Er was eens een land waar alle mensen telepathisch waren. Ze spraken niet met elkaar, want dat was niet nodig. Het was een stil land, waar nooit opwindende dingen gebeurden. Misdaad bestond niet, want misdenken werd onmiddellijk door de andere mensen gevangdacht. Liefde bestond ook niet, want niet alleen de liefdesgevoelens werden meegedacht, maar ook de met liefde gepaard gaande onzekerheden. En wie wil er nou twijfelliefde?
Eigenlijk waren alle emoties afwezig in dat land, want als er al eens iemand was die aan gevoelsdenken deed, dan werd dat direct vlakgedacht door de anderen.
Op een dag was er een jongen die er genoeg van had.
In wat een saaie wereld leven wij toch, somberdacht hij.
In een oogwenk was het hele land in rep en roer. Hier moet wat aan gebeuren, was het heersdenken, we moeten die jongen op andergedachten brengen.
Maar de jongen was sterk. We hebben toch vrijdenken in dit land, zo droomdacht hij.
Dat was een goede vraag, want in principe was dat wel zo, maar als je eens een gedachte had die wat afweek van de alomgedachten dan werd je terstond gecorrigeerd.
Weet je wat, bedacht de jongen, ik scherm een klein deel van mijn geest voor jullie af. In dat deel mag ik dan zelfdenken, zonder dat jullie daar ook maar iets van weten. Natuurlijk mogen jullie dat ook doen.
Dat vonden de mensen wel een goedgedachte, maar ze wilden wel een beetje controle houden over die afschermplekjes.
Geen probleem hoor, blijdacht de jongen, zo af en toe zal ik vertellen wat er zich in mijn hoofd afspeelt. Dan zal ik mijn gedachtestroom ordenen, en deze zodanig uiten dat jullie er geen aanstoot aan hoeven te nemen. Dan zijn het geen losgedachten meer, maar is het een inzicht.
Een inzicht. Daar hadden de mensen nog nooit van gedacht, maar het idee voelde goed aan.
En zo geschiedde het dat alle mensen een stukje van hun gedachtewereld voor anderen afsloten en over dat stukje op een geordende manier met elkaar spraken. Hardop.
De vrijheid van inzichtsuiting was geboren. Of had de vrijheid van respectzwijgen het licht gezien?
Hikikomori
In de Japanse en Koreaanse “feelgood” series die ik veelvuldig kijk, lijkt de omgangsvorm tussen de personages vormelijk doch redelijk ongedwongen. De plot draait meestal om jaloezie en concurrentie ten overstaan van buitenbeentjes binnen een Lees verder…
11 reacties
Sinterklaas · 4 december 2004 op 08:02
Prachtig geschreven meneer Mosje! Ik zal u hiervoor rijkelijk belonen op den 5de december.
pepe · 4 december 2004 op 09:59
[quote]De vrijheid van inzichtsuiting was geboren. Of had de vrijheid van respectzwijgen het licht gezien?[/quote]
Wat een geweldig mooi stuk heb je neergeschreven Mosje!!
Mooi woord dat respectzwijgen.
Kees Schilder · 4 december 2004 op 12:09
ik gok op het laatste. En respectzwijgen!! Geweldig, die ga ik als quote noteren.
groet
Wright · 4 december 2004 op 14:22
Hier past slechts respectzwijgen……!
Ma3anne · 4 december 2004 op 16:12
Hier is goed over genadacht.
Mooi!
Li · 4 december 2004 op 18:46
Spreken is zilver en respectzwijgen is goud!:-P
Knappe column Mosje!
sally · 4 december 2004 op 22:58
mooi.
liefs Sally
KingArthur · 5 december 2004 op 12:51
Een mooie gedachtengang
Mup · 5 december 2004 op 16:48
Wat een mooie column, blijdacht ik bij het lezen,
Groet Mup.
Dees · 5 december 2004 op 21:11
Mooie doordachte columnn is dit! Om vaker te lezen…
doos2 · 5 december 2004 op 23:59
Wauw!