Feesten in de trein

Piekerend over mijn toekomst stap ik met vermoeide tred in een gereedstaand treinstel. In tegenstelling tot mijn eigen bestemming hoef ik me over het eindpunt van deze trein geen zorgen te maken. Ik zoek een plekje uit bij het raam en pak mijn boek en mp3-speler. Even later komt een donkere man met enorme koffers de wagon binnen. Zijn gezicht komt me vaag bekend voor. Hij knikt vriendelijk en gaat tegenover me zitten. Als de trein zich in beweging zet, haalt hij tot mijn verbazing een compleet drumstel uit zijn bagage! Als ik vraag wat hij van plan is, begint hij te lachen. Wacht maar af. Hij zet de trommels voor zich neer in het smalle gangpad en begint te spelen. Allemachtig, deze man kan er wat van! Zijn lach komt niet meer van zijn gezicht als hij een bijzonder strak ritme drumt. Ik kijk geamuseerd toe. OK, enough! Hij legt zijn drumsticks weg en begint de raampjes te blinderen met grote, zwartgeverfde lakens. Ondertussen komen er meer mensen het treinstel binnen. In één van de conducteurs meen ik de overleden funkzanger van Parliament, Ray Davis, te herkennen. Ik knipper een keer met mijn ogen. What’s going on? Iemand draait de tl-lampen eruit en vervangt die door roterende, gekleurde lichtjes. Een paar goed uitziende dames met het logo van de NS op hun schaarse kleding vraagt ons om op te staan, wat ik zonder morren doe. Samen met het handjevol reizigers dat ook in deze coupé zit, maak ik plaats. Met een paar simpele bewegingen weten de dames de banken in te klappen. Altijd gedacht dat die banken muurvast zaten!

Ik val van de ene verbazing in de andere. Meer mensen pakken hun koffers uit en ze blijken ook allemaal instrumenten bij zich te hebben. Opeens begint de man achter de drums af te tellen en de muzikanten blazen met hun spel meteen het dak eraf. Voordat ik besef wat er aan de hand is, is het treinstel veranderd in een swingende en dampende party train. Reizigers uit andere coupés lopen binnen om te kijken wat er aan de hand is, terwijl ik dans alsof mijn leven er vanaf hangt.

[img align=left]http://backatcha.net/images/largerecords/100467.jpg[/img]Als ik probeer uit te zoeken bij welk station we zijn, raak ik in gesprek met twee Belgen. Ze vertellen dat ze dj’s uit Gent zijn en overal al gedraaid hebben, maar nog nooit zoiets hebben meegemaakt. Ik vraag of ze de drummer kennen. Jazeker, zegt een van hen, dat is de jaren ’70 discokoning Hamilton Bohannon. De Belgen die zich ‘The Glimmers’ noemen, vertellen dat ze een nummer van hem op hun cd ‘[url=http://www.juno.co.uk/products/174874-02.htm]DJ Kicks[/url]’ hebben gezet. Als ik de trein verlaat en Hamilton bedank voor zijn geweldige optreden, vraag ik me af of iemand gelooft wat ik heb meegemaakt. Gelukkig herken ik de twee Belgen op een cd die ik aantref in een winkeltje bij het station. Ik zie dat ‘The Groove machine/Boogie train’ van Bohannon op het album staat en koop het meteen. Elke keer als ik dat nummer hoor, waan ik me weer in de discotrein die van reizen een groot feest heeft gemaakt.