Fidel is dood. Het bericht ontketent in het Witte Huis een dierlijk gehuil. De kleinzoon ontbloot zijn tanden, geeft Condoleance Rice een high five en danst een Texaanse oliedans. De CIA krijgt opdracht zijn pogingen om Cuba op de knieën te dwingen op te voeren. Cuba is in staat van alarm. Ex-premier Balkenende feliciteert Grote Broer. Ik leg de krant neer. Wanneer zal bovenstaand moment aanbreken? Fidel is 80 en Dood kan hem elk moment halen. Dat doet hij met tientallen miljoenen kinderen voor ze vijf jaar oud zijn. Niet vaak meer in Cuba, zoals onder VS schootbloedhondje Batista nog wel het geval was. Wél in andere Derde Wereldlanden die nog steeds, of opnieuw, met dollarcratie gezegend zijn. Cuba doet het in vergelijking met die andere Derde Wereldlanden op sociaal, cultureel, medisch en onderwijsgebied bijzonder goed. En ja, Fidel Castro zal sterven. Dat kan morgen zijn of volgende week of over een paar maanden, maar ook over een aantal jaren. Misschien wordt hij wel 90 of 100. Bertrand Russel is per slot van rekening ook 102 geworden. Hoe dan ook, de Cubaanse Revolutie gaat zonder Castro gewoon door. Natuurlijk drukt hij zijn stempel op deze historische overwinning op de lemen reus Noord-Amerika. Willem van Oranje deed dat ook in onze bevrijdingsoorlog tegen het feodale en Katholieke Spanje. En George Washington in de Amerikaans Revolutie tegen de Engelse koloniale overheersing; de hoofdstad van de VS heet niet voor niets Washington. Havana heeft zijn oude naam behouden, al heeft de stad wél een José Martíplein, een José Martíluchthaven en een Hemingway museum…
Castro staat niet alleen. Op Cuba niet sinds 1959, maar sinds kort is ook internationaal zijn isolement opgeheven. Ondanks de boycotgenocide van de VS. In Venezuela (Chávez) en Bolivia (Morales) zijn linkse om niet te zeggen revolutionaire regeringen aan de macht. Chili en Brazilië hebben een socialistische president. In Nicaragua gooit de Sandinist Ortega hoge ogen in de strijd om het presidentschap. In andere landen roeren zich Indianen, boeren, arbeiders, kunstenaars, studenten en intellectuelen. Kortom: Latijns Amerika gaat een nieuwe fase in zijn onafhankelijkheidsstrijd in. De vrijheidslievende traditie van Simón Bolívar, Emiliano Zapata, José Martí, Augusto Sandino, Che Guevara, Salvador Allende, Pablo Neruda, Victor Jara, Dom Hélder Câmara en Camilo Torres, is springlevend. De VS zal meer verliezen dan een Republikeinse president…
Als Bush en zijn bende allang vergeten zijn, zullen de namen van al die groten nog lang schitteren aan het politieke en culturele uitspansel. Niet uit persoonsverheerlijking, maar om eer te bewijzen aan hun grootse bijdrage aan de bevrijding van een continent dat té lang een economisch wingewest van de yanqui was.

© Jan Bontje 2006

Categorieën: Maatschappij

2 reacties

KawaSutra · 8 november 2006 op 21:51

Daar kon je wel eens gelijk in krijgen.
Mooie opbouw van een interessant gegeven.

arta · 9 november 2006 op 09:24

Mooi geschreven, maar het onderwerp boeit mij persoonlijk niet zo. ( lees: ik weet er te weinig vanaf, om erdoor geboeid te kunnen raken)
Moet zelfs bekennen, dat ik enkele namen die jij als “groot” bestempelde gewoonweg niet kende, of alleen als straatnaam!!
😳

Geef een reactie

Avatar plaatshouder