Eendagsvlieg

Ze ligt in bed en tuurt naar de kleine opening tussen de gordijnen. Het is donker, maar er schijnt een dikke strook kunstmatig licht naar binnen. Het oranje licht knippert en haar ogen beginnen het ritme over te nemen. Ze draait haar hoofd en kijkt naar de klok. De klok zegt haar niets. Het is donker dus het zal wel nacht zijn. Het oranje verlicht stroboscopisch een foto die op haar nachtkastje staat. Een trouwfoto. Ze kijkt erna en door het ritmisch bewegen van haar ogen valt ze langzaam weer in slaap. De foto knipperend op haar netvlies gebrand. Haar onderbewuste hoort dat er naar haar geroepen wordt en ze krijgt seintjes om te ontwaken. Voorzichtig doet ze haar ogen open, dichtknijpend van het weerkaatste zonlicht op de foto. Ze draait haar hoofd met het gezicht naar het raam. Verblind door de felle zon komt ze moeizaam overeind en ze slaat de dekens van haar af. Ze kijkt recht in haar eigen ogen in de spiegel die aan de kast hangt. Verbaasd beweegt ze haar handen door haar grijs-witte haren. Een diepe zucht volgt. Ze kijkt om haar heen en ze zoekt naar haar kleren. “Trees! Kom je naar beneden?!”, hoort ze in de verte. Ze kijkt rechtop en besluit te reageren op wat ze hoort.

Met haar versleten heupen en zwakke enkels strompelt ze tree voor tree de trap af. Stevig de leuning vast houdend om een gevoel van veiligheid te hebben. Ze kijkt naar de muur. De muur hangt vol met foto’s. Oude zwart-wit foto’s. Maar ook heel kleurrijke foto’s. Jong en oud. Van baby’s tot oude grijze, gerimpelde mensen. Het zijn er veel. Maar ze kan ze allemaal in detail bekijken. Eén voor één. Tree voor tree. Eenmaal beneden staat ze in de hal. Het zonlicht door de voordeur verblindt haar weer en ze draait zich om. Ze ziet allerlei kleine beeldjes. Dikke mannetjes met kale hoofden en lange oorlellen. Ze staan onder een spiegel en omhoog kijkend neemt ze weer een glimp van haar zelfbeeld op.

Voorzichtig doet ze de kamerdeur open en ze staat even stil. Ze kijkt om haar heen en ze besluit de kortste lijdensweg te nemen en ze gaat zitten op de bank. Ze pakt een deken en legt deze over haar pijnlijke benen. Ze kijkt naar de tv. Een oude donkere man zorgt voor haar en maakt het haar gemakkelijk. In de loop van de dag komt er bezoek. Het is zondag. De dag die draait om samen zijn. Samen eten en samen kaartspelletjes doen. Ze past. Ze blijft zitten op de bank en laat haar mond minimaal geluid produceren. Het bezoek groet haar en vraagt hoe het gaat. “Goed…”, antwoordt ze langdradig en onzeker. Dezelfde donkere man brengt haar avondeten en een jonge vrouw brengt haar wat te drinken. De volle eettafel brengt veel gezelschap. Ze vindt het fijn om te hebben. Liefdevolle en zorgdragende mensen om haar heen. Ondanks dat haar lichaam levensmoe is, is haar geest nog redelijk fit. Ze zegt niet veel hardop, maar van binnen schreeuwt ze het uit. Het bezoek vertrekt in de loop van de avond weer naar huis en de dag komt ten einde. Tijd om te gaan slapen.

Met moeite staat ze op om haar weg te vervolgen naar boven. Tree voor tree gaat ze de trap op. Ze houdt de leuning stevig vast en kijkt aandachtig naar de foto’s aan de muur. Ze gaat op bed zitten en kijkt naar de spiegel. Ze groet haar en wenst haar een goede nacht. Ze kijkt weer naar de foto op haar nachtkastje en draait haar lichaam naar het raam. Met de golvende gordijnen die het oranje licht doorlaten. Dezelfde flikkering zoemt haar rustig in slaap.

Midden in de nacht wordt ze wakker. Ze kijkt opzij en ziet daar die donkere kale man naast haar liggen. Ze kent hem. Hij zorgt voor haar. Hij staat ook op de foto. Met de rillingen over haar rug en druppelende ogen, gaat ze rechtop in bed zitten. Haar blik gaat naar de spiegel en de foto. Ze heeft geen idee wie de vrouw is, die ze dagelijks tegen komt. Al die foto’s aan de muur. Zou het familie zijn van de man die naast haar ligt? En dan die mensen die haar ‘ma’ en ‘oma’ noemen, waarom doen ze dat? Ze droogt haar tranen en het besef dringt tot haar door dat zij de vrouw is op de trouwfoto. De vrouw die ze dagelijks in de spiegel weer ontmoet. De mensen die ze op de foto’s ziet en wekelijks langs komen. Het zijn haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Haar familie, haar man. Met een gerust hart en een glimlach vervolgt ze haar nachtrust.

In de vroege morgen ontwaakt ze en tilt met moeite haar oogleden op. Ze kijkt recht naar een foto op haar nachtkastje. Het is een trouwfoto. Ze ziet een mooie blanke vrouw en een knappe donkere man. Ze gaat rechtop in bed zitten en kijkt in de spiegel. Ze kijkt nog eens naar de foto en ze denkt na, ze zoekt naar antwoorden, ze weet niet wie ze zijn…, ze kent ze niet.