Geëmmer

,,Mevrouw, mag ik vragen wat u zojuist in deze winkel hebt gekocht?’ Het meisje dat me staande houdt, schat ik op een jaar of zeventien. Nerveus tikt ze met haar pen tegen het ringetje van haar neuspiercing. Het notitieblok dat ze tegen haar borst klemt, gaat bijna helemaal schuil achter golven donkerbruine krullen. Grote zwarte ogen kijken me verwachtingsvol aan. Ik staar verbaasd terug. Hoort ze niet voor de deur van de opticien te staan? Ze stelt deze vraag voor de winkel in huishoudelijk artikelen waar ik zonet twee emmers heb gekocht. Knalblauwe. Dat ziet zelfs een slechtziende vanaf kilometers afstand. Voor de zekerheid til ik de emmers naar ooghoogte en slinger ze heen en weer.
,,Twee knalblauwe emmers,” antwoord ik een tikkeltje geërgerd.

Beet, zie ik haar denken. Verheugd tovert ze een blanco notitieblaadje tevoorschijn en schrijft met grote blokletter ‘Twee knalblauwe emmers’ op de bovenste regel. Terwijl ze aan het schrijven is, staan mijn zintuigen op scherp. Wat moet dat kind? Gaat ze me iets aansmeren? Is ze bezig met het Blauwe Emmer Onderzoek?
,,Ik doe dit voor school,”zegt ze alsof ze mijn gedachten kan lezen.
,,Volgende vraag. Waarom heeft u deze emmers gekocht?”
Dit begint lachwekkend te worden. Zonde van mijn tijd. Wat doet een mens met emmers? Zal ik flauw opmerken dat ik altijd al groter heb willen zijn? Dat ik van deze emmers klossen maak waarop ik kan lopen? Handig, omdat ik dan boven alles en iedereen uittoorn. Dan lukt het me eindelijk om boodschappen van de bovenste plank te pakken.
,, Ik vul de emmers met warm water en doe er scheutje allesreiniger bij zodat ik de ramen, deuren en vloeren kan schoonmaken,” antwoord ik braaf.
Het meisje zwaait nonchalant haar krullen naar achteren en schudt haar hoofd. ,,Nee, dat bedoel ik niet. Heeft u nog geen emmers? Zijn de emmers voor uzelf of koopt u ze voor iemand anders? En waarom kiest u voor blauw en niet voor grijs, rood of oranje?”

Dit begint zowaar op een diepte-interview te lijken. Dus vertrouw ik haar toe dat de emmers voor mezelf zijn. Ik had wel emmers, maar die staan nu bij mijn kinderen. Als kinderen op zichzelf gaan wonen, dan dient er schoongemaakt te worden. Daar heb je emmers voor nodig, en die hebben ze veelal niet. Dus neem ik mijn eigen emmers mee. En omdat ik niet wil dat mijn kinderen emmerloos door het leven gaan, laat ik ze achter en koop zelf nieuwe.
De schrijfster in dop knikt begripvol maar wil nog één ding weten. ,,Waarom knalblauwe?”
Dat is een nadenkertje. Die kleur past perfect in mijn nieuwe badkamer, maar dat slaat nergens op want ze staan in de kast. ,,Ze passen mooi in mijn interieur als ik aan het schoonmaken ben,” zeg ik dus maar.
Ze glundert: ,, Dank u wel voor uw medewerking. Mijn leraar zegt dat de verhalen op straat liggen. Vandaar.” Ik knik instemmend en prijs haar lef. Verhalen liggen op straat, maar je moet ze wel durven oprapen.