Free loaders

Er zijn zo van die dagen waarop je verrast wordt. Ik bedoel niet per se aangenaam verrast, maar gewoon verrast. Aangename verrassingen zie ik meer in de context van relaties.
Neen, ik was gewoon verrast op een doorbreek-de-sleur-van-mijn-leven manier. Ik ontving een mail, ja daar werd ik verrast in mijn inbox (niet op een aangename seksuele manier dus). Er wil een Global freeloader bij me overnachten in juli en dit vanaf de eerste juli: mijn verjaardag- maar als hij komt zal ik liegen over mijn leeftijd, 19, yes of course truly.
Toen ik het berichtje in mijn inbox zag herinnerde ik me de vorige freeloader die bij mij zou overnachten. Ben zijn naam even kwijt, maar hij woonde in Amerika en hij had een typische Amerikaanse naam van iemand die op Harvard gestudeerd heeft. Een sympathieke gast, maar hij jaagde me op stang door de hele tijd te informeren of ik een vriend had of we foto’s konden doorsturen- en niet van mijn woning maar van mezelf! Dus stuurde hij maar een foto van zichzelf door. Ik kreeg de schok van mijn leven! De zo Harvardlijkende persoon die ik in mijn hoofd gevormd had bleek een neger te zijn, zo’n typische ghettoneger met blinkende oorbellen en een sluwe glimlach en héél weinig kleren aan of eigenlijk nu ik het me herinner: hij had helemaal geen kleren aan! Alleen een mini handdoekje rond zijn lende.
Ik schrok zodanig erg dat ik ice tea over mijn toetsenbord morste. Eigenlijk zou ik me daartegen moeten verzekeren tegen ice teaongevallen, maar hoe kon ik voorspellen dat mijn fantasiebeeld van een typische Amerikaanse snob een neger was!
Negers zijn wel leuke mensen, maar alle zwarte mannen die wij kennen dat zijn opdringerige mensen. Ik bedoel echt: opdringerig in de zin van: “Waarom wil je niet met me praten?” zodat ze je achternahollen terwijl je gewoon maar op straat loopt, zo snel mogelijk naar huis. Het kan aan mij en mijn vriendinnen liggen maar echt, iedere neger die we kennen is zo. En hij was ook zo… Ik zag het aan zijn foto, ik had het al gelezen in zijn mails: “Can you describe yourself?” “Why don’t you have a boyfriend?”. Ik had al beloofd dat hij hier kon overnachten, ik kreeg schrik vooral na het te bespreken met N. nadat ze zijn foto bekeken had- veel vlees, geen kleren en het is hier al zo knus wonen.
Ik besloot om vriendelijk te zijn, ik stuurde hem ook een foto van mezelf (met kleren aan!). Maar vanaf toen kreeg ik iedere dag een mail van hem: “How was your day?” “what are you doing?”. Ik deed alsof ik blind was. Hij was duidelijk iemand zonder leven.
Toen de dagen naderden dat hij zou langskomen wilde ik hem hier al niet meer, eens opdringerig in een mail altijd opdringerig is mijn moto. Ik heb niet meer geantwoord ook niet toen hij zijn vliegtuig wou boeken omdat hij me zo graag wou zien (!).
Hieruit heb ik geleerd dat mijn fantasie vaak niet overeen komt met de werkelijkheid. Wat spijtig is natuurlijk dat die harvardtwintiger met een donkerblauw V-halstruitje en een polootje van Ralp Lauren niet bestond. Wie leert er me nu golfen?
Nu 5 maanden later wil er weer iemand hier logeren op het 5e verdiep en dan nog op mijn 19e verjaardag. Hij heeft me een lange vriendelijke introductiemail gestuurd die veel lijkt op een sollicitatiebrief. Hij wil naar hier komen in juli om zijn Engels bij te schaven hier in the UK. Hij wil het leven in the UK ontdekken, de verschillende culturen en onze erfenissen. Hij houdt dus een levendig pleidooi waarom hij ons wil ontmoeten.
Ik ben alvast tevreden dat ik geen Harvardtwintigerbeeld in gedachten heb die een donkerblauw V-halstruitje en een polootje van Ralp Laurendraag. Een Harvardstudent die had zeker geweten dat Gent niet in Groot Brittannie ligt!