Voetballende jongetjes (en meisjes) in een woonbuurt dat geeft gebroken ruiten. Niets aan te doen. Aan dat voetballen. Je bent jong en je wilt wat. Aan de gebroken ruiten is ook niets te doen. Waar gehakt wordt vallen spaanders. Hoeft helemaal geen opzet te zijn. Ga ik ook het liefst van uit, dat het geen opzet is. Ik vind het een plezierig idee dat mensen van nature deugen. Al was het maar zolang ze nog jong zijn. Dat veel onschuldige kinderzieltjes later grote etterbakken worden of verkrachters en drugsdealers daar kan je altijd nog de maatschappij de schuld van geven. Maar in een onbewaakt moment ben ik wel eens bang dat grote etterbakken vroeger al kleine etterbakjes waren. Dat het er al jong in zit. Misschien al in de baarmoeder.Voor je ge moedsrust kan je je beter niet afvragen waar dat onfeilbare instinct vandaan komt dat voetballende jongetjes hebben om hun schootsveld zo te kiezen dat ruiten maximaal gevaar lopen. Ze daarnaar vragen is af te raden. Het geeft hun instinct een nieuwe impuls om het schootsveld nog beter op het glaswerk af te stemmen. Dat instinct werkt ook zonder bal. Ik zal het jongetje dat de schommel op een peuterspeelveldje achter mijn huis met veel geraas een aantal keren om de lat waar hij aan hangt te slingeren niet vragen wat daar leuk aan is. Het zal wel om die klereherrie zijn.
Een vriendin van mij probeerde tegen beter weten in te communiceren met opgeschoten jongetjes en meisjes uit haar buurt. Had ze beter niet kunnen doen want er is geen betere manier om het vertrouwen in de mensheid te verliezen. Ze woont met een aantal anderen tijdelijk in een voormalige school die op de nominatie staat gesloopt te worden. Helemaal legaal. Antikraak wonen is niet gratis. Maar goedkoper dan gewoon huren. Dat voordeel moet ze duur betalen. De tuin om de school waar ze woont heeft ze praktisch moeten afstaan aan hang-, voetbal-, rook, blow- en brommerjeugd uit de buurt. Keurige buurt overigens. Thuis zouden ze niet durven wat ze op andermans terrein doen. Niet dat hun ouders ze een beter voorbeeld geven. Die laten hun hond poepen en hun peuter plassen in alweer diezelfde tuin. En storten er hun afval in.
Niet dat kinderen zo’n voorbeeld nodig hebben. De 2 jongetjes die vorige zomer het grasveld voor die school in brand staken hebben dat vast niet van hun ouders geleerd. Vandaar misschien dat die ouders het niet willen geloven. “dat doen mijn kinderen niet” Zelfs niet als ze op heterdaad betrapt en bij de politie bekend zijn. En als je besloten hebt niet te geloven dat je kinderen brandstichtende etterbakjes zijn ga je natuurlijk ook geen excuses aanbieden bij de benadeelde. Het ene is kinderen nauwelijks bij te brengen: kamer opruimen en huiswerk maken. Maar andere dingen pikken ze moeiteloos op. Zoals stenen door ruiten gooien. Ruiten bij anderen. Ze weten instinctief dat iemand dwars zitten effect sorteert. Iemand met rust laten levert niets op. Dus dan kan je wel nagaan wat leuker is. Terroriseren hoef je niet te leren. Het komt van nature.
Soms kunnen ouders op een gegeven moment de realiteit niet meer ontkennen. Dat hun oogappeltjes kleine terroristjes zijn. Als je ze vraagt hoe het zover heeft kunnen komen is het antwoord steevast: “verkeerde vrienden”. Ze vragen zich niet af wie de vrienden zijn die de verkeerde vrienden op het verkeerde pad gebracht hebben. Het is veel prettiger de schuld bij een ander te leggen. 2000 jaar geleden wisten de Romeinen al beter: “homo homini lupus est” De mens is de mens een wolf. Een wolf was toen hij klein was al een wolfje en geen lammetje.
15 reacties
deZwarteRidder · 15 februari 2004 op 07:40
Goeie column Maurits…stemt tot nadenken vond de slotzin mooi..maar klopt ie wel of hebben we nu een keer teveel mens staan?
Rich@rd
Kees Schilder · 15 februari 2004 op 09:18
Ik snap wat je bedoelt, mauritzz. Maar 3 rotte appels in een mand van 100 vallen altijd eerder op.Dan zeggen we: Ik zag vanmorgen verdorie, 3 rotte appels in mijn mand. Je kunt ook zeggen: ik zag vanmorgen 97 gezonde appels in mijn mand. Ik bedoel maar, het is maar net vanuit welk gezichtspunt je het wilt bekijken. Ik ken namelijk ook een groot aantal fantastische jongeren.Niks mis mee.
pepe · 15 februari 2004 op 10:20
Mooi geschreven weer, en vanaf nu zitten mijn jongentjes op de bank 😉
Ik weet heel goed dat het soms donderstralen zijn en ook dat ze best dingen uitvreten die ik ze niet geleerd heb.
Toch blijf ik ze wijzen op de normen en waarden, spullen van een ander daar ben je zuinig op. Toch weet ik dat de een het heel serieus neemt, terwijl de andere het na een paar minuten weer is vergeten. Niet omdat hij niet wil luisteren, maar hij is een doener en geen denker. Uit zijn mond komt heel vaak sorry.
Suus · 15 februari 2004 op 10:51
Maar….als ouders nu zo graag de schuld bij de ander leggen, waarom zijn er dan zulke enorme wachtlijsten bij Jeugdzorg? En dan bedoel ik de vrijwillge ambulante zorg, niet die justitiele Jeugdzorg. Snap wat je bedoelt maar ben het dit keer niet helemaal met je eens. Maar daar zijn columns voor toch?
Ma3anne · 15 februari 2004 op 10:53
Weet je waar ik altijd aan moet denken met dit soort verhalen over de hedendaagse jeugd?
Er is een tekst die in de Romeinse tijd werd geschreven (ik ben zeer slecht in Latijn en weet de schrijver niet meer), waar gemopperd wordt over de jeugd van tegenwoordig. Die kun je zo over deze tekst heenleggen.
Kinderen zijn grensverleggers. Gelukkig wel, anders zou de wereld er altijd hetzelfde uitzien.
Excessen moeten worden aangepakt. Lik op stuk. Maar ik denk wel eens: wat vroeger kattekwaad werd genoemd met als gevolg een stevig pak rammel van je vader, heet tegenwoordig criminaliteit en wordt aangepakt door bureau Halt.
Ik ben blij dat ik niet in deze tijd groot hoef te worden. Door een strenge aanpak is het bij mij nooit uit de hand gelopen. Volwassenen lieten vroeger duidelijker blijken waar de grenzen lagen. De kindren moeten het over het algemeen toch meer zelf uitzoeken wat kan en niet kan… de hedendaagse volwassenen lijken hun pedagogische verantwoordelijkheid niet altijd meer even goed te begrijpen…
Etterbakjes worden gemaakt, is mijn mening. Daar waar de volwassenen falen.
Kobus · 15 februari 2004 op 12:19
Jeugd mag lastig zijn, sterker nog : moet lastig zijn. Dat is iets anders als overlast. Helaas moet je constateren dat de jeugd wel theoretisch in wijken mag zijn (ze horen erbij), maar dat er pas iets gedaan wordt voor de jeugd als er stront aan de knikker is. Er worden kapitalen gestoken in voorzieningen voor overlast veroorzakende jongeren, terwijl er niets wordt ondernomen voor de jeugd, die zich een bult werkt op school en daarnaast nog een bijbaantje heeft of op een andere manier positief in het leven staat. (het merendeel deel van de jeugd). Jeugdsoos en gratis sportvoorzieningen zijn voor de onruststokers.
De verleiding om dan de overstap te maken is voor een aantal jeugdigen dan ook best groot.
Bovendien wordt er door de vergrijzing (en mede daardoor minder tolerantie) meer activiteiten voor de ouderen georganiseerd, en dat wordt weer gestimuleerd doordat er steeds minder geld gestoken wordt in de zorg van ouderen. Dus richten het sociaal maatschappelijke- en opbouw werk hun pijlen op deze groep (noodgedwongen)
Goede column Maurits.
Luister ook eens voor meer info naar tema (Teleac)
[url=http://cgi.omroep.nl/cgi-bin/streams?/747am/teleacnot/tema/20031122.rm?start=%2200:00:00.0%22&end=%2200:58:00.0%22]Jeugdbendes (te beluisteren in Realplayer)[/url]
Mosje · 15 februari 2004 op 12:23
Maurits,
Je werpt een vraag op: gemaakt of geboren? En jouw conclusie luidt: geboren.
Helaas lever je voor deze conclusie nauwelijks bewijzen. Je mijmert en observeert, en aan het einde van je verhaal grijp je terug op wat de Romeinen al wisten.
Wat mij betreft had je veel stelliger kunnen zijn.
(helemaal los van of ik het met je conclusie eens ben of niet)
viking · 15 februari 2004 op 14:23
De mens wordt in wezen als goed mens geboren… Wat mij betreft gelul van het eerste uur. Wij mensen zijn van nature beesten met een ongekende moordlust maar op de een of andere manier heeft het fenomeen beschaving daar paal en perk aan gesteld. Dit heeft waarschijnlijk met macht te maken; leg mensen beperkingen op in hun gedrag, verbind daar regels en straffen aan, dan is de meute controleerbaar en beheersbaar. Beschaafd dus.
Maar ik durf een weddenschap aan te gaan:
Zet een honderdtal heel kleine kinderen van zeg eens 4 jaar bij elkaar en laat ze opgroeien zonder enige vorm van begeleiding. Hoeveel kinderen zouden er nog leven na een paar jaar?
In het dagelijks leven zie je een wat mildere variant. Tel daar bij op dat veel ouders hun leven doorbrengen met hun kop diep weggestoken in hun reet zo niet in een permanente staat van ontkenning verkeren als het om fouten gaat (inzake de kleine etters én zichzelf) danwel een natuurlijke aanleg hebben de schuld altijd bij anderen te leggen…
Lijkt me duidelijk.
Li · 15 februari 2004 op 14:44
Zelf ben ik moeder van 3 zonen. De oudste had ernstige neigingen tot meeloperij. Reken maar dat ik hem op de huid heb gezeten. Van huisarrest tot rotzooi opruimen en van excuses aanbieden tot betalen van schade uit zijn eigen portemonnee. Gelukkig hielp het.
Toch ben ik van mening dat kattenkwaad en vandalisme niet met elkaar te vergelijken zijn. En hangjongeren hoeven per definitie geen vandalen te zijn. Een keurig opgevoed buurjongetje kreeg via bureau Halt een taakstraf vanwege het moedwillig ingooien van ruiten. Hij moest een paar uurtjes vegen. En niet in zijn woonplaats, maar in een naburig dorp, want anders zou hij voor ‘lul’staan. Het mannetje heeft daarna nog heel wat uitgevreten. Ruiten ingooien is namelijk kicken. Ouders staan machteloos. Zelf zegt hij pas te stoppen als hij moet dokken… Strafmaatregelen te soft? Wat is wijsheid?
De jeugd kliert vaak op schoolpleinen. De keren dat kleutertjes glas en condooms uit de zandbak vissen, is, bij ons op school, niet meer te tellen. De hangjongerengroep bij ons parkje geeft nauwelijks overlast. Maar veel ouderen durven er niet langs omdat het bedreigend overkomt. In onze woonplaats is aan alles geprobeerd. Zeecontainers, tienercentra, hangplekken en buurthuizen. Er is geïnventariseerd wat de jeugd wil en vervolgens zijn er activiteiten georganiseerd en indien gewenst mochten zij zelf iets op poten zetten ( met subsidie van de gemeente). De rivaliserende jeugd verziekten de boel en sloopten onderkomens
Helaas weten veel etterbakjes ook meelopertjes te ronselen, en als je niet meedoet dat word je slachtoffer van getreiter. Wellicht dat meelopers en slachtoffers van getreiter op de wachtlijst van de ambulante jeugdzorg terechtkomen? Of vergeten veel ‘ouders’ hunkinderen op te voeden, en schudden sommigen lachend hun hoofd als zoonlief een gejatte fiets ‘te koop’ aanbiedt op Internet.
Eftee · 15 februari 2004 op 15:16
Wij hebben hier zo’n “ettertje” rondlopen. Wij maken ook fouten, dat geef ik toe maar ik ben heel voorzichtig geworden met uitspraken als: “Het zal wel aan de ouders liggen, een flink pak rammel helpt, wat meer aandacht lost veel op, als het mijn kind was dan…”
Als we ons “ettertje” z’n gang laten gaan, weet ik zeker dat hij een klein crimineeltje wordt en daarna een grote.
Ik durf te beweren dat het een combinatie is van aangeboren en door omstandigheden zo gevormd. Wat Viking schrijft: “Zet een honderdtal heel kleine kinderen van zeg eens 4 jaar bij elkaar en laat ze opgroeien zonder enige vorm van begeleiding. Hoeveel kinderen zouden er nog leven na een paar jaar?” Ben ik het mee eens en heb daar ook duidelijke bewijzen van gezien in het Poolse kindertehuis, waar m’n zoon bijna 5 jaar aan z’n lot was overgelaten. Goed, ze kregen eten, drinken en een slaapplaats. Maar ook werden ze in een kamer gezet, speelgoed werd erbij gegooid en de verzorgster zat langs de kant haar werktijd uit te zitten. Maar spelen deden ze niet, ze wisten niet hoe.
Je weet niet wat voor effecten dat op kinderen heeft, als ze dan in een gezin komen. Stel je het ergste voor en je hebt de helft goed.
Het klinkt niet leuk, maar mij zal je nooit horen zeggen “Dat doet mijn kind niet” eerder zou ik zeggen: “Oh oh, zou hij dat gedaan hebben?”
Hij voert, zonder nadenken, opdrachten uit van andere “ettertjes” in de hoop geaccepteerd te worden door ze. Alsof hij er een antenne voor heeft, pikt hij de “ettertjes” eruit om mee te spelen. Nooit met de kinderen die rekening met anderen houden en “gewoon” spelen.
Deze uitspraak doet me dan ook heel veel pijn: “Etterbakjes worden gemaakt, is mijn mening. Daar waar de volwassenen falen.” Ik ken Marianne en Marianne kent m’n zoon en weet dan ook dat ze er een goede verklaring voor heeft dat zo te zeggen. Maar dat soort uitspraken heb ik al vaker te horen gekregen van mensen, die ons niet kennen en de situatie niet kennen. Zoals mijn zoon, zijn er meer. Ook “gewone” biologische kinderen uit “normale” gezinnen.
Dan de wachtlijsten bij “hulpverleners”:
Ook daar hebben we genoeg ervaring (en discussies met “hulpverleners”) mee om te zeggen dat de schuld in heel veel gevallen bij de “hulpverleners” zelf ligt.
Zo kan ik nog wel een A4-tje doorgaan.
Wat ik altijd wel hoop is dat diegenen die beweren dat een kind een “ettertje” wordt door de opvoeder(s) ze eens zelf zo’n kind zullen krijgen en dan na een paar jaar nog eens horen hoe ze er over denken.
Ieder z’n mening, maar kijk uit met dat soort uitspraken. Het kan anders zijn dan je denkt.
Ma3anne · 15 februari 2004 op 17:43
Effie, ik kan me voorstellen dat mijn uitspraak hard bij je overkomt. Ik ken jullie situatie. Maar ook hier valt niet te ontkennen, dat in de eerste levensjaren van jouw zoon volwassenen gefaald hebben. Wat jullie er aan energie instoppen om dingen die scheef zijn gegroeid weer recht te zetten… ik heb er ongelooflijk veel respect voor. Dat weet je. En ik heb er dan ook het volste vertrouwen in, dat hij binnen zijn mogelijkheden, goed terecht zal komen, ook al is hij een “risicokind” vanwege zijn verleden en zijn lichte handicaps. JUIST omdat hij nu volwassenen om zich heen heeft die alles voor hem overhebben en hem structuur en liefde bieden en hun pedagogische opdracht serieus nemen. JULLIE!!! :kiss:
Maurits · 15 februari 2004 op 20:08
Inderdaad. IN een column mag je chargeren. Natuurlijk worden niet alle etterbakken als kant en klare etterbakken geboren. Maar het is ook niet allemaal maakwerk. Laten we zeggen dat er een klein percentage engeltjes is dat zich nooit zal laten verleiden tot een vorm van terrorisme. (Laat ik daar nu zelf toe behoren:-) Een andere kleine groep zijn de geboren etterbakken, niet te corrigeren. De grote groep waait met de wind mee. Maar wel bij voorkeur met de verkeerde. Dus moet je ervoor zorgen dat de wind uit de goede hoek waait. En daar moeten in de eerste plaats de ouders voor zorgen. Maar als je om je heen kijkt zie je een een hoop ‘volwassenen’ waarvan je mag hopen dat ze geen kinderen hebben. Een slecht voorbeeld wordt veel makkelijker gevolgd dan een goed.
Suus · 16 februari 2004 op 01:37
Ok, daar ben ik dan weer. We vergeten hier de kinderen die een stoornis hebben. Ja, hoe krijgen ze die? Hebben ze die stoornis opgelopen of meegekregen in de genen? Of hebben ze een scheef chromosoompje en gaat het daarom mis? Hoe verklaar je dat er bijvoorbeeld in een gezin van vier kinderen er een misbaksel is en de andere drie gewoon het keurige spoor volgen? Waarom staat die ene nu net wel open voor puinhoop in zijn of haar leven? De ouders? Zijn die ineens anders gaan opvoeden? Ik weet het niet. Ik geloof van niet. Ik kan over mijn eigen gezin praten, mijn oudste broer heeft het gepresteerd om 7 jaar tbs te genieten. Product van de opvoeding? Lijkt me niet al heb ik wel 7 jaar over de havo gedaan maar das een ander verhaal. Er zijn juist ook ouders die zichzelf helemaal scheel beschuldigen terwijl blijkt dat zij niet hebben “gefaald”. Maurits, dat je een discussiepunt hebt gezet is wel zeker, je krijgt het steeds weer voor elkaar hoor! Zeker een goede manier om meer over de profielen en achtergronden van de schrijvers op deze site te weten te komen. Wie wilde dat ook alweer?
archangel · 16 februari 2004 op 19:12
[quote]Zet een honderdtal heel kleine kinderen van zeg eens 4 jaar bij elkaar en laat ze opgroeien zonder enige vorm van begeleiding. Hoeveel kinderen zouden er nog leven na een paar jaar?[/quote]
Heb je ‘Lord of the Flies’ gelezen Viking? Dat geeft een beetje een indruk van wat er dan (ook mijns inziens) zou kunnen gebeuren…..
Inhoudelijk zou ik, gezien een aantal dingen die ik zelf heb meegemaakt in het verleden, ook mijn mening kunnen geven, maar ik denk dat uit bovenstaande reacties al duidelijk is geworden dat er geen eénduidig antwoord mogelijk is. Het nurture/nature-debat is al decennia onderwerp van biologisch/psychologisch en sociologisch onderzoek, en die wetenschappers vliegen elkaar nog steeds in de haren, dus….
Maurits · 16 februari 2004 op 21:12
[quote]Maurits, dat je een discussiepunt hebt gezet is wel zeker, je krijgt het steeds weer voor elkaar hoor! Zeker een goede manier om meer over de profielen en achtergronden van de schrijvers op deze site te weten te komen. Wie wilde dat ook alweer?[/quote]
Ja Suus, dit is misschien wel interessanter dan de schoenmaat en zelfs dan de gekste plaats waar ze “het” wel eens gedaan hebben. Dit leert iets over onbewuste geloofsartikelen waar niemand vrij van is.