhere.

Mien

LouisP · 29 juli 2010 op 09:16

Fem,
een prachtig stuk…
“Halverwege de reis droogde ik mijn tranen om het nieuws dat mij eerder bereikt had.” Bijzonder!

gr.
Louis

Chi_Dragon · 29 juli 2010 op 09:20

wauw. kippenvel.

Anti · 29 juli 2010 op 09:35

Prachtig Fem, ik zit nu nog na te snotteren.

arta · 29 juli 2010 op 09:47

Mierzoet, maar zeker mooi.

pally · 29 juli 2010 op 10:19

Geschreven als een sprookje, erg lief, Fem, dat maakt dat ik het wel mooi vind, maar dat het me toch niet zo raakt.

groet van Pally

schoevers · 29 juli 2010 op 10:51

Prachtige column!

Dees · 29 juli 2010 op 12:00

Het is mooi en groots. Maar te groots? Bijna hoogdravend? Als je de grootsheid in zou krimpen, denk ik dat je echt geweldige stukjes zou kunnen schrijven. Bij deze bekruipt me het gevoel dat het weliswaar speciaal is voor jou en intens beleefd, maar juist door het groot te maken, komt de emotie bij mij niet binnen (nuchtere Grunniger wellicht ;-))

Garuda · 29 juli 2010 op 16:32

Prachtige column, prachtig verhaal. Het zijn de mooie herinneringen die het verdriet verzachten.

klapdoos · 29 juli 2010 op 16:57

Mooi geschreven, kan mij er heel veel bij voorstellen,
groet van leny

lisa-marie · 29 juli 2010 op 18:42

Prachtig mooi!

DreamOn · 29 juli 2010 op 23:39

Alles wat maar troost kan bieden na het verlies van een dierbare is iets om te koesteren.
Voor de een kan dat de hemel zijn, voor een ander de sterren aan de hemel, en voor jou werkt de regenboog, juist omdat dit symbool zichtbaar aanwezig was op dat desbetreffende moment.
Ik vind het erg mooi, hoe je het hebt opgeschreven. En ook recht uit je hart.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder