Gedumpt door een man van 30

Voor mijn primeur hier op de site maar meteen een gezellig onderwerp: gedumpt voor het eerst in mijn leven. Daar zit ik dan. Verbaasd, verdrietig, boos? Geen idee. Ik weet alleen dat ik voor het eerst in mijn leven gedumpt ben. Altijd was ik de grote sterke vrouw die zich weliswaar door haar gevoelens liet leiden, maar dat op zo’n manier aanpakte dat ze zelf de baas bleef in de relatie. Maar dan. Opeens komt daar iemand die zich als vanzelf in de mazen van mijn leven weeft, eerst als vriend, dan als gelegenheidsminnaar. Dat was allemaal prima, gezellig en leuk en vooral niet verantwoordelijk of ernstig. Als bij toeval belandden we samen op vakantie, naadloos voortbordurend op het broddellapje dat we begonnen waren en dat nu op een ware lappendeken begint te lijken.

Maar eenmaal thuis klopt er iets niet. Er vallen stiltes die niet prettig zijn, er worden gesprekken in stereo gevoerd. Ik wijt het aan mijn onzekere chaotische leven op dit moment, volgens hem ligt het niet aan mij, maar aan het feit dat hij niet aan een relatie toe is. Niet aan een relatie toe, nu vraag ik je! Een redelijk volwassen man (voor zover een man van 30 tot de categorie volwassenen gerekend kan worden natuurlijk) met een redelijk stabiel en erg leuk leven zonder grote trauma’s hoort toch te dromen van een leuke gezellige goed uitziende vriendin? Misschien heb ik gewoon een totaal vertekend wereldbeeld en wil de huidige man van 30 heel andere dingen. Bomen knuffelen of zo. Of één worden met Moeder Aarde. Of een cursus oerschreeuwen volgen in Noord Finland. In dat geval moet ik er misschien niet eens zo verdrietig om zijn dat mijn liefste me heeft laten zitten. Maar ik mis hem zo.