Gebakken lucht

Als ik achter de pc hang met een gevoel niet te willen opstaan en zomaar wat ga zitten prutsen, heet dat dan verveling? Er zijn genoeg andere mogelijkheden. Boodschappen die ik nodig moet doen. Mensen die gebeld moeten worden. Een dik leesboek dat er op wacht uitgewerkt te worden voor de leesclub. Ik zou zelfs naar de kapper kunnen gaan want mijn kapsel lijkt op een boerentaartje. Ik doe niks van al die dingen, waarvan ik er trouwens met gemak nog een hele rits zou kunnen verzinnen. Op het toetsenbord lijkt vooral ‘delete’ op te lichten en ik ruik de irritante nageur van gebakken eieren de trap opklimmen, die nog uren zal blijven kleven na de lunch. Ik weet niet of het door die lucht komt maar ik realiseer me opeens waarom ik zo landerig zit te hangen achter de toetsen.
Dit is mijn plek niet! Mijn computer heeft het een paar dagen geleden begeven.
Ik drukte op ‘enter’ tijdens het schrijven en floep! Zwart scherm. Niet eens een klap maar wel een rare lucht. Een hele rare lucht. En nu ben ik totaal van slag. De heerlijke tuinkamer waar ik altijd werk mijd ik want mijn grote vriend de pc staat er niet meer. Er is een treurige lege plaats die me verwijtend aanstaart als ik er even doorheen loop naar de boomgaard. Die kamer is ook zichzelf niet meer.

Nu zit ik boven op echtgenoot’s werkkamer te staren naar de lege latexemmer
– die al een paar jaar als tijdelijke verhoging van zijn monitor dient – omringd door een doos met bluesharpjes , cd’s, rollen plakband, een rechtopstaande keyboard, een muziekstandaard en een oude kale perforator met zijn bek open. Verloren, zonder mijn eigen mailadressen en met een toetsenbord waar ik zes keer hard op moet drukken om iets teweeg te brengen. Zelfs het veel kalmere geluid van deze computer vind ik niks. Zo tam. Zo sloom.
Ik hoor liever het vertrouwde onregelmatige brandinggeluid van de mijne. Dat inspireert me bij het schrijven.

De reparateur is een handige jongen in een naburige plaats die niet veel rekent en die je daarom niet achter zijn broek aan kunt zitten. Komt alleen in beeld als er een pc kuren heeft. Mijn pupil logeert nu al een week bij hem.
Het is tamelijk onvoorspelbaar hoe lang het duurt voor hij er naar kijkt, net hoe zijn pet staat. Natuurlijk tamelijk flauw om er zo’n punt van te maken als er nog een apparaaat tot je beschikking staat. Maar het is niet mijn eigen fiets, het stuur staat te hoog, je moet over de stang heen stappen en het wiel loopt niet lekker aan, ja , zoiets…..

Nou ben ik net beneden in de keuken gehaktballen gaan braden in een te klein pannetje. Ik heb daarbij lelijk mijn hand verbrand en de ballen daardoor ook. Het ruikt nu naar cremato-ballen gemengd met een zweem oude uitsmijter.

Is het duidelijk geworden waarom ik mijn eigen computer in mijn eigen kamer terugwil? Nee? Kan me niks schelen en deze column is ook niks maar ik stuur hem wel op…..