Eva bovenop

Teleurgesteld raapte Eva een halfrotte appel van de grond en gooide hem achteloos weer weg. Het was begin juni en na de zoveelste strenge vorst was er wederom een hele oogst mislukt. De financiële vooruitzichten zagen er alles behalve gunstig uit. Weemoedig dacht Eva terug aan vroeger; het paradijs, Adam in al zijn jonge glorie, hun onbeschaamde naaktheid en al dat eeuwige groen temidden van al die kleuren. Maar wat haar nog het meest helder voor het oog stond was die ene hemels mooie boom. De boom van de kennis van goed en kwaad. Die boom met al zijn prachtige vruchten. Hoe had ze zo dom kunnen zijn om zich te laten verleiden door dat serpent van een slang? Ze had het niet gedaan omdat ze hongerig was. Nee, het was pure provocatie. En als ze heel eerlijk tegen zichzelf was had haar daad nog meer te maken met het feit dat ze het gewoonweg beu was om altijd maar volgzaam en dienstbaar te zijn en zichzelf weg te cijferen. Wat haar wel speet was dat ze tot overmaat van ramp ook nog eens Adam hierin had betrokken. Adam, die altijd klaar voor haar had gestaan. Adam, met zijn goddelijke lijf. Adam, die nooit ook meer enig kwaad had veroorzaakt. Om over de ellende die ze over de mensheid had gezaaid nog maar te zwijgen. Wat moesten zij uiteindelijk wel niet van haar denken?

Het leven was mooi voor de zondeval, maar steeds vaker begon Eva zichzelf af te vragen hoe lang ze in die illusie hadden kunnen leven. Als zij niet van die appel had gegeten was er heus wel een ander geweest die hetzelfde zou hebben gedaan. Om wat voor reden dan ook. Hoe lang moest ze nog schaamte en schuld voelen om een fout die zij in haar jeugd had gemaakt? In het begin had Eva haar woede voornamelijk gericht op Lilith. Lilith, die zoveel jaren samen met Adam was geweest en zijn afwijzing, zijn weigering om haar als gelijkwaardige te zien zonodig moest vergelden door zich te verhullen als slang om daarmee zowel Eva’s als Adam’s geluk te ontnemen. Maar naarmate de jaren vorderden begon Eva steeds meer begrip voor Lilith te krijgen. Een begrip dat uiteindelijk uitmondde tot een diep respect. Lilith was anders dan zij. Zij liet zich door niemand iets vertellen, zelfs niet in bed. Zo schreeuwde Adam Eva ooit toe, na een van haar zoveelste smeebedes over het hoe en waarom van Lilth’s wraak, dat Lilith weigerde om altijd maar onder hem te liggen. Wanneer het op standjes aankwam had zijzelf genoeg fantasie om ook wel eens wat anders te willen, aldus Lilith. Want ze waren toch gelijk? Ze waren toch allebei uit dezelfde aarde gemaakt? Adam daarentegen moest hier niets van weten. Hij wist wat hij lekker vond, om nog maar te zwijgen over de symbolische waarde van zijn ‘favouriete standje’ , en zo hij het wilde, zo zou het geschieden. Ook Eva begon onderhand steeds aversiever tegenover Adam’s dominante rol in bed te staan. Steeds vaker zei ze dat ze hoofdpijn had of dat ze op het punt stond ongesteld te worden. Wederom iets wat ze zichzelf met die hap van die rotappel op haar hals had gehaald. Aan menstrueren kon ze maar nooit echt wennen.

‘Het is God die wreed is’ verzuchtte Eva. Niet alleen was ze door hem verbannen naar de aarde, nee, er moesten ook nog eens andere, volkomen onschuldige mensen boeten voor iets waar zij mee de mist in was gegaan. Om nog maar te zwijgen over ‘het zweet des aanschijns’ waarin zij voortaan hun brood zouden eten, de eeuwige verbintenis met de dood en alsof dat nog niet genoeg was: schaamte voor hun naakte lichamen, dezelfde lichamen die nota bene hij, De Schepper, gecreërd had.

En dan waren er nog Eva’s kinderen. Kaïn en Abel, die haar zo dierbaar waren. Zelfs onder hen moest God zonodig verdeeldheid zaaien door wel Abel’s dieroffer aan te nemen, maar Kaïn’s offer, een deel van zijn oogst, af te wijzen. De verklaring voor de moord op Abel door zijn bloedeigen broer was voor Eva volstrekt duidelijk. Het was jaloezie, niets meer dan kinderlijke jaloezie die ontaardde in een gruwelijke wanhoopsdaad. En nu was zij ook nog eens Kaïn kwijt die door God gedoemd was tot zwerven. Maar ondanks dit alles hield ze nog altijd zielsveel van hem en ze misttte hem iedere dag. Gelukkig was er nog Seth. Lieve mooie Seth, die alles wat fout was weer goed zou maken.

Vermoeid legde Eva zich op de grond en ontdeed zich zonder zichzelf nog ergens om te bekommeren van haar kleding. Een zachte zomerbries maakte haar tepels stijf, gras kriebelde haar dijen en voorzichtig streelde ze zichzelf. Ze sloot haar ogen en voor het eerst in haar leven vroeg ze zich af hoe het zou voelen als zij degene was die bovenop Adam zou zitten.