Eline – 1

Waar ging het precies fout? De vraag draait rondjes in mijn hoofd. Een onzinnige vraag, dat weet ik wel. En toch, het is het enige waar ik aan denk en tijd om te denken heb ik volop. Ik lig noodgedwongen op mijn rug in een ziekenhuisbed. Mijn lichaam moet herstellen maar voor mij is het plaatsen van herinneringen nog belangrijker. Ik wil ze herkauwen, opnieuw en opnieuw afspelen en analyseren. Analyseren, is dat het juiste woord? Ik geloof graag van wel want al zijn het mijn eigen herinneringen, ik kan afstand nemen en kritisch kijken.

De herinneringen zijn niet zo oud. Dat is een probleem, weet ik. Voor een goede afstand heb je ook tijd nodig. Ik heb nooit begrepen hoe kranten de tijd waarin we leven kunnen duiden. Ik begrijp mijn eigen tijd altijd pas achteraf. Waarom ik striptekenares ben geworden, waarom ik het uitmaakte met mijn eerste vriendje, waarom ik moeder werd op mijn 33e. Toen wist ik het niet. Ik zat er midden in. Nu kan ik erop terug kijken en zie ik lijnen, oorzaak en gevolg.

Ik zie mezelf in de bibliotheek een stripboek pakken. Mijn vader die zegt: “je moet geen stripboek nemen, dat zijn geen echte boeken”. Vanaf dat moment zijn strips onweerstaanbaar. Juist omdat ze fout zijn, zijn ze intrigerend. Een beslissend moment, zo weet ik nu.
Een ander beeld, de krant op de ontbijttafel. Onbegrijpelijke vetgedrukte koppen, ellenlange teksten en daar tussenin, rechtsonder, twee strips. Ik heb mijn vader ze nooit zien lezen, maar natuurlijk heeft hij ze gelezen, je blik wordt automatisch naar ze toegetrokken. Ik mag graag denken dat er een Garfield strip bij stond, maar zeker weten doe ik dat niet, misschien heb ik dat zelf ingekleurd.
En dan, jaren later, die documentaire op tv. Ik heb geen naam van die kunstenares maar iets aan haar, in dat korte filmpje, maakte me razend jaloers. Zo wou ik ook zijn. Zo wou ik ook rondlopen in mijn oude huis over een krakend houten vloer. Mijn handen verstopt in een grote zwarte trui. Niet veel later meldde ik me aan op de kunstacademie.

Het is gevaarlijk, het herkauwen van herinneringen. Je verandert ze. Plaatst ze, interpreteert ze en vult ze aan of laat wat weg. Ik weet dat, maar toch geeft het rust. Ik maak graag een verhaal van mijn leven, weef de gebeurtenissen aan elkaar zodat ze naar iets leiden. Daarvoor moet je wel de toekomst kennen. Eerst is er de toekomst, daarna pas het verleden. Nu ik in het ziekenhuis lig en mijn reactie op mijn ongeluk ken, weet ik dat ik in de afgelopen maanden fouten heb gemaakt. Het had anders kunnen lopen, moeten lopen. Ergens ben ik de fout in gegaan.

Maar waar?

[i]Dit is het begin van een langer verhaal, Eline, waar ik, met véél schrijfpauzes, een jaar geleden aan begonnen ben.[/i]