Een tank in de winkel

Vooral als ik op zaterdagmorgen brood wil halen bij de warme bakker bij mij in het dorp overkomt het me regelmatig dat het bijna onmogelijk is om de winkel binnen te komen. Niet dat de winkel vol klanten staat. In de zaak staat breeduit een massief voertuig met grote wielen en brede banden geparkeerd. Het geval lijkt nog het meest op een uit de kluiten gewassen motormaaier. Duidelijk is in ieder geval dat er niet mee te spotten valt. Het indrukwekkende gevaarte staat strategisch opgesteld. Alleen iemand die onverschrokken en niet voor een kleintje vervaard is waagt het, zich langs het de winkel dominerende gevaarte te wringen. Het voertuig herbergt een inzittende die, zeker vergeleken met de oversized afmetingen van zijn vervoermiddel opvallend klein van stuk is. Hij of zij zit, soms met een speen in de mond, meestal ongeïnteresseerd om zich heen te kijken of voor zich uit te staren.

Kinderwagens zijn niet meer wat ze geweest zijn. Het ergst zijn de twoseaters. Dat zijn de Hummers (een buitenproportioneel model soort legerjeep) onder de kinderwagens. Die zijn zo enorm dat ze in een middelgrote warme bakkerswinkel als een soort wegblokkade functioneren. Het verkeer staat meteen aan alle kanten vast. Je moet ten koste van alles vermijden dat zo’n blokkade tussen jou en de toonbank in staat. Als je dat laat gebeuren kan je voorlopig wel vergeten aan de beurt te komen. De begeleider van de kinderwagen kan er zijn of haar voordeel mee doen. Omdat het min of meer in het belang van de andere klanten is dat de tank zo snel mogelijk weg is mag de bestuurder soms even eerst. Na diens vertrek kan de staat van beleg opgeheven worden en zijn alle produkten op alle rekken weer bereikbaar. Op dat moment gaat een gemeenschappelijke mentale zucht van verlichting door de zaak.

Ik herinner me nog een tijd dat een kinderwagen een bescheiden bakje was, gedragen door een licht onderstel met dunne wieltjes waarin een tevreden zuigeling door een trotse vader of moeder werd voortgeduwd. Af en toe boog een belangstellende zich over het prille nieuwe lid van de samenleving om “koetsjie, koetsjie, koetsjie” te zeggen. Maar de tijden zijn veranderd. Wachten tot je aandacht krijgt is uit de tijd. Aandacht is een eerste levensbehoefte geworden, dus een recht en een recht kan je opeisen. Aandacht eis je tegenwoordig op door ervoor te zorgen dat ze niet om je heen kunnen. Een tank in de winkel van de warme bakker, daar kan je niet omheen. Aandacht verzekerd. Papa en mama weten dat de levensles die ze hun nageslacht meegeven werkt. Ze passen hem zelf ook toe. Ze hebben zelf een tank voor de deur staan, 4 wheel drive noemen ze hem. Ook daar kan je niet omheen. Afgedwongen aandacht heeft wel een nadeel. Het is niet dezelfde aandacht. Een tank nodigt niet uit om je er overheen te buigen om “koetsjie, koetsjie, koetsjie” tegen de inzittende te zeggen. Wie wil het risico nemen om vanuit het interieur een Kalasjnikov in zijn gezicht geduwd te krijgen?