Euries voor de dakloze

“Heb ie wat kleingeld voor me? Misschien een paar euries?” Ik kijk naar de man die voor me staat. Vettig haar, een gebit waar enkele tanden van missen. Een ouderwets geruit jasje, met leren elleboogstukken, een gat in zijn smerige spijkerbroek en afgetrapte sneakers. Ik zie ze vaker. De daklozen die zich verzamelen in het park en dan de vuilnisbakken afstruinen. Die lege flessen drank aan hun mond zetten om het laatste drupje er nog uit te halen. Deze man heb ik alleen nog nooit gezien. Ook nog nooit zo’n brutale trouwens. “Waarvoor heb je het geld nodig?” vraag ik de man zo vriendelijk mogelijk. “Nou, dan ken ik een bal gehakt halen, of iets anders. Ik heb best honger zie je.” “Dus je koopt er geen drank voor? Of misschien drugs?” Ik wil best mijn medemens helpen, maar sponsor natuurlijk niet hun verslavingen.

De man lacht zijn rottende gebit bloot. “Goeie grap moppie. Nee, ik heb honger. Echt heel erg honger!” Ik haal mijn portemonnee tevoorschijn en kijk in de kleine vakjes. Geen kleingeld. Ik voel in mijn broekzakken. Alleen mijn fietssleutel . “Sorry”, zeg ik. “Ik heb nu geen kleingeld, maar ik moet naar de winkel.” Ik wijs naar de supermarkt een eindje verderop. “Als je nog even blijft wachten, dan ben ik zo terug.” “Dan wacht ik wel effe.” De man slaat zijn armen om zich heen en stapt van zijn ene voet op de ander. “Maar niet te lang wegblijven moppie. Ik heb echt honger!” “Ben zo terug!” zeg ik en ik loop naar de supermarkt.

Terwijl ik door de gangpaden loop en de boodschappen van mijn lijstje in mijn mandje mik, bedenk ik me dat ik beter wat eten voor de man kan halen. Weet ik zeker dat hij mijn geld niet aan rare dingen uitgeeft. Helemaal blij van het idee loop ik naar de fruitafdeling. Ik gooi twee appels in een zakje. Bij de broodafdeling haal ik krentenbollen en bij de zuivelafdeling een grote fles drinkyoghurt. Voor de lekkere trek stop ik er ook nog een chocoladereep bij. Ik voel me goed, nee, fantastisch! Als iedereen dit eens zou doen, dan was de wereld een stuk mooier!

Vijf minuten later ben ik weer bij de dakloze man. “Heb ie wat euries? Dan ken ik wat gaan halen.” “Nee, ik heb wat beters!” glunder ik. Ik zet mijn tas op de grond en haal de appels, broodjes, de fles drinkyoghurt en de reep chocolade te voorschijn. “Kijk, nu hoef je niets meer te halen!” Even kijkt de man verbaasd. Dan pakt hij de krentenbollen uit mijn hand. “Krentenbollen?” “Ja”, zeg ik zo enthousiast mogelijk.”Heb je in ieder geval een gezonde maaltijd!” Ik kijk de man aan, een grote glimlach op mijn gezicht. Maar het gezicht van de man begint te vertrekken. Met de zak krentenbollen haalt hij naar me uit. Hij raakt me vol in het gezicht. “Krentenbollen? Daar heb ik niet om gevraagd! Alleen maar een paar euries! Dat is alles wat ik wil. Wat mot een man wel niet doen voor een fles drank!” Kwaad en met de bollen nog in zijn hand loopt de man weg. En ik, ik kan niets anders doen dan hem beduusd nakijken.