Eerbetoon aan mijn vader

Mijn vader is niet meer. Al bijna 8 jaar geleden is hij heengegaan. Het gekke is, dat naarmate de jaren verstrijken ik hem steeds meer mis. Dat is wel eens beduidend anders geweest. Mijn vader was relatief jong, net 23, toen ik iets te vlug mijn entree op dit ondermaanse maakte. Gek als hij was op baby’s, was het voor mijn vader dan ook liefde op het eerste gezicht. Voor mijn moeder was ik een grote teleurstelling omdat ik als meisje ter wereld kwam. En hoewel ik een oerlelijk, ondermaats, schreeuwend mormeltje was, was zijn liefde voor mij onvoorwaardelijk. Uren kon hij bij mijn wieg zitten, in verwondering en aanbidding bij mijn tandeloze lachen en mijn soms hulpeloze pogingen om zijn grote sterke vingers te grijpen.

Mijn wader was officier bij de landmacht en in mijn jeugd zag ik hem dan ook niet al te vaak. In mijn beleving was hij altijd onderweg. Naar een bivak of een oefening. Het was dan ook groot feest als hij weer eens thuis was. En hoewel ik dus meestentijds met mijn moeder en zusjes achterbleef, was ik echt een vaderskindje. We begrepen elkaar hij en ik. Leken grotendeels qua karakter en uiterlijk ook het meest op elkaar. Het enige waarin we duidelijk verschilden was dat hij ontzettend hard kon zijn voor zichzelf, maar ook voor ons.

Op zijn 35e kreeg hij een kantoorbaan in het leger en zijn tijden in actieve velddienst waren dus voorbij. Ik was al flink aan het puberen en moest vreselijk wennen aan een vader die er iedere dag was. De meeste pubers, gooien hun kont tegen de krib en ik was beslist geen uitzondering. Integendeel. We botsten dan ook regelmatig en hoe! Het werd zelfs zo erg, dat ik op mijn 14e gedwongen het ouderlijk huis moest verlaten. Het was de eerste en enige keer dat ik mijn vader ooit heb zien huilen.

Door de jaren heen kwam ik wel regelmatig in mijn ouderlijk huis, maar ik ben nooit meer thuis gaan wonen. Natuurlijk was ik blij als ik weer over de drempel van mijn ouderlijk huis stapte, maar dat gevoel verdween al snel als mijn vader en ik elkaar weer eens in de haren vlogen om het een of ander.

Op zijn 57e, hij was net met FLO, werd mijn vader ernstig ziek. Van een sterke, gezonde man, veranderde mijn vader langzamerhand in een onherkenbaar en hulpbehoevend wezen. Door de chemo werd hij doof en communiceren ging moeizaam, ook zijn nierfuncties vielen tijdelijk uit. Het deed pijn hem zo te zien, maar tegelijkertijd vluchtte ik er van weg. Ik kon er niet mee omgaan.

Een half jaar voor zijn dood, werd hij voor de zoveelste keer geopereerd en even leek het goed te gaan. 3 maanden later kreeg een terugval en kregen wij te horen dat er niets meer aan te doen was. Het enige wat mijn vader zei op deze onheilstijding: “Dan is dit het einde van mijn weg, mijn lot”.

13, lange, uitputtende en hartverscheurende weken hebben we om de beurt gewaakt bij mijn vader en voor het eerst sinds jaren was ik weer voor langere tijd thuis. Op een zonnige aprildag stierf hij, met al zijn kinderen om zich heen.

Jaren voordat hij ziek werd heeft mijn vader een gedichtje overgeschreven:

“Als voor mij de dag is aangebroken dat ik wegvaar. Geef mij dan geen donkere rouw. Maar de geur van witte rozen. Opdat ik glimlach in hun ochtendauw”.

In zijn geest heeft de begrafenis dan ook plaatsgevonden. Witte auto’s, witte kist en wij in lichte kleren.

Het is nu bijna 8 jaar geleden en ik mis hem steeds meer. Er is zoveel gebeurd sinds zijn heengaan. Maar er is maar 1 ding waar ik echt spijt van heb. Spijt dat ik niet met heel mijn hart kon zeggen dat ondanks onze botsingen en meningsverschillen, ik zijn dochter zo heel van hem houd.