Een romantische wandeling

Mocht je relatie zich na -tig jaar echtelijke, of voor mijn part buitenechtelijke, verveling onomkeerbaar ontwikkelen in een richting die tot de ultieme, fatale somberheid leidt, vrees niet. Er lonkt toch nog een enkele, zij het wat schaarse, mogelijkheid. Daar heeft de denktank van de plaatselijke VVV van El Medano, Tenerife in haar oneindige creativiteit toch maar weer voor weten de zorgen. Je hebt het totaalpakket aan zinderende excursies tot op de bodem uitgemolken. Het oude en het nieuwe Santa Cruz, met in hun kielzog een schier oneindige reeks ‘leuke, typisch Canarische dorpjes’ die hun welverdiende graantje meepikken van de toeristenindustrie, bond je aan de gehuurde zegekar van Seat. De natuurparken. De dolfijnen. De sinds donderdag besneeuwde top van de hoogste berg die Spanje voor je in petto heeft, de Teide (3718 m), heb je in je helaas iets te luchtige zomerkleding rillend van de kou bedwongen. Kortom, geheimen van enige importantie heeft het vulkaaneiland eigenlijk niet meer voor je.
Een volledig arrangement lang heb je de met een indrukwekkende nauwgezetheid ingesmeerde voor- en achterzijde van de moede leden beurtelings aan de nauwelijks aflatende zonnestralen overgegeven. Het puzzelboekje is, weliswaar met veel open gaten, volledig doorgeworsteld. De al of niet literaire pockets zijn uit. Maar er blijft nog genoeg over.
De momenten bijvoorbeeld waarin weer die andere, iets te zware wissel getrokken wordt op de bestendigheid van je relatie. De uren die wegtikken tussen het moment waarop je het gratis en comfortabele ligbed van het hotel vaarwel zegt en het tijdstip waarop het verlossende signaal gegeven wordt voor de lang verbeide rituele opening van het hotelbuffet. En zo mogelijk nog erger: de periode daarna, tot het slapen gaan. En slapen is gewoon slapen want de laatste restanten van, al of niet door de sangria ingegeven, oprispingen van brisante vakantieseks lijken al sinds mensenheugenis vrijwel ongemerkt tussen je vingers weggeglipt te zijn achter de verre horizon van de Atlantische Oceaan.
De treurigheid van een gezamenlijke wandeling langs de enige promenade langs de vloedlijn die het vakantiedorp rijk is? Hoe vaak kun je in pure, gemeenschappelijke zwijgzaamheid heen en terug slenteren over het houten plankier van 500 meter voordat uiteindelijk de verlossende klamme lappen opgezocht mogen worden?
Zoiets ongeveer.

Vanmiddag zag ik ze. Henry en Briony. Het duivengrijze koppeltje uit Albion dat zich volgens betrouwbare ingewijden in mijn hotel al een week of drie in een diffuse wolk van schier onpeilbare zurigheid van het dagelijkse ontbijt- naar het dinerbuffet sleept. Gezeten op een ingenieuze vinding die de nimmer aflatende toeristenindustrie ter plaatse voor deze mensen en een niet te onderschatten schare lotgenoten, gecreëerd heeft.
Twee van de vier bankjes langs de promenade namelijk, zijn voorzien van een soort hometrainer. Zeg maar het trapgedeelte van een fiets. Het nuttige en het aangename verenigd in wat zonder meer een wonder van vernuft genoemd mag worden. Zittend een full colour blik op de ondergaande zon. En intussen het langzaam aankoekende vakantievet wegtrappend. Kan het mooier?
En praten is godezijdank een pure onmogelijkheid. Daar zorgt de immense inspanning wel voor. Maar wel allebei met een gezicht als een oorwurm een eigen kant opkijkend. De mondhoekjes strak naar beneden getrokken.

M’n camera was snel getrokken voor dit zeldzame tafereel.
Helemaal fout natuurlijk. Ik had nu écht de poppen aan het dansen.
Als door een wesp gestoken, schoot Henry van z’n kunstrijwiel om, bloody dit en bloody dat, op hoge toon m’n Canon Digital IXUS 75 op te eisen. Daar kon wat mij betreft natuurlijk geen sprake van zijn. En pas nadat enkele haastig toegeschoten getuigen zo ongeveer onder ede verklaard hadden dat het gewraakte digitale bewijs van deze ongein uit het geheugen verwijderd was, keerde de rust terug op de fitnessboulevard.
Niets meer gezien van Henry en Briony.
Toch maar een wat kaal plaatje geschoten.
Die mondhoekjes en die bloedchagrijnige smoelen moet je er maar even bij denken.
Over een uur begint het dinerbuffet.

El Medano, Tenerife, 7 februari 2009
[img]http://images.volkskrant.com/weblog/www/pub/mm/tempest/4801/Image/2009januari/fietsen.JPG[/img]