Eindexamenperikelen

Aan het eindexamen gaat veel vooraf. Voor mij was dat zes jaar vwo, waarvan ik vijf jaar helemaal niets gedaan heb. Maar in het zesde jaar moest ik er wel aan trekken. Nog snel wat dingen afronden, profielwerkstuk, andere werkstukken en mondelingen. Uiteindelijk ging ik met goede cijfers mijn examen in.

Het gedoe voor het examen is nog het ergst. Iedereen vraagt zich af of hij/zij het examen wel gaat halen.
Opvallend is dat de mensen die er het slechtst voor staan het grootste zelfvertrouwen hebben: “Ik ga met allemaal vijfen mijn examen in, als ik allemaal zessen op mijn examen haal ben ik geslaagd.”
Deze mensen werden bij voorbaad al uitgelachen.

Ook de leraren waren erg. Steeds maar waarschuwen, totdat het zelfvertrouwen van de gemiddelde leerling tot een nulniveau was gedaald. “Jullie denken te licht over de examens, het is gigantisch moeilijk, je moet er veel meer voor doen dan dat jullie nu doen.” In de drie weken vrij voor het examen ging ik er dan ook hard tegen aan. Ik moest allemaal vieren halen om mijn examens te halen. In die tijd had ik last van chronische blaasontsteking. Ik moest heel erg veel water drinken. Een halve liter per uur. Terwijl ik aan het leren was moest ik om het kwartier naar de wc. Als ik de wc al haalde.

Verder ben ik in de tijd voor de examens erg dik geworden. In iedergeval acht kilo erbij aan. Wat dacht je anders dat er gebeurde als je drie weken lang op je luie kont zit en af en toe(?!) een wandelingetje naar de wc moet maken? Om van te huilen. Al mijn winterbroeken passen niet meer. Ik moet alles nieuw kopen.

En dan de spanning voor het examen. Ik had regelmatig last van hyperventilatie. Om dit onder controle te krijgen moest ik oefenen. Heel veel oefenen. Mijzelf een psychologische behandeling geven. Zeggen dat er niets aan de hand is. Maar er was wel wat aan de hand!

Vlak voor het examen kan ik niets anders doen dan aan een stuk doorpraten. Iedereen lastigvallen met
verhalen die helemaal nergens op slaan. Anderen zaten allerlei energydrankjes naar binnen te gooien, veel meiden aten (natuurlijk) chocola. Een aantal zaten zelfs te huilen.

Tijdens mijn examen biologie moest ik naar de wc. Ik had voorzorgsmaatregelen genomen door voor mijn examens vooral niets of weinig te drinken. Maar op tafel stonden flesjes extran. Ook bij de surveillanten was dit het geval. Eentje schonk zijn flesje over in het glas. Waarop iedereen met geknepen benen hem boos aankeek. Hij keek terug met een blik van: “Ik doe iets fout, maar ik weet niet wat.”

Ik stond op om naar de wc te gaan. Een andere surveillant volgde mij. Iedereen zat me aan te kijken. Ik kon wel door de grond zakken.

Maar al deze perikelen zijn het wel waard geweest. Ik ben geslaagd! En ik was nog maar zeventien! Er bestond op een bepaald moment wel enige twijfel. Mijn ouders zouden bellen wanneer ik gezakt zou zijn. Aan het eind van de middag, toen ik niet meer gebeld kon worden, besloot ik voor de zekerheid nog maar eens naar huis te bellen. Mijn zusje deelde mee dat er toch nog iemand had gebeld. Ik barstte in tranen uit. Ik was niet van plan nog een jaar op school te zitten. Maar het was een “grapje” van mijn
jaloerse zusje, die zich helemaal te pletter moet werken op school.

Van mijn cijfers schrok ik wel een beetje. Ze waren niet echt denderend, maar wel allemaal voldoende. Voor Nederlands had ik het hoogste cijfer. Pas tijdens de diplomauitreiking besefte ik dat ik het gehaald had, en voelde me echt gelukkig! Ik had zin om naar de universiteit gegaan. Lekker rechten studeren en geen last meer hebben van eindexamenperikelen. Maar er is één ding erger dan eindexamenperikelen: Studeren alsof je leven er vanaf hangt, met een wetboek onder je neus.