Eerste internet date

Twee weken geleden had ik voor het eerst in mijn leven een blinddate. Een date met een vrouw die ik op internet had leren kennen. Echt blind was de date niet, want je komt tegenwoordig zo gemakkelijk zo veel te weten over iemand, dat je eigenlijk bijna geen gespreksstof overhoudt tijdens de date zelf. Eigenlijk kan je beter gewoon bespreken hoe je de rest van je leven samen denkt in te kunnen vullen.
Nee, blind is niet het goede woord. Maar goed, in het land der blinden is eenoog koning. Ik had mij dus met grote wijsheid voorbereid op mijn eerste internetdate, twee weken geleden. Geen idee hoe we precies met elkaar in contact waren gekomen. Ik kende haar via Hyves. Zij was een vriend van een vriend die ik allang vergeten was. Haar naam wist ik niet. G. was haar initiaal. Greet of Griet spookten sindsdien door mijn hoofd. Met zulke namen zijn het al gauw spoken in de overgang, maar ik hoopte toch vooral dat G. een subtropische verrassing zou worden. Ze was waarschijnlijk net zo oud als ik, was getrouwd met Henk, had een kwartet kinderen en een kat, Pammes, en ze hield van alternatieve muziek . Hoe ze eruit zag, wist ik eigenlijk niet precies. Ze had me heel omslachtig een vage foto gemaild, maar ik kon daar amper uit op maken of G. een man of vrouw was. Het waren momenten dat ik me afvroeg waarom ik vijftien keer per dag opgewonden van spanning mijn mail checkte of ik bericht van haar had. Ik kende haar niet, maar wilde elk uur iets van haar horen.

Ze werkte voor Philips op de marketingafdeling die zich bezig hield met de ‘wake-up light”. Ik verzekerde haar dat ze dan goed moest zijn in haar werk. Zelf heb ik ook een wake-up light. Wat een onding is dat! Het idee van zo’n wekker is dat je op een natuurlijke manier wakker wordt: zonlicht en fluitende vogels. Iedere ochtend gaat in mijn slaapkamer stipt om 6.50 uur de zon op en beginnen de vogels te fluiten. Heel natuurlijk, zo lijkt. Maar het probleem begint op zaterdag. Ieder écht vogeltje is ineens een wekvogeltje geworden. Mijn wekker is geen vogel geworden, maar alle vogels zijn nu wekkers! Anyway, zij werkte dus bij Philips. Parttime, dat moest wel in verband met haar kinderen. Haar man was internationaal vertegenwoordiger voor een saai bedrijf, had veel gereisd en op één van die reizen hadden G. en hij elkaar ontmoet. Hij was verder eigenlijk altijd aan het werk. Zij zat doordeweeks eigenlijk altijd alleen thuis met de kids en haar virtuele vriend: moi.

In het verleden heb ik veel gechat. Chatten is een goede manier om te leren flirten. Je moet eerst in contact komen met iemand, daarna wat van jezelf blootgeven en uiteindelijk kan je haar helemaal uitkleden. Tot dates leidden mijn chatsessies eigenlijk nooit. Ja, wel afspraakjes, maar daar ging ik dan niet naartoe. Veel te riskant. Wie zegt mij dat Angel65 wel zo’n wild aantrekkelijke vrouw is? En dat Vlindertje niet stiekem een 55-jarige kenau is? Je weet het niet. Daarbij deed ik me steevast voor als profvoetballer of drummer van een stoere rockband. En daar moest ik theoretisch gezien dan later op terug komen. Daar had ik natuurlijk geen zin in. Via Hyves leek het me aardig veilig. Ik had Greet of Griet al aardig weten te doorgronden en ze leek me er best leuk uit te zien. Een beetje Turks of Marokkaans, leek ze me. Ik zie het verschil niet tussen die Berbers. Ondanks dat ze al moeder was, dacht ik dat ze er best nog goed uitzag . Ze had lang steil zwart haar en donkere indringende ogen. Althans in mijn hoofd. De foto was zo gruwelijk abstract, dat het evengoed een Finse albino kon zijn.

Twee weken geleden hadden we dan eindelijk een date. Zij stelde voor ergens, tussen onze woonplaatsen, in een klein kroegje af te spreken waar mensen haar in ieder geval niet zouden herkennen. Met een gezinnetje thuis moet je natuurlijk niet gezien worden met je hand in andermans broek. Het werd dorpscafé ‘Het Poppenhuys’ in Twello. Twello? Ja, ik kende het niet – ik dacht dat het een rivier was – maar het ligt ergens bij Apeldoorn. In het oosten dus. De kans dat ze daar bekenden zou zien was inderdaad uitgesloten. Verwaarloosbaar. Nihil. ‘Het Poppenhuys’ bleek een tot bruine kroeg omgebouwde boerderij met van die tapijtjes op de tafels, nepbloemetjes in de vensterbank en een handvol vaste gasten, waarvan de helft al was overleden. Greet of Griet had me gemaild dat ze een spijkerbroek met daarboven een witte blouse zou dragen en grote gouden oorbellen. Met haar lange zwarte haar moest ik haar direct kunnen herkennen. Leek me.

Gek genoeg werd het die vrijdagavond rond 21 uur ineens nog best druk in de boerderij van uitbater Jan Klaassen. Ik had moeite om Greet of Griet te ontdekken. Blijkbaar kende dit dorp een typische vrijdagavond klederdracht. Witte blouses waar ik ook keek. Na een half uurtje leek ik Greet of Griet dan toch gevonden te hebben. Ze zat om de hoek aan de andere kant van de bar alleen aan een verhoogd tafeltje op een kruk. Witte blouse? Check. Spijkerbroek? Check. Steil lang zwart haar? Semi-check. Het was in ieder geval zwart, maar verder een beetje kort en stekelig. Boeiend. Greet of Griet had me ooit gemaild dat ze van rode wijn hield. Merlot. Attent als ik ben, schoof ik aan met twee Merlotjes in mijn hand.

Greet of Griet bleek niet helemaal honderd. Sterker, Greet of Griet bleek amper tachtig procent van haar verstandelijke vermogens te kunnen gebruiken. Dat had ik weer! Dat k*t internet blijft ook verwarrend. De Merlot ging er wel vlotjes in. Erg vlotjes. Binnen drie kwartier was ik al vier keer naar de bar gesjokt om een nieuw rondje te halen voor mijn zuipende internetjosti. What the fuck deed ik hier in Twello? Na een uurtje zuipen en praten over haar kat (die helemaal geen Pammes heette) en haar familie, kwam Josti Greet of Griet ineens fris uit de hoek: “Ik drink nooit alcohol. Dat is niet goed voor mij…..Zullen we kussen ? Touché! Daar sloeg Greet of Griet de spijker op de kop. En wat kon mij het schelen dat we midden in een schemerige kroeg zaten? Niemand zou het zien. En als ze het toch zouden zien, was er toch niemand die me kende.

Je kan van Josti’s zeggen wat je wilt, maar zoenen is niet hun sterkste punt, het leek meer een frontale aanval waarbij het de bedoeling was je tong zo diep in iemands keel te duwen dat deze kok neigingen kreeg, door mijn benevelde brein schoten gedachten van baby vogels die hun kop in de strot van hun ouders duwen om zodoende ze te verleiden het eten op te geven.
De kramp in mijn tong nam dusdanige vormen aan dat ik me met mijn laatste krachtinspanning los wrikte, terwijl de schuimvlokken her en der verspreid lagen en ik verbouwereerd de restanten onder het tapijtje op de tafel veeg zie ik een een waas dat Greet of Griet er ook behoorlijk van in de war was geraakt en zonder nog iets te zeggen de deur uit liep.
Ik liep terug naar de bar en ging koeltjes op de hoek zitten.
Barman Jan gaf me een fluitje en drukte me een bierviltje in mijn hand. “Dit is van die vrouw met die grote oorbellen. Ze is net weg”. Oorbellen ? Ik kon me geen grote oorbellen herinneren. Op de achterkant van het viltje stonden twee woorden. “Smeerlap! Giselda”. Giselda? Wow opwindend…..