Ik bel aan bij mijn grootvader. Het is Vaderdag en de familie komt bijeen. Mijn grootvader is vader van vijf. Zijn jongste dochter is hij verloren, aan het leed dat kanker heet. De familie is sterk en hecht. Moeilijke tijden worden doorstaan, mooie tijden laten we nooit meer gaan. En dan hoor ik haar. Ze neemt nieuwsgierig piekjes over haar schouders. Ze lacht. De familie lacht mee. Ik groet haar als eerst, zo lief dat ze is. ‘Kusje?’ vraag ik haar dan. Ze vragen haar wie ik ben. Ze wijst naar mijn moeder en zegt, ‘ze is er één van jou.’ Zo goed van haar dat ze het weet.
Vandaag is een grote dag. Vandaag wordt ze verrast. Haar nagels moeten worden geknipt. Ze maakt grapjes, wij grappen mee. Gezellig, zoals altijd. Haar schoenen aan doen, daar proberen ze het mee.
Ze vindt dat het pijn doet en laat het niet toe. Ze vindt het niet leuk, verdriet sluipt toe. Onder luid protest, omdat ze het gewoon niet wil. De familie helpt. Een omhelzing om haar schouders. Haar handen vastgehouden en troostend toegesproken. Het is niet genoeg, ze schreeuwt, huilt en toont veel kracht. Met zijn vijven houden ze haar vast.
Al klaar, het is voorbij. Nagels gekort en ze is weer blij. Ze is nooit langs boos. Niet veel later gaat het haar voorbij en ze wordt weer lief en knuffelbaar. Maar wat een kracht zit er in haar. Samen doen ze het, samen staan ze sterk. Het doet pijn en het is soms geen leuk werk. Maar als een eenheid lukt het ze wel.
Mijn grootvader houdt zoveel van haar, dat hij zelfs haar moeder wil zijn. Hoe zwaar, hoe moeilijk het ook is. Hij doet alles wat ligt in zijn macht. Vol liefde en vol moed. Ook al gaat hij een zware toekomst tegemoet, hij doet het uit de grond van zijn hart. Al drieënzestig jaar zijn vrouw, iets dat je niet gauw vergeet.
12 reacties
LouisP · 26 juli 2011 op 18:29
Met zijn vijven houden ze haar vast.
Dat was het enige zinnetje dat ik niet zo goed vond, bij de eerste keer lezen. Maar eigenlijk past het wel, vind ik. Mooi stuk, krachtige korte zinnen. Ik voel dat menske…de liefde…goed Garuda!
SIMBA · 26 juli 2011 op 19:08
Agossie, familiebijeenkomst om de nagels van oma te knippen 😀
Mooi stukske Gary! Ik ben ook nooit langs boos :hammer: :stom:
Mien · 26 juli 2011 op 22:10
Eeuwige trouw en eeuwige liefde tot aan de nagels toe. Mooi Gary.
Mien
Spherios · 27 juli 2011 op 01:24
Breekbaar en toch heel krachtig geschreven..hulde!
Ontwikkeling · 27 juli 2011 op 12:12
Duidelijk liefdevol geschreven. Gevoelig mooi ontroerend, zonder sentimenteel te worden. Erg mooi!
arta · 27 juli 2011 op 12:56
Wat een heerlijk verhaal, Garuda!
🙂
Ferrara · 27 juli 2011 op 16:45
Vader en Moederdag tegelijk.
Ik heb dit nu enkele keren gelezen en heb geaarzeld de vraag te stellen.
Maar het houdt me toch bezig.
Er rijmen zoveel woorden op elkaar heb je deze ode, want dat is het, als gedicht bedoeld?
Garuda · 27 juli 2011 op 18:49
Een ieder bedankt voor de lovende woorden. 🙂
Garuda · 27 juli 2011 op 18:55
Nee, ik heb geen gedicht proberen te schrijven.
Door het rijmen probeer ik, of dat denk ik tenminste, meer gevoel aan de zinnen en/of de betekenis ervan te geven. Korte zinnen vind ik lekkerder lopen als ze rijmen.
En het is ook mijn manier om er emotie in stoppen, denk ik. Lees “De Zeeuwse Rust” maar eens, daar heb ik het ook geprobeerd.
Wat vind jij ervan dan, omdat je het afvraagt?
pluisvndkkr · 27 juli 2011 op 23:25
Jammer dat er geen categorie Pure Liefde is, want daar zou deze column thuis horen.
Ferrara · 28 juli 2011 op 00:14
Dank voor je uitleg. Je korte zinnen zijn mooi en zeggen alles, voor mij hoeven ze niet te rijmen, maar daarmee wil ik aan jouw gevoel absoluut geen afbreuk doen. Ik vind de ode aan je grootouders prachtig tot zijn recht komen.
Ben onder de indruk van “De Zeeuwse Rust”.
pally · 28 juli 2011 op 17:07
Mooi en eenvoudig stukje, je schrijft over je grootmoeder vanuit haar wereld. Dat maakt samen met het onderwerp dat het mij echt raakt. :wave:
groet van Pally