Francis

Je zit naast me, zo dichtbij.
Ik voel de warmte van je grote lijf en bedenk me hoe zacht je huid zou voelen onder mijn handen. Ik verlang naar je armen om me heen.
Je stem is hees en je lacht. Je bent zo mooi. Je bent zo groot, veel groter dan ik. Je ogen zijn donkerbruin, net als je haar. Je haar is geverfd. Voor mij, vind ik, terwijl ik weet dat je me toen nog niet eens kende. Voel jij de spanning? Durf je ze te voelen?
Dit is nieuw voor jou, besef ik. Je leeft dan wel tussen de gekken, maar je bent keurig getrouwd en maakt ruzie met je man.
Weet je, lief, als wij samen zouden zijn en ruzie zouden maken, dan zouden onze woorden orkanen zijn, onze ogen vulkanen. Elke ruzie zou ons tot op de grond afbreken, zodat elke aanraking na de ruzie een mooier nieuw mens van ons kon maken. We zouden leven als intuïtiebeesten, onze liefde als een allesverterend vuur. Je zou alles zijn. Ik zou je aanbidden. Jij zou mij vereren. Het zou perfect zijn.
Je lacht een keer naar me en ik lees de twijfel in je ogen. Je durft het niet. Je draait eens aan die gouden ring aan je vinger.
Ik kijk naar de zilveren ring aan mijn hand.
Het kan niet.