Engelbengel

De miezerige regen maakt de sfeer op de Oosterbegraafplaats nog triester. Alsof de hemel meehuilt om het verlies van alle dierbaren die hier begraven liggen. Regendruppels hangen als dikke tranen aan bomen en struiken om vervolgens op de grafstenen uiteen te spatten. Bloemen hebben het regengeweld van de afgelopen dagen niet doorstaan en laten bedroefd hun kopjes hangen. Troosteloos.
Het enige levendige wezen op dit plekje is de begraafplaatspoes die plotseling uit het niets verschijnt. Ze geeft kopjes tegen mijn benen en bedelt om een aai over haar bol. Vleit zich tegen mijn hand, kronkelt over het natte gras en verdwijnt net zo plotseling als ze is verschenen. Ik volg het pad dat naar het graf van mijn vader leidt. Even een frisse neus halen combineer ik met een bezoekje aan zijn laatste rustplaats. Even controleren of hij er nog netjes ‘bijligt’. Misschien moeten er bladeren geraapt worden, zijn er plantjes doodgegaan of dient het zand aangeharkt te worden. De regen laat de bladeren zachtjes ritselen, een fazant wroet geruisloos in de aarde, de windlichten tinkelen op een door een briesje gecomponeerde melodie. Maar verder is het adembenemend stil.

Opeens wordt de stilte doorbroken door een oorverdovend gerammel. Uit de flarden regenmist verschijnt een jongetje van een jaar of negen. Zigzaggend op een oude fiets rijdt hij naar de plek waar de allerjongsten ter aarde zijn besteld. Het jongetje kijkt mij vanonder een natte haarlok aan, mompelt een groet en parkeert zijn fiets tegen een heg. Dan pakt hij een miniharkje dat achter een grafsteen verborgen ligt, en trekt daarmee kaarsrechte streepjes in de aarde. Ik kijk geboeid toe. Wie ligt daar begraven? Zijn broertje? Een zusje? Een vriendje? Hoe lang al? En komt dit jochie hier wel vaker?

Zo te zien wel. Met de precisie van een hofhovenier plukt hij uitgebloeide bloemen uit de plantjes en zet een omgewaaid rozenstruikje overeind. Vervolgens verdwijnt zijn hand in zijn jaszak waaruit hij stoer een aansteker vist. Dan pakt hij een lantaarn die naast het kindergrafje staat en steekt de kaars aan: langzaam, precies en met een ernstig gezicht. Als hij daarmee klaar is, vist hij uit de achterzak van zijn spijkerbroek een geplastificeerde tekening. Met het puntje van de tong uit zijn mond vouwt hij de tekening open en steekt hem tussen de grove witte kiezels. Af en toe stopt hij zijn vrolijke fluitconcert, maar zet dat na elke handeling weer voort.
Dan stapt hij naar achteren en knikt tevreden. Hij streelt de grafsteen bij wijze van afscheid, draait zich om en springt fluitend op zijn fiets. Terwijl hij wegrijdt, roept hij ‘love you’ in het luchtledige. Zijn heldere stem schalt over de verlaten begraafplaats.

Volkomen onverwacht breekt de hemel open. Een zonnestraal verlicht het engelbengeltje dat rammelend en zigzaggend de begraafplaats verlaat. De bloemen, planten en bomen krijgen weer kleur en de schoongeregende grafstenen glanzen in het zonlicht.
Het is waar. Na regen komt zonneschijn.