En de kikker bleef een kikker

Kus (de, m; kussen)
1 aanraking of druk met de lippen als teken van liefde, als groet enz.

Ik word er niet blij van: zo’n zakelijke definitie van iets dat ik als bijzonder intiem beschouw. De magie van de kus gaat totaal verloren in een poging de omschrijving ervan zo breed en algemeen mogelijk te houden. In mijn persoonlijke woordenboek is de definitie van een (liefdes)kus als volgt:
Kus
Twee paar lippen die niets anders op de wereld meer kunnen dan elkaar beroeren, omdat de aantrekkingskracht onweerstaanbaar is. Een volledige overgave aan het gevoel voor de ander met bliksemschichten, rozegeur en aanzwellende muziek op de achtergrond.
Dat spreekt toch nét wat meer tot de verbeelding naar mijn mening.
Hoewel ik een bescheiden aantal kus-partners heb gehad (en dus niet over bergen vergelijkingsmateriaal beschik), zijn er absoluut bepaalde kussen die boven mijn maaiveld uitsteken. Een top-drie:
3. De Eerste. Enorm schattig, tijdens mijn vakantie op de camping in het ‘speelhuisje’. Onwennig en ‘raar’, maar o zo lief.
2. De Stoerste. Als overmoedige puber stuurde ik alle Nederlandse toeristen de Kretenzer bar uit, zodat ik de vijf jaar oudere barkeeper voor mij alleen had. Gelukkig snapte deze de hint en o wat voelde ik me toen ‘cool’!
1. De Gekste. De kus die ik niet kreeg.
Misschien een niet al te logische keuze voor de eerste plek. Zoals al eerder genoemd, heeft een kus alles met gevoel en intimiteit te maken. Een rationele benadering slaat de plank helemaal mis. Daarom moet je ook nooit over een kus gaan praten als je er eentje voelt aankomen. Laat dat nou net één van de redenen zijn dat ik pakweg een maand geleden bij het krieken van de dag als een niet getransformeerde kikkerprinses de voordeur binnenstapte.
Wat om kwart voor vijf ’s nachts als een overduidelijke hint begon, eindigde met ogen vol tranen om zeven uur ’s ochtends. Tranen van het lachten wel te verstaan. Die nacht was überhaupt al een memorabele, maar dit was de climax: ik heb nog nooit, maar dan ook nooit een jongen meegemaakt die me niet kon zoenen omdat hij de slappe lach kreeg. Natuurlijk is het spannend om leuke dingen een beetje uit te stellen, maar je kunt ook te ver gaan. Nadat hij en ik minstens een uur over koetjes en kalfjes hadden gebabbeld moest het er dus maar eens van komen. Tot twee keer toe bevonden we ons in een romantische scène en hief ik verwachtings vol mijn hoofdje op naar zijn gezicht. En tot twee keer toe veranderde de romantiek ruw in een komedie: meneer barstte in lachen uit. Dit leidde onvermijdelijk tot de nodige gespreksstof en tja daar ga je, dan komt het er niet meer van. Minstens een kwartier hebben zowel hij als ik (want het was een aanstekelijke lach) geprobeerd ons gezicht weer in de plooi te krijgen, maar er was geen houden meer aan. Nog lichtelijk na-hinnikend was het zeer tot mijn (en zijn?) spijt dat we besloten onze pogingen te staken. Beiden vertrokken we in onze eigen richting en vooralsnog heb ik niemand van mijn altijd waakzame vrienden verteld wat er die nacht wérkelijk is gebeurd.
Het stomme van de hele situatie is dat ik me nu constant afvraag hoe het geweest zou zijn als ik die kus wel gekregen had. Ik kan het gewoon niet hebben dat ik zó dicht bij iets ben geweest en ik niet kreeg wat ik wilde. Het voelt een beetje als die Peijnenburg reclame waarbij een peutertje gretig in zo’n lekker stukje ontbijtkoek wil happen en paps het koekje steeds wegtrekt. Het gevolg ervan voor mij is dat deze net niet bereikte kus langer in mijn systeem blijft dan de kussen die ik wel heb gehad, daarom staat hij dan ook op nummer één. Of deze kikker ooit nog door de goedlachse jongeman omgetoverd wordt tot een rasechte Maxima, laat ik ondertussen aan het lot over. Er nog eens naar vragen durf ik in ieder geval niet meer!