Ex-diva

Mijn familie heeft niks met cultuur. Bij mijn vader thuis liggen de schilderijen op zolder, speelt geen radio en wordt Gezelles Verzameld Dichtwerk gebruikt als decoratie tijdens kerst- en feestdagen.
Ik was vijftien toen ik met Yousef en Naser de Halvebelgenmaffia oprichtte. Midden in de nacht sloop ik het bed uit. Schommelend op het lokale speelplein bedachten we met z’n drieën stoere plannen. Prullenbakken fikken, inbreken in rijke stinkhuizen. In werkelijkheid interviewden we zwervers over de gloednieuwe Audi, leerden accordeon spelen en braken het wereldrecord Andere Nationaliteiten Versieren. Tot mijn broer me betrapte om drie uur ’s ochtends in een gestolen BMW en huisarrest me weer een blanke Belg maakte.

Daarna smokkelde ik via het kelderraam literatuur naar binnen. Ik begreep niet wat Jehova-getuigen dreef om mensen aan de voordeur te vervelen. De Bijbel vond ik een mooi sprookjesverhaal en de Koran pure bezigheidstherapie. Ik besloot dat het meer plausibel was dat er Iets is dan Niets en liet het geloofsdenken aan de slimmere mens over.

Eenmaal ouder en wijzer maakte ik een schooltaak over het nut van het verleden. Ik was snel uitgeschreven: ‘[i]Het leven wordt vooruit geleefd en achteruit begrepen[/i]’. Vader las de nul op mijn blad en begreep niet dat ik geniaal was. De pinguïn die ik later op school knutselde, verdween samen met mijn sublieme schrijfwerkje in de kachel, evenals het houten cd-huisje.

Met de Tunesische dansleraar-schoonneef is er tegenwoordig hoop op komst. Op woensdagnamiddag troept het vrouwelijk nageslacht samen om hiphoples te volgen. Tijdens zomervakanties stuurt de neef zijn zwarte familie-met-kroeshaar op het vliegtuig en beleven we een complete cultuurshock. Het is toch allemaal zo simpel, meneer, zo simpel als ‘ik vraag het aan’.