Ik weet van mezelf dat geduld niet mijn sterkste kant is. Vroeger kon ik bij het minste of geringste ontvlammen, vooral als iets tegenzat. Zo heb ik eens mijn verlovingsring in een boze bui met een nijptang tot moes geknepen. Achteraf was dat een voorteken van hoe die relatie zich zou gaan ontwikkelen, maar dat terzijde. Een ander voorbeeld is, dat ik compleet gek werd van het door merg en been heen gaande gehuil van mijn oudste dochter. Niet zomaar eventjes, welnee, dat ging vanaf einde middag tot begin nacht door. Ze heeft meermalen in de schuur geslapen of tijdens het avondeten, als ik even zelf trachtte bij te komen, naast mij gezeten met speen in de mond, vastgehouden door plakband.

Gelukkig geldt ook voor mij de uitspraak ‘het verstand (of geduld) komt met de jaren’. Toch heb ik mijn ongeduld niet altijd in de hand. Dit komt vooral naar voren als ik achter het stuur zit. Zoals altijd plan ik strak. Ik ben liever te vroeg dan te laat op afspraken. De afgelopen paar weekenden heb ik veel op binnenwegen gereden. Handenwringend achter bejaarden gezeten die op wegen waar je in elk geval tachtig km/uur mag rijden zichzelf te buiten gingen door zowaar wel vijftig km/uur te rijden. Of zat ik achter iemand die op de snelweg invoegde met wel zestig km/uur. Oh my God, op dergelijke momenten wenste ik dat ik een grote schep voorop mijn bejaarde auto (maar die wel snelheid kent) zou hebben om de slak met auto en al de berm in te kunnen schuiven. Kent u ze? Mensen die in een peperdure auto rijden maar waarvan de knipperlichten schijnen te ontbreken. Of mensen die plotseling op hun rem gaan staan en waarschijnlijk zelf niet weten waarom ze dat doen.

Dergelijke momenten resulteren erin, dat de verwensingen niet van de lucht zijn. Laatst zei mijn dochter dat ze zich afvroeg waarom ik haar leerde scheldwoorden die voornamelijk met een K beginnen niet te bezigen, terwijl ik dat achter stuur alleen maar schijn te doen. Hmmm… daar had ze een punt. Dus voortaan hou ik me zoveel mogelijk in, mocht zij erbij zitten.
Een ander verhaal is het als mijn vriend ook in de auto zit. Hij is al net zo ongeduldig achter het stuur als ik. In gedachten hebben we de afgelopen weekenden het Nederlandse wegennet verlost van meerdere hopeloze rijwezens. Ik pleit ervoor, dat iedereen om de tien jaar opnieuw rijexamen moet doen. Is naast minder ergernissen wellicht ook een oplossing voor het fileleed.

En ja, mocht ik ooit zo gaan rijden dat ik in andermans ogen een gevaar op de weg zou zijn, ben ik de eerste die de auto zal laten staan.
Dan kan ik altijd nog in de spits met het openbaar vervoer gaan. Dat is namelijk één van de andere dingen waarover ik me kan storen.

Categorieën: Verkeer

irma1969

Veelzijdig, ik wil niet in een hokje geplaatst worden. Turkije-gek, ben bezig de taal te leren en geloof me, dat is moeilijk. Gek op schrijven. Dat is begonnen in 2011, toen ik met mijn autobiografie (Ontheemd - Irma Puschnigg) ben begonnen. In 2012 is dit boek uitgekomen. Schrijf gedichten, korte verhalen en columns, heb mijn eigen blog. Grote wens: schrijven van een reisblog.

11 reacties

Chris · 19 december 2013 op 08:14

Een verplichte cursus Anger Management voor autobobilisten lijkt me ook geen ovverbodige luxe. En als je zakt onmiddellijke inname van het rijbewijs.

Meralixe · 19 december 2013 op 09:40

Tjonge.. tjonge.. wat een super vrouw! 😎

Maar he..’ Zo heb ik eens mijn verlovingsring in een boze bui met een nijptang tot moes geknepen.’ Was dat dan moes of allemaal kleine stukjes?
En he.. ‘Zoals altijd plan ik strak. Ik ben liever te vroeg dan te laat op afspraken. ‘ Raar, bij strak plannen stel ik me een net-op-tijd plan voor.
Zo kan ik nog even door gaan en heb je er na het verkeer en het openbaar vervoer nog een ergernis bij: Een ‘bejaarde column x er uit Vlaanderen. 😀
Ook ik heb het verkeer al enkele keren als thema gebruikt maar telkens met meer dan voldoende zelfspot zodat de lezer enerzijds de boodschap goed ontvangt en anderzijds verder kan met mij. (denk ik) 🙂

Libelle · 19 december 2013 op 09:58

Tsjonge jonge Irma, kort lontje hoor.
Dochter in de schuur, plakband over speen en mond en vriendlief is ook al niet zo ruim bemeten, qua lontje lees ik.
Gelukkig kun je erover praten

Mien · 19 december 2013 op 09:58

Ik zou die wegtangen ook wel eens willen nijpen. 😉
Tot moes of in stukjes, het is me eender.
En … lucht het nu op?

arta · 19 december 2013 op 12:12

Na ‘
“Een ander voorbeeld is, dat ik compleet gek werd van het door merg en been heen gaande gehuil van mijn oudste dochter. Niet zomaar eventjes, welnee, dat ging vanaf einde middag tot begin nacht door. Ze heeft meermalen in de schuur geslapen of tijdens het avondeten, als ik even zelf trachtte bij te komen, naast mij gezeten met speen in de mond, vastgehouden door plakband.”
ben ik gestopt met lezen.
Ik weet niet wat je met dit stuk wil zeggen of bereiken (Ook bij eerdere stukken van jou vraag ik mij dat steeds af) maar spenen in monden van baby’s plakken is in mijn ogen pure kindermishandeling en daar lees ik in deze schrijfvorm niet over. (Wanneer het sterk overtrokken, humoristisch wordt geschreven zou ik het wel kunnen hebben, waarschijnlijk…)
Écht een onsympatiek stuk.

Spencer · 19 december 2013 op 12:39

Briljante vondst, die speen met plakband. Zouden meer mensen moeten doen. Met elastiek zou het misschien nog beter gaan.

irma1969 · 19 december 2013 op 12:56

Wat mij opvalt is dat als ik een ‘fatsoenlijk’ stukje schrijf, er weleens op gereageerd wordt met kreten als ‘het kan krachtiger, of het is braaf’.
Schrijf ik een stukje met hier en daar punten sterk aangedikt, is het voor sommigen ‘onsympathiek’.

Mijn conclusie: smaken verschillen en ik schrijf gewoon mijn ding. Ik kom hier ook wel eens stukjes tegen waar ik niets mee heb of waarvan ik wellicht de humor niet begrijp… of waarvan ik de inhoud helemaal niet begrijp. So be it.

    arta · 19 december 2013 op 16:09

    Groot gelijk! Gewoon schrijven waar je zelf zin in hebt!
    Smaken verschillen inderdaad gewoon.
    Toch zul je feedback blijven ontvangen, want mét elkaars reacties en opmerkingen worden we allemaal steeds beter. 😀

    Wat ik tot nog toe van jou gelezen heb heeft in mijn ogen een hoog dagboekgehalte, een goedgeschreven dagboek, dat dan weer wel, maar er mist wat creativiteit.
    Dit stuk heb je in precies dezelfde vorm geschreven, met iets meer vaart, maar verder lijkt het dus gewoon een beschrijving van gebeurtenissen, zoals meer stukken van jouw hand. Uit de beschreven overtrokken gebeurtenissen kan ik persoonlijk geen humor halen, waardoor het smakeloos wordt. Voor mij, dus. Spencer vindt je hilarisch, dus aan hem is dit stuk beter besteed. 🙂

      Pierken · 19 december 2013 op 17:28

      En zo is het arta. Wanneer jij, Irma, ‘moeite’ hebt met andermans columns en je voelt je geroepen om daar iets over te melden, dan heb je hier alle ruimte. Mooi toch? Misschien help je er wel iemand mee?

      Ik zou er uit filteren waar je iets mee kunt. En de rest is andermans mening. Zelf vind ik dit je beste tot nu toe. Onder andere even geen ‘dochterlief’ meer, maar gewoon ‘dochter’. En die schep voorop je auto mag je wat mij betreft zelfs nog vervangen door een safarigrill, waarmee je ook loslopende slakken van zebrapaden verwijdert. En met spenen in kinderen plakken heb ik ook geen moeite. Tot aan de haargrens dan, maar daar heeft Spencer een prima alternatief voor geopperd.

      Tot nog toe voelde ik mij niet geroepen om op je te reageren en ik lees hierboven dat arta precies verwoordt waarom niet. Doe er je voordeel mee (of niet).

      Spencer · 19 december 2013 op 19:28

      Ik vind irma helemaal niet hilarisch, maar dat plakband lijkt me een goed idee.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder