De tafel is netjes gedekt. De witte servetten steken zuiver af tegen het rood geblokte kleed. De drie kaarsen zijn keurig gerangschikt op grootte. Het zachte licht werpt flakkerende schaduwen op de woonkamer. Uit de keuken geurt het gestoofde vlees, terwijl ze met een schaal champignons, gebakken in witte wijn, voorzichtig door de open deur manoeuvreert. Dan komt ze terug voor de dampende aardappelen en plaatst de rest van de maaltijd op de onderzetters. Ze leunt even op de stoel om de tafel te overzien en schuift dan aan. Diezelfde ochtend werd ze gewekt door de warme zonnestralen op haar blanke huid. Het weer deed haar eerste mooie belofte. Ze stond onder de douche en keek hoe bruin haar armen leken onder het witte schuim in de heldere badkamer. Ze schoor langzaam haar benen, waarbij steeds een extra streepje bruin zichtbaar werd. Nadat ze zich in een lange stoffen badjas had gewikkeld, koos ze een leuk lingeriesetje en ging voor de spiegel staan. Terwijl ze haar haar borstelde, zag ze de spettertjes in de zonnestralen vallen, dwars door het stof, om in het niets te eindigen. Een laatste druppel gleed van haar hoofd naar haar hals en ze spoot haar parfum op.

De afwas van gisteren stond er nog, maar ze liet het staan. Het was niet zoveel en vandaag verwachtte ze geen bezoek. Ze hing een schilderijtje recht in de gang en liep naar buiten. De zon gaf haar een warm onthaal. Op het ritme van de stad liep ze vastberaden door het winkelend publiek. Haar rokje wapperde iets op en ze kreeg een knipoog van een marktkoopman. Ze glimlachte en genoot ervan om vrij te kunnen flirten, zonder wanhopig te zijn. Ze liep naar hem toe, kocht champignons en broccoli en liep weer verder.

Voor het stoplicht bleef ze staan. Ze keek naar de moeder naast haar. Vanonder haar hoofddoekje keek ze naar haar kindje in de wagen. Ze keek mee en zag een jongetje die een blauwe ballon stevig vasthield. Het licht sprong op groen en plotseling vloog de ballon omhoog. In een reflex ving ze het op en gaf het terug aan het jongetje. Hij straalde. Zijn moeder had niets in de gaten en hield haar andere kindje stevig aan de hand zolang ze de straat overstaken.

Thuis zette ze haar tassen neer, plaatste de groenten in de koelkast en zette de deur naar het balkon open. Ze houdt van dit balkon. Het biedt uitzicht op een grachtje. In de winter kan ze door de boomtakken de Domtoren zien, maar nu is het heerlijk groen. Een gondel vaart onder haar door, de toeristen zwaaien en een Japanse man met een camera maakt een kiekje terwijl ze teruglacht.

Nu staat ze voor de boekenkast. Alles staat keurig gerangschikt. Niet op schrijver, maar op kleur en genre. Her en der is er ruimte voor een fotolijstje, een schelp, een knuffeltje. Ze strijkt met haar vinger langzaam over de kaften en sluit haar ogen. Twee naar boven, een naar rechts. Ze opent haar ogen, maar dit boek kan ze dromen. Ze sluit haar ogen weer, draait een rondje en pakt een boek van de onderste plank. Op haar balkon begint ze te lezen. Naast haar staat een tafeltje, met een roos in een glas. Aan de overkant van de gracht kijkt een jongen naar haar. Hij zit in de vensterbank en gebruikt het kozijn van zijn openslaande ramen als rugleuning. Ze heeft het niet in de gaten.

Als het schemerig wordt, kijkt ze op. Ze is de tijd helemaal vergeten, maar haar maag niet. Ze loopt de keuken in en begint met koken.

Drie weken later bonst er iemand op haar deur, maar ze doet niet open. Haar huisbaas stapt binnen, gevolgd door twee agenten en haar moeder. Ze lopen voorzichtig binnen en roepen haar naam. Ze stoten tegen het schilderijtje in de onberispelijke gang. Ze zien de afwas, de keuken ruikt muf. In de woonkamer staat de keurig gedekte tafel. Een stoel is verschoven, het klopt niet met de keurige omgeving. Er steekt een been onderuit en ze zien haar liggen. De agent slaat de hand tegen zijn mond. Zo jong nog.

[i]Deel 3 van Horen, Zien en Zwijgen[/i]

Categorieën: Maatschappij

11 reacties

arta · 3 maart 2008 op 17:35

Een mooi verhaal met een onverwacht einde…
Op de één of andere manier doet dit deel me, in tegenstelling tot de vorige delen, wat overgestyleerd aan, een overdosis bijvoeglijk naamwoorden, voor mij een beetje té,(ik kreeg het gevoel dat je hem net iets te vaak hebt geredigeerd) maar dat kan natuurlijk een kwestie van persoonlijke smaak zijn…
Ondanks dat ene puntje vind ik dat je erg origineel en lekker leesbaar schrijft altijd.:-)

lisa-marie · 3 maart 2008 op 18:52

Hij is mooi met een voor mij onverwachte uitsmijter.
Alleen vind ik hem iets te gedetaileerd.

Mosje · 3 maart 2008 op 20:00

Mooie serie heb je neergezet!
Deze laatste vind ik iets minder. Kan niet precies de zere vinger erop leggen. Vermoedelijk broeit het verhaal niet genoeg. Het einde is mooi onverwacht, maar wordt allerminst verklaard door het voorgaande. Dat hoeft er natuurlijk ook niet duimendik bovenop te liggen, maar het zou mooi zijn als je heel stiekem had laten blijken dat de vrouw niet zo heel erg gelukkig is met haar mooie vrije leventje.
Nou ja, zoiets.
Maar nogmaals, prima serie. Erg origineel. Zo lezen we er niet veel hier.

Dees · 3 maart 2008 op 21:01

Ik vind het ook een mooie serie. En deze. Van verwachte erotiek naar dood. Alleen denk ik dat de muffe keukengeuren overschreven zouden zijn door iets sterkers. Even goed, bijzonder.

WritersBlocq · 3 maart 2008 op 21:58

Hoi Neuskleuter,

Ik vond je stukje wat vermoeiend lezen. Zoveel ‘De / de’ en ‘Ze / ze’. In de ik-vorm had ik het prettiger lezen gevonden.
Hoe dan ook: je hebt onwijs je best gedaan, en ik lees je altijd – hoewel deze keer iets minder – graag! Groetje, Pauline.

KawaSutra · 4 maart 2008 op 01:17

Ik ben het wel eens met voorgaande reacties. Je beschrijving is denk ik niet gevarieerd genoeg. Ik krijg het gevoel dat ik gedurende de hele dag als een onzichtbaar persoon vlak achter de vrouw aanloop en haar letterlijk op de vingers kijk.
Misschien had je de vrouw iets meer inhoud kunnen geven al heb ik de indruk dat je dat door de beschrijving van haar omgeving wel had willen bereiken.
Toch helemaal niet slecht geschreven want je hebt echt oog voor detail. Maar dat kan ook weleens te veel worden.

DriekOplopers · 4 maart 2008 op 08:05

De hoeveelheid details heb ik niet als storend ervaren. Bij mij blijft vooral de schok van het totaal onverwachte einde hangen. Daarom vind ik het een goed stuk.

Hulde! :duimop:

Lieve groet,

Driek

pally · 4 maart 2008 op 10:11

Ik vond het geheel van de drie delen mooi en origineel, Neuspeuter. Maar dit laatste deel, hoewel ook goed geschreven, leefde niet, vond ik.
Het was te netjes te geordend, ook de taal.
soms kan een stukje overgeredigeerd zijn dan verliest het aan spontaniteit en kracht.

evengoed knap gedaan! :wave:
groet van Pally

Teunis · 4 maart 2008 op 10:11

[quote]Ze schoor langzaam haar benen[/quote]

[quote]Haar rokje wapperde iets op [/quote]

HET WORDT WEER LENTE!!!!!! AHHHHHH!!!!

Sorrie.

Mooie column. Maar waarom moest ze nu dood? Had haar maar langs mijn deur gestuurd.

Groetjes Teunis

Neuskleuter · 4 maart 2008 op 11:48

He, lekker, kritiek! Daar kan ik weer mee aan de slag.

Al die bijvoeglijk naamwoorden zijn me bij het schrijven eigenlijk niet eens echt opgevallen. De details zijn er vooral omdat het meisje ze zo ziet en beleeft door haar eenzaamheid. Maar nu ik het teruglees, klopt het wel inderdaad! Het is wel teveel. Ik ben met een ander gevoeliger verhaal bezig en ik merk dat ik hetzelfde doe. Even aanpassen dus!

De afstand en het gevoel dat je met het meisje meekijkt, is bewust gedaan. Ik wilde een afstand creëren, om de eenzaamheid van het thema zwijgen te benadrukken.

Maar ook bedankt voor de complimenten die er tussen staan!

pepe · 4 maart 2008 op 18:43

Mooi en er is genoeg gezegd door de anderen.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder