Een vrouw en haar tas

Als ik mijn nek even losdraai en mijn ogen van het computerscherm afwend vallen ze op de klok. 18.00h. Jeetje wat laat al, denk ik. Een dag bomvol telefoontjes, mailtjes, koppen slappe automaatcappuccino ligt weer achter me. Een halfvol weekend voor me. Voor nu is het File–Close–Save changes?–Yes-Start–Afsluiten-Yes. Het piepkleine lichtje op mijn computer dat er net zo’n lange dag als ik op heeft zitten is me dankbaar. Lichtelijk jaloers kijk ik naar hoe het felle groen begint te knipperen en verandert in diep zwart. Ik niet, ik moet nog even voordat ik de deur achter me dicht gooi en op de bank kan ploffen. Laat staan tot mijn schermpjes op de stand-by stand mogen overschakelen… 18.20h. Ik stop mijn OV jaarkaart weer achter het venstertje in mijn portemonnee en die verdwijnt samen met agenda, mobieltje, flesje water en overgebleven krentenbol in mijn tas. Ready to go. Ik neem twee dikke tijdschriften mee voor onderweg in de trein (TVO-tjes zou Hazes hebben gezegd) en zeg mijn collega’s gedag.
Met paraplu (je weet nooit) flesje water (dat net niet meer in mijn tas paste) en mijn TVO-tjes begeef ik me naar de uitgang richting spoor 4 op station Hoofddorp.
De spits lijkt enigszins voorbij als ik om 18.34h de stoptrein in stap. Ik plof op de eerste de beste lege stoel en verlos mijn verkrampte handen eindelijk van de paraplu, het flesje water en TVO-tjes. Toch niet zo handig. En ik dacht nog wel een grotere tas te hebben gekocht. Een slok water nu zou lekker zijn. Gaat niet. Ik moet eerst m’n TVO-tjes kwijt wil ik de dop van de fles kunnen draaien. Na vijf pogingen om ze op het mini-treintafeltje te leggen dat zich boven het mini-treinafvalbakje begeeft leg ik ze geïrriteerd op de stoel naast me waar zojuist iemand is opgestaan. Luxe glossy’s laten zich blijkbaar niet op mini-treintafeltjes plaatsen. Ze eisen een eigen stoel en op zich geef ik ze geen ongelijk; als dat zich tafel noemt ben ik Minnie Mouse.

Met mijn tas op mijn schoot, de TVO-tjes naast me en de plu tussen mijn knieën geklemd draai ik de dop van de fles en neem een slok. Wat kan water toch lekker zijn. Als de dop er weer op zit bedenk ik dat dit gemakkelijker moet kunnen. Als ik mijn portemonnee nu eens kantel past mijn keycord ernaast, mijn strip kauwgom erachter, de desinfecterende gel (ik heb het nou eenmaal niet op roltrapleuningen en toiletdeuren) er precies tussen en dan is er nog een plekje over voor mijn flesje water: mooi rechtop aan de zijkant. Ai, de rits weigert. Na nog wat gepuzzel en onderhandelen geeft de rits zich gewonnen en gaat dicht. De klep past er nog net overheen en klikt in de magneetslotjes. He: m’n plu kan ik er mooi doorheen steken. Toch niet zo gek die tas van mij.
Shit, mijn krentenbol ligt nog op het mini-treintafeltje. Klep open, plu eruit, rits open, portemonnee kwartslag draaien, keycord toch maar om de nek dan, mobieltje in de jaszak, krentenbol erin. Wonder boven wonder blijkt mijn tas ook met deze samenstelling in zee te gaan en de rits gaat weer dicht, gevolgd door de klep en de plu schuif ik er weer tussen.
Met mijn perfect ingepakte handtas op schoot pak ik eindelijk een meereizend TVO-tje van de gifgroene stoel naast me en begin te lezen over Max Westerman in New York. Eindelijk. Rust.
Maar niet lang.

“Goedemiddag, NS controle, uw vervoersbewijs alstublieft”

Zonder mijn ogen van mijn TVO-tje af te wenden grijp ik naar mijn kontzak. Die voelt behoorlijk leeg. Door mijn hoofd schiet vol irritatie de vindplaats van die rotkaart. Juist. In mijn portemonnee. 🙁