Emotionele achtbaan

Ik kan me niet herinneren ooit in een achtbaan gezeten te hebben. Het is trouwens vrijwel ondenkbaar dat dit nimmer het geval is geweest. Immers, het is een spanning die iedereen tenminste eens in zijn leven meegemaakt moet hebben. Maar misschien laten mijn herinneringen me in de steek, ik ben overwegend toch meer een man van vooruit. Gelukkig kent het volwassen leven voldoende verrassingen om toch in de behoefte aan spanning te voorzien. Toen ik T. ontmoette had ik al snel door dat ze niet bepaald alledaags was en desgevraagd typeerde ik haar als ‘never a dull moment’. Maar ik realiseerde me op dat moment nog niet dat ik tevens een tig-ritten kaart voor een emotionele achtbaan had bemachtigd. Wijs geworden door ervaring draag ik inmiddels een beugel over mijn schouders en een riem om mijn middel en spannend dat het is joh! De eerste keren schudde ik hard door elkaar en draaide mijn maag zich letterlijk om. Ons bij elkaar zijn voerde naar hoge toppen, ons uit elkaar gaan soms naar enge diepten. Die afscheiden leken soms hard of definitief maar waren dat nooit omdat de snelheid er aldoor goed in bleef. Die snelheid vervolgens, was iets dat we geheel aan onszelf te danken hadden. Ik verzorgde de snelheid tijdens klimmen met onder meer bloemen, bonbons en andere verrassingen, zij tijdens dalen met bijvoorbeeld onbegrijpelijke stemmingen, begrijpelijke onzekerheid en ook met andere verrassingen.

Even dacht ik dat ik er een beetje aan gewend begon te raken maar toen ik zaterdagavond door haar naar huis werd gestuurd draaide mijn maag zich als nooit tevoren om. Deze situatie kende ik nog niet; een nog niet eerder tegengekomen dieptepunt in het traject. Onderweg uit Leeuwarden belde ik haar zelfs nog om te vragen of ik wel genoeg had gedaan en of zij het wel zeker wist. Zij wist niets zeker en ik wist niet wat ik nog meer had kunnen doen. Later hadden we nog een warrig telefoongesprek en we sloten de avond af met rake smsjes van mij en pissige van haar.

Zondag is een dag voor bezinning. ’s Avonds laat belde ze, we spraken met elkaar en zijn weer een beetje tot zinnen gekomen. We zien of spreken elkaar even een weekje niet. Moeilijker is het niet. Even rustig aan maar dat hoeft geen stilstand te betekenen, integendeel zelfs. Het is gewoon een kwestie van even de tijd nemen om te klimmen. Want als stilstand achteruitgang is en als het op een emotionele achtbaan dan toch zo nu en dan bergafwaarts moet zijn, dan liever vooruit.