Food voor junks

Als kind was Frits al niet uit de keuken weg te slaan. Koken, bakken, stoven, blancheren, garneren: hij draaide er zijn hand niet voor om. Hij wist al op jonge leeftijd zeker dat hij het bereiden van voedsel tot zijn beroep wilde maken.

De vader van Frits had andere plannen. Dat hij zijn steeds aanzienlijkere buik rond at aan de gerechten van zijn zoon, veranderde daar niks aan. Frits moest het koken vooral blijven doen, maar dan ter ontspanning.

Frits was niet rebels. Hij rondde zijn gymnasium af en werd meteen ingeloot in de studie medicijnen. Hij hing de potten en pannen helemaal aan de wilgen. Niet uit overtuiging, maar omdat ze hem te pijnlijk herinnerden aan wat hij zo graag wilde.

Jarenlang ging Frits dwars tegen zichzelf in. Hij wilde voldoen aan de verwachtingen. Het wrong en wrikte in hem en het deed zeer. Steeds vaker moest Frits naar verdoving grijpen.

Helemaal verslaafd aan de verdovende middelen belandde hij in een kliniek. Daar kookte hij voor het eerst weer. Toen hij clean was moest hij zijn leven opnieuw opbouwen. In de keuken van de kliniek kwam een plek vrij. Frits greep zijn kans. Hij moet nog veel leren, maar het koken van food voor junks past Frits als een jas.