Etiquette

Hij kwam nog maar hoogstzelden onder de mensen. Familie had hij niet meer en zijn vrienden en kennissen waren op de vingers van 1 hand te tellen. Ze kwamen maar af en toe langs om te kijken of hij nog leefde, dus zat hij meestal alleen in zijn rolstoel naar de tv te kijken. Daarom was hij behoorlijk zenuwachtig geworden van de uitnodiging voor de reünie van zijn middelbare school. Want hoe moest je je daar gedragen, waarover moest je praten, was er speciale kleding bij nodig? Door zijn wereldvreemdheid had hij daar allemaal geen idee van. Hij was nogal tobberig van aard en daarom was het goed dat er de volgende ochtend bij wijze van afleiding een nieuwe catalogus van de boekenclub op de deurmat plofte. En daarin bevond zich een beschrijving van een boek over etiquette, getiteld: Hoe hoort het eigenlijk? Nou, dat is ook toevallig, dacht hij, het is of de duvel er mee speelt. Hij bestelde het boek telefonisch en kreeg het 2 dagen later verpakt in een kartonnen doos door de postbode overhandigd. Na het uitgepakt te hebben constateerde hij dat het een kloek werk was met een flink gewicht. Dat was nog niet zo eenvoudig, die etiquette! Maar er waren nog 12 dagen tot aan de reünie en die besteedde hij aan een grondige bestudering van de gedragsregels. Op de dag van de reünie bleek echter dat hij – bij wijze van spreke dan – verder van huis was dan ooit tevoren. Want wat hij aan toepasselijke informatie aan het boek had weten te onttrekken hielp hem niet veel verder! Zo werd hem aangeraden ‘gekleed’ te verschijnen. Wat betekende dat? Hij kwam weliswaar weinig buiten de deur, maar als het de gewoonte van mensen was om naakt door het leven te gaan BEHALVE wanneer zij naar een reünie gingen, dan moest hij daarvan toch iets gemerkt hebben. Bovendien stond dat ‘gekleed’ tussen aanhalingstekens wat in kon houden dat er sprake was van ironie en dat eigenlijk het tegenovergestelde werd bedoeld. Deze laatste interpretatie leek hem het meest waarschijnlijk want de weinige mensen die hij zag – meestal mannen die een hond uitlieten en vrouwen met kinderwagens – hadden altijd kleren aan. Turkse vrouwen leken zelfs geheel uit kleding te bestáán: je kon alleen hun ogen en snorharen zien. En de postbode was ook nog nooit naakt aan hem verschenen. Maar dat ze op reünies naakt aantraden, was best mogelijk, want hij was immers nog nooit op een reünie geweest. Uiteindelijk besloot hij met kleren aan te gaan. Als hij verkeerd zat kon hij die ter plekke altijd nog uittrekken..

Maar dat was nog niet alles. De meeste zorgen baarden hem de aanbevelingen betreffende de conversatie. Zo diende men niet over zichzelf te praten, maar waarom dat niet mocht stond nergens vermeld. Ook over anderen praten werd nadrukkelijk afgeraden, want dat was roddelen en daarmee maakte je je absoluut niet geliefd. Wel, had hij gedacht, nadat hij van de verbazing was bekomen: Dan zeg ik gewoon helemaal niets, dan zit ik altijd goed. Merkwaardig genoeg bleek ook dat door het boek verboden te worden: Het werd als ongezellig en asociaal gezien. Niettemin leek zwijgen de verstandigste strategie omdat je dan nooit meer dan 1 van de 3 regels kon overtreden. Maar hij had er ineens helemaal geen zin meer in, want wat schoot je er mee op om een zaterdagavond in gezelschap van zwijgende mensen door te brengen? Dan kon je net zo goed thuisblijven. En zo zat hij op de bewuste avond zoals altijd met een glas ranja onder handbereik naar de tv te kijken, waarop voortdurend mensen in beeld kwamen die over zichzelf en anderen praatten: in series van allerlei soort, in speelfilms, in praatprogramma’s en in documentaires. Tijdens het zappen bleef hij ook nog een tijdje hangen in een meervoudig bekroonde Zweedse kunstfilm die in totaal 3 uur moest duren, mogelijk doordat de hoofdpersonen voornamelijk zwijgend voor zich uitstaarden waardoor de handeling niet erg wilde opschieten. Het leek wel of niemand ooit een etiquetteboek gelezen had. En tegen middernacht gingen op diverse kanalen de kleren uit.

Spencer Brandsen