Gambalaya!

Soms eet ik alleen. Echtgenoot op missie voor een dag of wat. Ik op de bank, een dienblad op mijn knieën en de TV aan op een stompzinnig programma. Zelfs medische missers doen niks af aan de gamba’s die ik verrukt zit te eetpellen. Echtgenoot lust absoluut geen gamba’s. Ik ben er wild van, dus sla mijn slag. Trek kopjes en staartjes uit elkaar, die soms half blijven zitten en laat ze kraken tussen mijn kaken. Met een berg kleverige servetjes en een schaal met resten naast mij zit ik absoluut zielsgelukkig te zijn.
‘Mmmm, heerlijk.’ zeg ik genietend met volle mond tegen het bewegende scherm en dat maakt me meteen ongerust.
’Je gaat toch zeker niet in jezelf praten hè?’
‘Kom op zeg, dan krijg je geen garnalen meer’.
‘Maar ze zijn toch ook heerlijk?’

Zwijgend kluif ik verder en zucht spijtig als het laatste roze beest in mijn mond vermalen is.
Het glas witte wijn was ik in het gevecht totaal vergeten, maar dat giet ik er gewoon achter aan. Kunnen ze nog even luxe zwemmen al zijn ze in stukjes. Toch wel zielig om uit zee te worden gevist, verkocht en dan ook nog verzwolgen door een in zichzelf mompelende idioot.
Mijn vingers zitten vol pikkerige sprieten en stukjes servet plakken aan mijn handen.
De afstandbediening – ik wil nou toch even wat anders zien als die enge operaties – raakt ook al versierd met schaaldierzooi. Als ik opsta om mijn handen te wassen valt de hele bak met schillen op de grond.

Rapen.

Het lijkt wel een strand aan mijn voeten, maar zonder zicht op zee. De mond op het scherm praat nu over een vulkaan met een vreselijke naam. Woedende rookwolken met vuur er aan vast. Mensen slapen blijkbaar op vliegvelden tegenwoordig. Zou mijn lievelingsvoedsel soms de hersenen aantasten of mijn ogen? De realiteit verdraaien?
Alle garnalenschillen plop ik in de groenbak. De keuken stinkt naar eb in Bretagne.

‘Getver!’
‘Zei je wat ?’
‘Nee, ik praat niet in mezelf’.