Even reclame

Wat zou Marís daar nou van vinden, dat gefoezelefoes van haar man met dat energiesletje. We zien haar de oprijlaan van huize Bauer opdeinen.
En dat net terwijl we zoiets af gaan spreken als een bel-niet-aan-register.! Zij wél hoor, aanbellen! Een normaal mens kijkt door de vitrage en gaat achter de verwarming liggen tot ze weg is.
Maar nee hoor, Frans Bauer staat geknipt en geschoren in zijn ( door Maris ) gestreken designpeignoir en een mok koffie in de deuropening en is metéén in voor een gesprekje over de goeiekoopste aansluiting. ( wink, wink).
Terwijl ie zijn verdere leven lang dag en nacht overal in huis het licht kan laten branden als ie wil.
Plus de hele winter de buitenjacoozy op 35 graden en de bladblazer stationair.
Zeg nou zelf, zo’n man gaat toch niet voor 111 euro voordeel al dat gelazer op zijn hals halen? Nee, het gaat hem om dat mollige stroomstorinkje!
En dat weten wij als kijker natuurlijk ook allang en dát maakt het nu juist zo irritant en plakkerig, zo viezig ordinair, zo tenenkrommend halfschuin, zo treurig net niet overspelerig maar wel de kat in het donker etc..
Geef mij dan maar Gerard Reve die tijdens verjaardagsfeestjes zijn geslacht op een ontbijtbordje vleide, het garneerde met blaadjes jonge sla en wolkjes ketchup, er een prikkertje naastlegde en daar het gezelschap mee langsging. Waar gaat dit naartoe, vraagt u zich met mij af.
Maris!
Ligt Maris intussen soms nog in bed uit te rusten van de zoveelste bevalling, of staat ze ergens in huis zijn gouden platen te poetsen of zijn broeken uit te nemen. Je weet ’t niet hè.
Eerst zien we hem binnen nog ’n bakkie ( brrrr) doen en wat verder smoezeloeren met Angela Davis versie 2010 , dan een handtekening, uitzwaaien en nog een laatste guitige blik van Oh lala.
Maris staat intussen tot haar ellebogen in de dia van kleine Fransje of is met een nageboorte in de weer.
Zijn er nou echt mensen die van electriciteitsboer veranderen, omdat Frans Bauer dat adviseert. Mij lijkt het dat je nog eerder op gaskousjes overstapt of twee natte wijsvingers in het stopcontact duwt.
En net als je denkt dat je het allerranzigste wel gehad hebt, dan gaat ie haar over de telefoon lopen stalken met smoesjes over meterkasten en aparte rekeningen.
Terwijl zij – wie verzint het- in de keuken met paprika’s staat te goochelen. Ben je net thuis, heb je de hele dag de ene na de andere deur voor je neus dichtgesmeten gekregen, de blaren op je tong gecolporteerd en vanavond nog naar een extra motivatiepraatje van de rayonchef, belt die oelewapper!
Waarom doet die man dat, waarom moet ie naast het zingen van oliedomme liedjes en het presenteren van hemeltergende programma’s ook nog eens in TV spots de Jan Hen uithangen.
Blijkbaar is het meer nooit vol. Het is schaterend zakken vullen voor Neerlands lichtst verstandelijk beperkte schoonzoon.
Maar ik kan me ook voorstellen dat zelfs de bewoners van het zwaarste gezinsvervangend tehuis het nu wel een beetje gezien hebben.
En kom me nou niet aan met: ‘Er zit een knop op en die kun je…’ Want dan krijg je nooit een stukje bij elkaar gescharreld.