En

“En” zei de man. Zijn stem klonk wat luid, vragend. Twee lettertjes, maar veelbetekenend. Het kon een “en” zijn in de zin van “ben je klaar om mee te rijden naar het feest?” Dan het voor de hand liggende antwoord “Ja schat, we hebben nog alle tijd, de bus is er maar om negen uur.”
Deze “en” was het niet. Ze waren reeds vroeg wakker, hadden ruim de tijd om gezellig babbelend nog genietend van de warmte onder de dikke donsdeken de dag tegemoet te zien. Bijna fluisterend werd er gevraagd of het een goede nachtrust was maar langzamerhand golfde de inhoud van het gesprek naar de dagelijkse zorgen van het koppel.
De kinderen de deur uit, vandaag het doopfeest van de eerste kleinzoon……samenwonend.
Samenwonend, vroeger, nu, tweeverdieners, kinderopvang, prestatiedruk, zoektocht naar geluk, chaotische rusteloosheid, wisselende relaties, zucht ……..
Door het gewoel was er wat friste ontstaan. Dit werd opgelost door een dichter tegen elkaar kruipen. Men zou het kunnen een innige omhelzing noemen, een beweging die zelfs geborgenheid en bescherming inhield. Nog even hadden ze de tijd.

Op de badkamer was het routine, elk zijn (haar) ding. De man was het eerst klaar met als logisch gevolg dat hij verantwoordelijk was voor de koffie. De aroma’s zorgden er voor dat de huiskamer gevuld werd met een echt ochtendgevoel, een zondagochtendgevoel zonder krant, een gevoel dat aanleiding gaf tot praten, tot verder praten. ” Wat is er veel veranderd”

Niet de radio of de computer maar de rolluiken lieten de dag binnen. Nu pas kregen ze zicht op elders, de met auto’s vol geparkeerde straat, de gaten in het wegdek, de sporter met de mountainbike, de vrouw die de hond uitlaat. Nog geen kinderen te zien, die zaten voor T V, bleven nog even in hun eigen leefwereld, hun cocon van de zorgeloze fantasie.
De mountainbiker, eventjes weg van het bandwerk op de fabriek zoekend naar zingeving, de vrouw, weduwe van… Zou ze eenzaam zijn? Wanner gaan ze nu eindelijk eens die weg herstellen, de winter staat terug voor de deur.

“En” zei de man. Het was een “en” waarbij hij haar ogen zocht, waarbij het antwoord met een kruisende blik bevestigd werd.
Ze wist wat hij bedoelde. Ja, ze was er klaar voor. Misschien zou het allemaal nog wel meevallen. Die nieuwe vriend van de zoon, de dure keuken van de dochter, gekocht op afbetaling, de stoeferige elkaar overbluffende gesprekken…de…de…de…
Zijn “en” klonk ook vertrouwelijk in de zin van “wij samen.” Het was een wij samen in een vreemde wereld, een wereld van toneel, voorgekauwd opgeklopt geluk en verplichte vrolijkheid.

Gezwind stapten ze buiten, hand in hand richting bushalte. Nu ja, mensen van zeventig jaar stappen niet meer gezwind. Toen hij haar op de bus geruststellend op de rug streelde nam zij teder zijn andere hand in de hare en legde deze op haar schoot. Mensen keken er naar alsof het vies was. Op die leeftijd!!!