Een slecht verhaal – Deel 6.2

Een slecht verhaal – Deel 6.1: www.columnx.nl/een-slecht-verhaal-deel-6-1/
———
‘Wat ben jij een klootzak, zeg!’ Sneert Tineke.
Onverschillig haalt Wathadje zijn schouders op.
‘Nou en?!… Alsof ik op jou indruk moet maken. Ik val niet op vrouwen.’
‘Oh, jij hebt dus ook een mountainbike?’
‘Nee, natuurlijk niet! Waarom?’
‘Want je valt op mannen; Helemaal goed toch?’
‘Wat lul jij nou, man?! Ik val niet op mannen.’
‘En je zei net dat je niet op vrouwen valt?!’
‘Nee, ik val ook niet op vrouwen.’
‘Dan ben je toch homo?!’…

‘Zo! Hier is de taart en limonade.’ Interrumpeert vader…
‘Uw zoon zei net dat hij homofiel is.’
…’Nou, dat ligt iets complexer, Tineke.’
‘Waarom? Mag dat niet van jullie?’
‘Natuurlijk wel, tuurlijk, tuurlijk… Wil je wat taart? Mamma is vergeten om de oven aan te zetten, maar in deze vorm is hij denk ik ook lekker. Het is een soort van appeltaart. Hier heb je een opscheplepel, een bordje, een vork, ennn, de… gre-na-dine. Zo!’

‘Meneer de Vries, u nodigt mij uit om serieus kennis te maken met uw zoon. En u gaf hoog van hem op. Daar heb ik het zelfs nog met mijn therapeut over gehad. De zoon van meneer de Vries en dit en dat. Wilt u dat horen?’ Vraagt Tineke, loerend naar haar telefoon.
‘Nee-neu-neu.’ Antwoordt vader achteloos.
‘En nu ik hier amper tien minuten binnen ben, vraag ik mij af of uw zoon wel helemaal spoort.’

Nee, dat begrijpt vader dan ook wel weer. Maar de moed niet opgevend pareert hij;
‘Het ligt dus wat gecompliceerder. Hoe kan ik dat nu uitleggen?… Wacht! Ook Wathadje schrijft, Tineke. Net als jij.’
‘Ik wil niet dat je iets van mij voorleest, pa!’
Zijn zoon negerend staat vader op, loopt naar het dressoir en pakt daar een schoolschrift uit. Al bladerend zegt hij; ‘Ik herinner mij een stukje van hem dat hopelijk wat duidelijkheid biedt. Even kijken… Nee,… Ook niet,… Ja hier. Het heet “Gazelle ma belle”.’ Vader zet zijn hoornen bril op het puntje van zijn neus en begint met voordragen:

“Gazelle ma belle
Ze zeggen dat thuis de plek is waar je kunt zijn wie je bent. En het weinige dat iemand kan begrijpen altijd genoeg zal zijn om van iemand te houden.
Zo zag ik gisteravond onderweg naar huis een prachtige okergekleurde lucht boven de kim. In het grimmige wolkenpallet dat de linkerkant verstoorde, herkende ik mijn verleden. Een schril contrast met alleen al jouw stuur dat ik vasthield.

‘Hoeveel fietsen heb jij nog in zee staan?’ Vroeg ik licht knijpend.
Alsof je die vraag zelf verzonnen had, schakelde je spontaan terug;
‘Ach, vele zeker, maar het is vloed, dus zie je die niet.’ Vulde ik je aan.

Door het zand ploegend, tegen de lome bergwand trok ik aan je bel:
‘Ting!’ Zei je.
‘Maak je geen zorgen, lieve. Ik zal van alle de onze bergen.’
Onze vragen en antwoorden lopen zelden synchroon. Dat hoeft ook niet. ‘Nergens in blijven hangen.’ Ik hoor het mijzelf nog zeggen, terwijl je naast mij een roerloos profiel in het zandpad reed.
In het pad waarachter ons thuis ligt.
En ze zeggen dat thuis de plek is waar je kunt zijn wie je bent.”
…

Nou, daar begrijpt Tineke natuurlijk geen ene reet van.
‘Ben je nou homo of niet?’ Vraagt ze aan Wathadje.
‘Nee, Tineke. Ehhm, Wathadje heeft een lichte voorkeur voor fietsen.’ Antwoordt vader.

‘Fietsen?!’…