Eureka

Eureka. Kwartje valt. Moment is daar. Hoe is het mogelijk? Dat ik dat niet eerder zag? Het is toch van de zotte? Vlaag van verstandsverbijstering stond in de weg. Nu het eindelijk gevonden is stemt het blij. Word ik nu de winnaar van mijn eigen quiz? Het was die ene vraag die alles ontzettend moeilijk maakte.

Een vraag die iedereen zich minstens een keer per leven afvraagt. Een van de ontelbaar onbeantwoord gebleven vragen des levens, keek me aan. Op een moment waarbij ik het absoluut niet had verwacht, niet zag aankomen. Heel vreemd, de vraag stelde mij meteen op mijn gemak, ik besefte zijn waarde.
Ik hoefde niet meteen antwoord te geven, het antwoord lag in de vraag al opgesloten. Dat ik dat nog niet eerder had gezien had simpelweg te maken met gebrek aan ervaring. In het collectieve geheugen hadden vele filosofen, kunstenaars en waarheidsvinders hun hersenen en handen al behoorlijk gepijnigd. In breedvoerige redevoeringen, in ontelbare debatten, in hogere sferen en op maagdelijk wit gevreesde doeken hadden zij gezocht. Vele antwoorden op bijkomende vragen werden opgetekend in boeken, relibijbels en andere informatiedragers, geplamuurd en geschilderd, zelfs in pindakaas. Maar het eureka, het antwoord op die ene allesomvattende vraag, die ieder mens im Frage stelt, bleek achteraf heel simpel.

Het antwoord overviel mij spontaan op de fiets, fietsend op een dijk, haren wapperend in de wind, zon in de rug. Ik zal dit bijzondere moment never nooit niet meer vergeten, alle puzzelstukjes vielen op hun plek, dit keer voor altijd, voor eeuwig. Waarom zijn we ooit de wereld in geschopt, in lieflijke andere woorden gevat, wat is de zin van ieder leven, doen wij ertoe? De wind, de dijk, de zon, de schapen op de dijk, zelfs mijn fiets, ze lachten allemaal naar mij, eureka, omdat alles ertoe doet.