Mijn moeder kijkt al sinds jaar en dag naar 1 tegen honderd. Of ze het programma nou zo leuk vindt, of dat ze fan is van Caroline Tensen weet ik niet. In iedergeval vraagt ze elke keer weer naar mijn mening over de hippe kleding van Caroline. Ik vind het ook wel een grappig programma. Vooral wanneer kandidaten met moeite veel geld bij elkaar gesprokkeld hebben en ze nog drie escapes nemen, zodat er bar weinig
overblijft aan geld. Inmiddels studeer ik al twee weken aan de universiteit. Waarom ik in vredesnaam ben gaan studeren snap ik niet. Helemaal niet waarom ik rechten ben gaan studeren. De stof die ik door moet spitten bezorgd mij een beetje een droge keel. En wie laat zich nou voor zijn plezier voor feut uitschelden? Eigenlijk moet je daaraan zien te ontsnappen. Ik voel me weer netzo als zes jaar geleden in de brugklas. Al die mensen van achttien waar ik bang voor was. Ik durfte niets aan ze te vragen of tegen ze te zeggen, bang dat ze me als een listige slang te grazen zouden nemen.
Zelf ben ik gek op praatjes maken. Toen ik in de zesde klas zat, probeerde ik regelmatig een gesprek met zo’n brugsmurf aan te knopen. Ik deed heel aardig tegen ze, maar de muisjes waren bang dat ik in een kat zou veranderen. Meestal probeerden ze aan mijn klauwen te ontsnappen, of begonnen onbestemd Nederlands te spreken. Zolang ze maar weg konden, bij mij uit de buurt. Niet leuk voor hun natuurlijk, maar voor mij een
gevoel van volwassenheid, bovenaan staan in de hiërarchie. Raar toch dat dat gevoel zo eensklaps in kan zakken.
Met een hoofd als een dipsaus loop ik nu van universiteitsgebouw naar universiteitsgebouw. Braaf volg ik alle college’s en werkgroepen. Over een half jaar wordt het vast leuker, dan krijgen we strafrecht, hetgeen waarom ik rechten ben gaan studeren. Nu probeer ik zelf de werkgroepen een beetje op te vrolijken. Zo zei een hoogleraar gisteren dat we 1 tegen honderd gingen spelen bij het beantwoorden van de drie vragen.
We mochten gerust een verdubbelaar inzetten. Ik riep dat ik gelijk drie escapes nam.
8 reacties
Eddy Kielema · 23 september 2005 op 17:18
Je hebt wel mijn sympathie gewonnen door te schrijven dat je met enige tegenzin rechten studeert, maar op Irene Moors na vind ik Caroline Tensen de meest kleurloze tv-persoonlijkheid die ik ken. Ik heb haar nog nooit kunnen betrappen op een leuke of scherpzinnige opmerking. Als zij in beeld komt, begint de kat landurig te geeuwen, wil de hond accuut uitgelaten worden en zwemt de goudvis pardoes de andere kant op om haar gezicht maar niet te hoeven zien…
Troy · 23 september 2005 op 17:42
Met Caroline heb ik ook helemaal niets. Saaie muts. Je column daarentegen is leuk en gelukkig niet zo kleurloos als Tensen. Veel succes met je studie.
Troy
WritersBlocq · 23 september 2005 op 23:16
1 tegen 100! O ja, dat moet ik weer gaan kijken, vind ik leuk! Ik zet mijn wijntechnische verdubbelaar op 3 en neem geen escape 😛
Leuke column, je grammatica is verbeterd, maar nog niet foutloos. Sterkte in de boekenstrijd, pfff…
Ma3anne · 24 september 2005 op 09:34
Twee weken studeren en nu al willen escapen. Als dat maar goed gaat! 😉
pepe · 24 september 2005 op 09:37
[quote]Waarom ik in vredesnaam ben gaan studeren snap ik niet. Helemaal niet waarom ik rechten ben gaan studeren.[/quote]
Trost je dat weten de meeste studenten niet!
Ik heb vast weer eens iets gemist, wat is 1 tegen honderd?
Is dat echt leuk WB?
Suc6 met de studie!
KawaSutra · 24 september 2005 op 10:17
Dat gevoel van de omslag van senior naar junior bij een wisseling van opleiding kan ik me nog heel goed herinneren. Van lagere school naar voortgezet onderwijs en daarna de overstap naar een werkkring. Steeds opnieuw moet je weer beginnen van onderaf in de hierarchie.
Ik houd niet van spelletjes op TV, er worden al genoeg spelletjes gespeeld in het echte leven. Maar zo’n column als deze kan ik wel waarderen. 🙂
Mosje · 25 september 2005 op 00:28
Farfalla, wil je een makkelijke vraag, of een moeilijke?
Farfalla · 28 september 2005 op 10:15
Laten we beginnen met een makkelijke 😉