Eenzaam

Al een tijdje heb ik haar niet meer gezien.De laatste keer reed ze nog op een scooter en nu tref ik haar achter een rollator aan. Uiterlijk is ze niet veel veranderd, beetje grijzer misschien maar dat kan ik me ook verbeelden. Wel heeft ze wat moeite zich voort te bewegen, ondanks de hulp van de rollator. ‘Hoi, hoe is het met jou?’, begroet ze me.
‘Goed, met jou wat minder, zo te zien’, zeg ik, doelend op haar wat moeizame tred.
‘Tja, we worden allemaal wat ouder’, zucht ze berustend.
‘Zeg, kun jij niet eens wat over eenzaamheid schrijven?’, vraagt ze dan.
‘Eenzaamheid? Kun je daar dan iets zinnigs over schrijven?’, vraag ik verbaasd.
Ze zucht weer. ‘Als je oud wordt, dan ben je afgeschreven in deze Maatschappij.Alleen jongzijn telt. Als je oud bent, denken de mensen meteen dat je ook niets zinnigs meer te vertellen hebt. Of nog erger, ze denken meteen dat je gek bent en niet meer van deze wereld.
Daarom loop ik ook zoveel buiten ondanks de moeite die het me kost. Ik wil het contact met de buitenwereld niet verliezen want de mensen staan niet in rijen van tien voor mijn deur te trappelen om mij te bezoeken’.
‘Waarom neem je geen computer’, stel ik haar voor. ‘Jij bent slim genoeg om zo’n ding snel onder de knie te krijgen. Je kunt dan e-mailen en internetten en chatten. Je hebt dan altijd contact met de buitenwereld’.
Ze kijkt me aan of ik haar vraag op een zesbenige kameel door de Sahara te gaan rijden.
Ze schudt haar hoofd. Meewarige blik in de ogen, nog net niet bitter.. Maar ik zie nog meer in die ogen. Een schreeuw om aandacht, snakken naar liefde..
‘Een computer’, zegt ze langzaam. Ze proeft het woord op haar tong en wat ze proeft bevalt haar niet.
‘Leuk speeldingetje’, zegt ze na enig nadenken. ‘Vooral als je jong bent en ook mensen om je heen hebt die je nog serieus nemen.’
Ze kijkt naar me met een verdrietige blik in haar ogen waar de eenzaamheid diep staat ingegrifd.
‘Een computer’, herhaalt ze. ‘Ja, ik geef toe, dan heb je contact met de buitenwereld.
Maar wat nou, als ik verdrietig ben, of pijn heb of mijn problemen kwijt wil? Slaat die computer dan zijn armen om me heen om me te troosten? Zegt hij lieve woordjes om me op te beuren of zit dat niet in zijn programma?
Nee, Kees. Waar ik behoefte aan heb, is de warmte van menselijk vlees en bloed.
Maar ik neem aan dat de jongere generatie genoeg heeft aan een kille en koude computer in deze tijd van ieder voor zich en God voor allen.’
Daarna loopt ze weer verder, moeizaam haar rollator en latente bitterheid voortduwend.
Ze kijkt nog even achterom, een traan baant zich een weg door de diepe groeven langs haar wang.. ‘De warmte van mensen, Kees. Daar gaat het om. Eenzaamheid is niet te bestrijden met een kille computer.’
Ik kijk haar na tot ze om de hoek verdwijnt, voorzichtig schuifelend achter haar rollator en ik denk aan mijn computer en aan eenzaamheid. En dat ik over 25 jaar even oud ben als zij nu….