In reaktie op al de kommentaren die ik als gevolg van de afgelopen plaatsingen van mijn columns mocht incasseren (nog vriendelijk bedankt hoor), hier dan een volledig Nederlands georienteerde, en niet eentje die origineel geschreven was voor een Amerikaans publiek. Tussen haakjes, ik ben me in de afgelopen weken wel heel bewust geworden van het feit dat verschillende kulturen verschillende opvattingen hebben. Alsof dat echt nog iets nieuws zou moeten zijn voor mij, de business, management, en marketing docente. Maar ja, ik geloof dat het theoretisch beheersen van een stukje kennis hemelsbreed verschilt van het ook werkelijk toepassen.

De Amerikanen zijn juist heel erg gesteld op columns waarin je een inleiding geeft; vervolgens wat inzichten op een rijtje zet – liefst puntsgewijs – en dan eindigt. Voor het Nederlands publiek schijnt dat belerend over te komen. Okee, dat weten we dan. Ik zal trachten wat “minder belerend” over te komen in het vervolg, omdat het niet mijn bedoeling is wie dan ook de les te lezen. Maar dat had ik ook al eerder geschreven in een reaktie.

En nu mijn punt (ja, eindelijk): Ik heb me de afgelopen week weer eens zitten afvragen wat het probleem toch is met vrouwen onder mekaar. U kunt misschien een andere ervaring hebben, en dat is dan heel mooi voor u, maar in mijn geval zijn haast alle professionele kontakten met vrouwen fataal. En ik merk dat mijn dochter van 20 deze ervaring zo zoetjes aan begint te delen.

Inderdaad: het kan aan ons liggen, mijn dochter en ik. Maar ik weet het niet zo zeker. Naar onze mening schijnt het gewoon een gevestigde trend te zijn dat vrouwen aggressiever zijn naar-, en zich vaker bedreigd voelen door hun sexgenoten dan mannen onderling. En waar de dames mekaar dus de kop kunnen vermorzelen zullen ze dat niet nalaten.

Enkele dagen geleden moest ik voor een sollicitatie gesprek naar de universiteit waar ik ook aan verbonden ben als deeltijdse hoogleraar. Er was een counselings-positie vrij, en ik had gereflekteerd op verzoek van een kennis (ja, een van die uitzonderlijke vrouwen die dus wel andere vrouwen wil ondersteunen) die toevallig ook hoofd is van de counselings afdeling. Zij zou dus mijn direkte chef worden als ik de job kreeg, en dat leek allemaal wel leuk. Ik was geen vreemde in Jeruzalem, want ik had deze baan reeds vervuld enkele jaren geleden, maar moest op gegeven moment afhaken omdat mijn toenmalige praktijk-trainingstijd erop zat.

En nu komt het: in het team van interviewers zaten 2 mannen en 2 vrouwen. Beide heren waren dol-enthousiast over mijn reflektie op de post. Ik had dan ook prettig met hen gewerkt tijdens (en ook na) mijn counsel-jaren. Mijn kennis, het hoofd van de afdeling, die ook in de interview commissie zat, was ook heel positief. Maar daar zat dan nog een kreng bij, die systematisch vragen stelde die je als sollicitant onmogelijk kon beantwoorden. Zo van: “Wat voor systematische veranderingen zou u willen aanbrengen op de counseling afdeling?” Ja, God-Jezus, als je er nog niet eens werkt, hoe weet je dan in Godsnaam wat er veranderd moet worden?

Ik legde haar dat dan ook uit (niet zo met “God Jezus” natuurlijk, maar in zeer weloverwogen woorden); sloeg me met verve verder door het interview; maar begon mezelf daarna nog meer dan voorheen af te vragen of ik dit rotbaantje wel echt wou.

Het resultaat was in elk geval dat de 3 positieve interviewers me gelijk wilden aanstellen (dat hoorde ik later van mijn vriendin – het afdelingshoofd), maar dat de dwarsbalk nog even verder wilde kijken. Mij best. Met mijn “Dr-Phil-Jehova’s Getuigen-Boedhistische” denktrant (of hoe jullie het allemaal nog meer noemen) ga ik het positief blijven bezien: als ik die baan krijg, dan zal ik hem voor enkele jaartjes kombineren met mijn docentenpositie terwijl ik het boek waar ik mee bezig ben af schrijf. Krijg ik hem niet, dan zal er waarschijnlijk iets beters komen aanwaaien.

Maar toch jammer hoor, dat vrouwen het mekaar steeds moeilijk schijnen te willen maken. Dit was niet de eerste keer dat ik het ervoer, en het zal wel niet de laatste zijn…


7 reacties

Bakema_NL · 2 september 2004 op 11:54

Wellicht een meer “Nederlandse” column, al had ik geen last van die andere columns, ik lees zowiezo nogal veel Engels/Amerikaans en ken de stijl, dus het irriteert me niet, ik ben gewend aan verschillen daarin.

Wat de inhoud betreft…….je hebt helemaal gelijk, vrouwen onder elkaar is vaak te erg voor woorden. Ik heb het al eerder gezegd, hier of elders, zet een zooi mannen bij elkaar en er kan best eens ruzie ontstaan, misschien slaan ze elkaar op de bek, maar ’s avonds kunnen ze ook samen weer een biertje drinken vaak, over en uit. Gooi een roedel vrouwen bij elkaar en je hebt een hok met herrie dat wil je niet weten als het misgaat en dat is echt niet zomaar over, dat blijft maar al te vaak, sluimerend of niet. Mijn eigen vrouw werkt het liefst ook alleen met kerels, de keren dat ze wat vrouwelijke collega’s had had ze nogal eens bonje, niet leuk werken.

Godspeed · 2 september 2004 op 14:41

vrouw+vrouw=oorlog

Toen mijn poetsvrouw op vakantie was, voor 2 maanden (misschien betaal ik haar toch teveel), hebben wij een kennis gevraagd om deze taak over te nemen.

Op de eerste dag begon ze alle werk van haar voorgangster af te kraken( niet goed gepoetst), zij kon het beter.
Op dag 2 liet dat ook nog even zien.
Op dag 3 kwam ze telaat, en ruimde niets op.
Op dag 4 …. ik zal maar ophouden, maar je bergijpt dat ik blij ben dat mijn vaste poetsvrouw weer terug is van vakantie.

Ik heb verder in mijn leven veel met vrouwen gewerkt, en ik kan je vertellen, zet je er meer als 2 bij elkaar, dan heb je de poppen aan het dansen.

Ik zou er een boek over kunnen schrijven, maar dat is toch te veel van het goede, ik begin me nu alweer op te winden over de penibelle situaties waar ik in gezeten heb, waar het ging om een vrouw en vrouw conflict.

Niet alle vrouwen zijn zo, maar als ik mag schatten, zou ik 60% op achterbaks en doortrapt zetten.( Niemand op ColumnX naturlijk:-) )

Deze groep hoort eigenlijk gewoon thuis achter het fornuis(oeps, gevaarlijk terrein), dan kunnen ze in ieder geval geen schade berokkenen aan onze economie.

Neem maar van mij aan dat menig bedrijf kapot gaat aan het onderling geruzie tussen dames.
Bij een verzekeringsbedrijf van een kennis van mij worden alle dames die vertrekken (groot verloop, door de ruzies) vervangen door mannen.

Jammer, dat de aanstichtster natuurlijk blijft zitten en uiteindelijk dus gewonnen heeft.
Zij krijgt alle aandacht van alle mannen.

Dees · 2 september 2004 op 15:46

Uh oh…

Joan, leuke column. Herkenbaar en menselijk. Helaas herkenbaar, soms hoef je maar ergens binnen te lopen om een giftige blik van een vrouw te ontvangen en vaak komt dat daarna ook nooit meer goed. Soms worden ze later ook je beste vriendinnen, dit ter hoop ende vermaeck. Raar fenomeen en belemmerend in de maatschappij, waar vriendjespolitiek nog zeker bestaat en waar vriendinnetjespolitiek meestal niet ver komt, omdat het verzandt in competitie.

Vergeef me, maar ik heb nu nog even een appeltje te schillen.

Godspeed. Ik zie een rode waas verschijnen als ik jouw woorden lees. 60% van de vrouwen hoort achter het fornuis, zodat ze geen schade kunnen berokkenen aan de economie? Nou meer dan 60% van de vrouwen zit momenteel in Nederland grotendeels thuis, om voor de kids en de afwas te zorgen, vanwege structureel lagere beloning (en dit wonderbaarlijke fenomeen begint al bij de eerste krantenwijk) en het eeuwige bierkaai-idee dat ze toch niet goed genoeg zullen blijken te zijn. Van anderen dat idee, en vaak na verloop van tijd ook van zichzelf. Knus ingebakken in onze cultuur.

Vrouw-vrouwconflicten? Breek me de bek niet open over hanengevechten op het hoogste niveau die vele bedrijven bijkans ten gronde richten en het idee dat meer spullen (op kosten van de zaak) tot meer seks, aanzien en macht leiden. Nog grotere auto’s, een nog geilere gsm en nog leukere, nog makkelijker beinvloedbare jongere vrouwen in de dienstverlenende afdelingen van het bedrijf, want “het oog wil ook wat”. Het ellebogenwerk, de brownnosers en de achterbakse backstabbers. Over seksistische zakken die je naar beneden halen en manipuleren waar je bij staat. Ik kan er een TRILOGIE over schrijven, als ik zou willen

Breek me verder de bek niet open over typisch mannengedrag in de politiek. Need I say more? Nou ja, het feministische stempeltje zal wel weer neonsignalen afgeven.

Jammer dat dit soort opvattingen meer regel dan uitzondering lijken te worden in een maatschappij waar emancipatie met de dag achteruit holt.

Bah 🙁

Raindog · 2 september 2004 op 16:28

Gejat nieuwtje van Managersonline:

Seksuele oerdriften spelen rol bij selectie personeel

29 augustus 2004 – Bij de keuze van personeel spelen seksuele oerdriften een grote rol. Vrouwen zullen niet snel een mooie vrouw aannemen, terwijl een knappe kandidate het bij mannen wel ver zal schoppen. Dat blijkt uit promotieonderzoek van psycholoog M. Luxen aan de Rijksuniversiteit Groningen.

Seksegenoten
In een selectieprocedure maken mannen, in tegenstelling tot hun vrouwelijke collega’s, geen onderscheid tussen mooie en lelijke seksegenoten. Bij vrouwen daarentegen spelen jaloezie en gevoelens van bedreiging wel een grote rol. Vrouwen nemen daarom liever een mooie man in dienst, hoewel die voorkeur niet zo sterk is als de voorkeur van mannen voor een mooie vrouw.

Studenten en managers
In het kader van zijn onderzoek toonde Luxen aan ruim 200 personen, zowel studenten als ervaren managers, foto’s van zowel aantrekkelijke als lelijke mensen. Luxen noemt het opvallend dat zelfs ervaren leidinggevenden zich door uiterlijk laten leiden. Hij promoveert 2 september.

Mosje · 2 september 2004 op 20:55

Joan,

Je hebt de uitdaging aangenomen, en het resultaat mag er zijn.
(en je zult al wel gemerkt hebben dat de reacties niet meer gaan over de vorm, maar over de inhoud.)

Top!
Mosje

Raindog · 2 september 2004 op 23:34

Ja Joan,

Ik zat vanmiddag op m’n werk toen ik dat eerste stukje even knipte en plakte. Omdat ik het leuk aan vond sluiten op je thema.
Ik ben het dus geheel met Mosje eens en vond het uitermate prettig om deze problematiek eens door vrouwenogen te mogen bekijken.

Ik durf het bijna niet te vragen maar zou je dit bij wijze van experiment eens voor ons willen publiceren op een Amerikaans forum? 😉

pleuro · 3 september 2004 op 00:56

Ik wil je een kleine tip geven. Klaag de fabrikant van je toetsenbord aan, en zo snel mogelijk! Die smiecht heeft namelijk de C en de K verwisseld op je toetsenbord!

Verder een leuk item om eens over te discusseren!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder