Flex met die ex

Exen…ze blijven fascinerende verschijnselen.
Een ex is de eerste; het spits is eraf en meerdere volgen in rap tempo.
Doorgaan, vooral niet achteromkijken.
Dan val je.
Pijnlijk?
Nee;
Een val in een schaterlachbui. Een relatie –vast, bungelend of los(“vrijblijvend”)wordt op den duur uitgemaakt.
Het lichtje dooft uit of wordt gedoofd door de aanstichter zelf of een stiekeme dover. Wat eens “iets”was betekent ineens niets meer.

Naast die eventuele geestelijke verwantschap, zijn er zoveel lichamelijkheden die je hebt gedeeld; je hebt bodyresearch gedaan, elkaars DNA nader onderzocht, lichaamssappen geproefd, kussen gevangen en misschien heb je wel dat ene moment van non-activiteit van de hersenen…dat vliegmoment..
Gedeeld.
En nu verbroken.

Je hebt je kwetsbaar opgesteld; je houdt geen rekening ermee dat iets ook kan ophouden, instorten, als je aan het bouwen bent…
Investeren wil je!
Maar dan opeens ben je lucht voor elkaar.
Beide partijen staan met lege handen; verliezers allebei, omdat het niet is geslaagd. Falen in de liefde of louter in de lust, het verlies van een lichaam.
Soms wordt het verlies gecamoufleerd met een fikse greep in een dikke laag koeienvlaai: stront gooien naar elkaar. Elkaar bevlekken met eigen zwakheid: acceptatie…het begin.
“De waarheid” verdraaid in een smerige drol, zo op je stoepje gelegd…
Alleen sukkels die daar intrappen…maar er zijn meer sukkels dan je denkt.

Het is raar om exen tegen te komen; alsof je op de verkeerde filmset bent of terugkomt in het dorp waarin je bent opgegroeid: het voelt vertrouwt, maar toch heb je een gevoel van walging, misselijkheid…verwardheid, een bijeengeklotste massa van liefheid, narigheid, vastgeplakt aan geweten en besef.
Nog aparter in mijn ogen: bevriend zijn met een ex(-scharrel, -relatie en dergelijke). Het lichtje van de relatie is toch niet voor niets gedoofd? In verdoofd geloof ik sowieso niet; gevoelens van liefde/lust zijn te sterk om “eventjes”te kalmeren en in de koelkast te zetten. Ontnuchtering is hierbij ook onmogelijk; liefde is nooit nuchter, sterker nog: het is de meest gluiperige drug..De nuchterheid komt pas als een relatie verbroken is, en dan is het te laat.

Ik zou best wel vrienden willen zijn met een ex. Jeweetwel, een casualtje af en toe of gewoon kuis aan de thee. Maar ik ben een alles-of-niets persoon: ik geef me of ik houd me afzijdig. Net als in vriendschappen: ik mag iemand of ik laat iemand. Maar met gepaste beleefdheid.

En toch elke keer weer merk ik bij die exen, dat je nergens echt veilig bent.
In die ene bar kan ik niet meer komen omdat de barman nog steeds boos op me is (ik wist z’n naam niet na dat “incidentje”…maar kom op..niet verteld is nooit geweten).
“In elk land een lief”, nou in elke uitgaansgelegenheid een exengevaar!

Er blijft altijd een restje achter, daar diep in je hart, dat klontje gevoel.
Een gevoel dat zich verspreid in een brei van verraad.
Ooit “kenden” we elkaar.
Hebben we dat meest kwetsbare gezien.
En nu, ligt het op straat.

Nee, vertrouwen heb ik niet meer.
Al helemaal niet in exen.
Maar lachen, lachen kan ik zeker
En dat doet goed.