Zilt

Een warm lentezonnetje schijnt op mijn linker wang en door een open raam vult de auto zich met vrijheid. De groene berm vol hoog gras lijkt wel een duinlandschap, de weg waarop ik rijd een verlaten wandelpad.

Typisch principisch

De Nederlandse Spoorwegen draagt door middel van het aanbieden van openbaar vervoer, haar steentje bij aan een leefbare samenleving. Maar dat is niet alles. De Nederlandse Spoorwegen verschaft ook een mobiele ruimte waarin mensen elkaar ontmoeten in alle rust, haast, voor- en tegenspoed.
Ik stapte die avond in alle rust en voorspoed in een van de mobiele ruimtes van de Nederlandse Spoorwegen.

De fee in de fles

De groene olie golfde in mijn mond en gleedt soepel door mijn keelgat waar het mijn slokdarm deed overstromen. Vanachter mijn oogleden wachtte ik op haar verschijning. Zij bleef uit.
Ik nam nog een ogenblik om haar de tijd te geven aan mijn verwachting te voldoen. Zij bleef uit.
Dit was het.

Een vrouw en haar tas

Als ik mijn nek even losdraai en mijn ogen van het computerscherm afwend vallen ze op de klok. 18.00h. Jeetje wat laat al, denk ik. Een dag bomvol telefoontjes, mailtjes, koppen slappe automaatcappuccino ligt weer achter me. Een halfvol weekend voor me. Voor nu is het File–Close–Save changes?–Yes-Start–Afsluiten-Yes. Het piepkleine lichtje op mijn computer dat er net zo’n lange dag als ik op heeft zitten is me dankbaar. Lichtelijk jaloers kijk ik naar hoe het felle groen begint te knipperen en verandert in diep zwart. Ik niet, ik moet nog even voordat ik de deur achter me dicht gooi en op de bank kan ploffen. Laat staan tot mijn schermpjes op de stand-by stand mogen overschakelen…