Het is benauwd in het kleine kamertje. Er staat alleen een bed in met wat stoelen er omheen.
Ook nog een kast met kleren erin. Niet veel kleren zo te zien, maar die zijn toch niet meer nodig… Verder is er nog een wastafel en een spiegel. Een uur geleden was ik nog in een andere kamer. Een iets grotere kamer omdat er twee bedden in stonden. In die kamer woonde mijn moeder, samen met nog een andere cliënt. Want patiënt kan niet meer. Patiënt klinkt zo naar. Het heeft met ziekte te maken en dood en dat willen we liever niet horen.
Maar nu ligt mijn moeder dus op een kamer alleen. Eindelijk privacy. De verhuizing liep soepeltjes omdat haar enige bezit een handtasje was, een foto van mijn vader op een nachtkastje en de drie jurken die nu in de kast hangen. Overigens zit er weinig in het handtasje. Een zakdoek en een portemonnee zonder geld.
Haar nieuwe kamertje met bijhorende privacy dankt mijn moeder aan haar snelle aftakeling.
“Zij loopt naar het einde” had de verpleegster gezegd die ons waarschuwde.
Nu zit ik aan haar bed met haar hand in de mijne. Haar gezicht is sterk vermagerd en ingevallen.Haar halfopen, nietsziende ogen kijken naar iets wat wij niet kunnen zien. Haar ademhaling gaat moeizaam, hortend soms, vechtend om lucht, strijdend om leven.
Haar broze botten kunnen bijna niet meer brozer. Eten deed ze al maanden niet meer, in stil protest tegen de onrechtvaardigheid van het leven..
Ik leg mijn andere hand op haar hoofd en voel haar peilloze verdriet. De deur van het kamertje staat open. Er hangt wel een soort gordijn voor. Bij wijze van privacy als het ware. Op de gang van het tehuis hoor ik de dagelijks geluiden. Geluiden van leven dat gewoon doorgaat. Iemand roept iets over een meneer de Vries die zijn bloemkool nog niet heeft opgegeten. In de naastliggende recreatieruimte staat de TV aan. Hard, want de meeste cliënten zijn een beetje doof. Er is sport op de TV. Een voetbalclub heeft gescoord en er gaat een gejuich op.En terwijl het gejuich langzaam wegsterft, blijft ook de adem van mijn moeder wat langer weg. Haar lichaam blijft bewegingsloos. Haar geest niet. Dat weet ik zeker. Haar geest is actiever dan ooit. Gevangen tussen twee werelden en nog niet kunnen kiezen ,reist het heen en weer. Vastgehouden door een steeds moeizamere ademhaling keert haar Geest steeds weer terug naar het broze lichaam waar de twijfel dan weer wacht.
Blijven? Of toch maar….?
Haar hand voelt warm aan in de mijne.De hele kamer is trouwens warm.
De bloemkool van heer de Vries wordt toch maar weggegooid en de voetbalclub scoort weer een doelpunt. En als de laatste juichkreten van de supporters verstommen, verstomt de laatste ademhaling van mijn moeder in het laatste besluit van haar ongebroken Geest.
Haar handtasje met de zakdoek en de lege portemonnee staan naast haar bed. Haar drie jurken hangen in de kast en de foto van mijn vader op het nachtkastje.
De lieverd is vrij. Eindelijk vrij….

Categorieën: Diversen

22 reacties

Mercurius · 20 september 2004 op 17:47

recht uit het hart geschreven. Mooie vergelijkingen met de dingen in het leven die eigenlijk niet zo bijzonder zijn als je moeder.
De dood: verdriet, opluchting en blij tegelijk.

Veel sterkte…

Mercurius

Raindog · 20 september 2004 op 18:32

Ja Kees, dat is eigenlijk het enige dat er nog te zeggen is: heel veel sterkte gewenst…..

Raindog

Dees · 20 september 2004 op 18:49

Kees, sterkte ook van mij..

Dees

Mosje · 20 september 2004 op 18:53

Heel mooi geschreven Kees, heel mooi.

Mosje

melady · 20 september 2004 op 19:02

quote]Haar geest is actiever dan ooit. Gevangen tussen twee werelden en nog niet kunnen kiezen ,reist het heen en weer.[/quote]

Geweldig!

Melady 🙂

Ma3anne · 20 september 2004 op 19:54

Aangrijpend beschreven, Kees. Sterkte.

Mup · 20 september 2004 op 19:55

Hele, hele mooie benadering, zoals al gezegd, recht uit het hart. Sterkte,

Mup.

sally · 20 september 2004 op 20:24

lieve Kees,

Een vorige column van jou over je moeder maakte al even veel indruk op mij.Vooral omdat mijn moeder in een soortgelijke situatie zit.Nog niet in de allerlaatste fase, maar toch…
Je hebt het zo mooi omschreven. Rillingen door m`n lijf. Ik weet dat ik dit ook ga meemaken.
Het doet zo`n pijn, je moeder te verliezen. En inderdaad dat stille verdriet af te lezen van haar gezicht.
Maar ze heeft wel rust nu.
Heel veel liefs van Sally
🙁

KingArthur · 20 september 2004 op 20:51

Harde realiteit en knap beschreven. Sterke.

pepe · 20 september 2004 op 22:44

Wat kan ik hier nu nog aan toe voegen, alles is in voorgaande reacties al gezegd.

Heel erg mooi geschreven, vanuit een warm hart.

Maurits · 20 september 2004 op 22:57

Mooi ingetogen geschreven. Jouw beste columns zijn de columns die echt ergens over gaan. Dat zijn namelijk de columns die met liefde en aandacht voor detail geschreven zijn.

JAB · 20 september 2004 op 23:21

Beste Kees,
Eerst even dit. Ik schrijf om te leren. Jouw bijdrage doet mij (even) zwijgen van bewondering. De verwoording, de opbouw etc. Hier zwijgt (als variant op O. Blunder) de leerling stil…

Iets dergelijks heb ik al eens meegemaakt. Ik denk er nog vaak aan terug (met traantjes). Jouw bijdrage bezorgde me herkenning. Dank daarvoor.

Het leven gaat door voor jou (en mogelijk ook voor je moeder – in een andere dimensie). Immers, de ziel zoekt zijn uitweg. Hopelijk heb je afscheid kunnen nemen. Sterkte.

m.v.g.
Jab

Louise · 21 september 2004 op 08:42

Wat heb je dit mooi opgeschreven, Kees. Aangrijpend. Dat kleine kamertje, jouw moeder en dan net buiten dat kamertje het leven van alledag…

Heel veel sterkte,

Lou

Kees Schilder · 21 september 2004 op 08:48

Heel erg bedankt voor alle hartverwarmende reacties.Tot op het laatst ben ik erbij geweest en heb haar ziel zien vertrekken.Zeer indrukwekkend.Een laatste kneepje in mijn hand en daar ging ze.
Maak er een feest van ,waren haar laatse woorden.
Zij was mijn grootste fan en ik de hare.

archangel · 21 september 2004 op 10:53

Sterkte Kees… ik heb (nu alweer dertien jaar geleden) ongeveer hetzelfde meegemaakt met mijn vader. Ik voel wat je bedoelt.

Casper · 21 september 2004 op 11:09

Zeer mooi beschreven Kees.
Door je columns hebben we deze hele (moeilijke) situatie passief samen met jou meegemaakt. Ook omdat we (zoals wel blijkt uit de bovenstaande reacties) allemaal erg met je meeleven.

Veel sterkte ook voor de rest van je familie,

Casper

WritersBlocq · 21 september 2004 op 15:25

Ahhh, sjongejongejonge wat mooi Kees. Per-fect. Tranen in mijn ogen en een hoge dosis kippenvel heb je me bezorgd met deze column. Ik hoop dat je haar nog eens ziet/hoort/voelt, wie weet? Knuf, sterkte, Pauline.

Li · 21 september 2004 op 20:22

Diep, liefdevol, ontroerend, aangrijpend, mooi en tegelijk zo realistisch beschreven.

Kees, ik wens je heel veel sterkte.

Li

rimram · 21 september 2004 op 20:26

Dag Kees,

.Haar drie jurken hangen in de kast en de foto van mijn vader op het nachtkastje.
De lieverd is vrij. Eindelijk vrij….

Het is zo verschrikkelijk herkenbaar voor mij, het heeft me diep ontroerd.

Hoop voor jou, dat langzaam het beeld van je moeder, die moeder weer wordt, die ze vroeger was en bewaar dat beeld…voor altijd.

Nu vervaagt het verleden
van ons in jaren.

Maar de herinneringen blijven.

Vooral zoals je vroeger was…

Herinneringen, zoete herinneringen

Zij worden steeds mooier van kleur.

Rim Sartori.

rrobin · 22 september 2004 op 11:09

Prachtig, niets meer aan toe te voegen.

Sterkte.

ignatius · 22 september 2004 op 16:05

Prachtig, mooi en aangrijpend.

Heel veel sterkte Kees.

Irma · 22 september 2004 op 19:38

Prachtige, mooie column! Ontroerend…

Sterkte met het verwerken. Ze is ergens anders en weet dat ze ergens anders toch bij jou is.

Toi toi! Kus, Irma

Geef een reactie

Avatar plaatshouder