Ik ben vader, een vader die zijn kinderen niet durft te zien… Ik kan er niet tegen het doet me te veel. Ik zie de pijn in hun ogen, de vragen die ze niet durven te stellen. En het gevoel van te hebben gefaald is mijlen groot als ze om me heen zijn. Hun stemmen blijven hangen in de kamer waar ze zijn geweest. Dagen later ben ik er nog mee bezig, op mijn werk glijden mijn gedachten weg, ik vraag me dan af hoe zou het met ze zijn. Ik ga me zorgen maken over wat ze voelen, wat ze van me denken. Ik krijg vragen, die ik niet wil beantwoorden.
Laatst he, of nee eigenlijk alweer een paar jaar geleden, toen wilden ze bij me blijven eten, want we hadden het leuk. Dat ging niet, daar hadden we niet op gerekend. Ik bracht ze dus maar weer naar huis en voelde me schuldig. Dagenlang heb ik me nog schuldig gevoeld. Natuurlijk mis ik ze wel, soms heel onverwacht. Dan hoor ik de naam van mijn dochter roepen of de naam van mijn zoon. Soms ben ik een hele avond aan het zappen, dan lijkt het net of alle meisjes zo heten of alle jongens. Zo nu en dan zit ik ook weleens met de telefoon in mijn handen en leg hem dan toch weer neer. Soms zie ik in de regen de laarsjes voorbij komen die zij droegen. En ontelbare keren hoor ik ‘Papa’ roepen. In het begin keek ik nog om, nu niet meer.
In het begin was het wel heerlijk zo weer zonder die verantwoordelijkheid. Zelf heb ik het ook nooit gekend. Mijn vader verdween toen ik vier was en vroeg nooit hoe het met me was. Hij sprak over zijn werk en zijn werk en daarna over zijn werk. Ik vond het moeilijk toen de kinderen er waren, zij hadden mij wel en ik had het nooit gehad. Dat zei ik ook weleens tegen ze. Dat ze blij met me moesten zijn. Het gaf hun een gevoel van veiligheid, dat ik ze niet hetzelfde zou geven, als wat ik gehad had. Toen ik wegging, zeiden ze me gewoon gedag, niets aan de hand.
Begin me nu soms af te vragen of ze het wel begrepen, de een was negen de ander dertien. En ik had het toen ook te druk in het begin. Ik was verliefd, toen. Ik kon zomaar weer uit en uitslapen. Uitgaan doen we niet zo vaak meer en uiteten gaan eigenlijk ook niet meer. En uitslapen probeer ik wel, maar komt er niet zo meer van. Soms word ik wakker midden in de nacht en denk dan dat ik ze hoor roepen. Dan komt met een klap de werkelijkheid in mijn lijf. Ik doe dan geen oog meer dicht.
13 reacties
Trukie · 30 augustus 2005 op 20:15
Je leidt voor mij een belevingswereld in, die ik niet ken.
Ik heb nu wl een indruk gekregen.
In die zin heb je het goed verwoord.
Dieperik · 30 augustus 2005 op 21:17
tja
WritersBlocq · 30 augustus 2005 op 22:45
Pfoeh, ik heb niets te zeggen, ik ben stil… en blij dat ik niet in die situatie zit, niet die pijn voel.
Wright · 30 augustus 2005 op 22:54
Je hebt je verplaatst in de mogelijke denkwereld van de vader van je kinderen. Waarschijnlijk omdat je hoopt dat hij het zo voelt.’De wens is de vader van de gedachte’,.. zoiets. Ik hoop het een beetje met je mee!
prikkels · 30 augustus 2005 op 22:59
Je column is een tegenwicht of probeert dat althans te zijn met je voorgaande over dit onderwerp.
Ik hoop voor je kinderen dat hun vader echt zo denkt en voelt.
Sterkte.
KawaSutra · 31 augustus 2005 op 01:36
Ik zou het me kunnen indenken maar absoluut niet in praktijk brengen. Ik ben heel dankbaar voor het contact met mijn zoon na de scheiding vanaf zijn 3e jaar. En nu, op zijn zeventiende, woont hij bij mij. Maar ik ben er dan ook niet vandoor gegaan met een andere vrouw dus zulke verwijten heb ik nooit hoeven vrezen.
Toch moet je dat durven uitleggen en zo niet dan doe je je kinderen een enorm tekort. Een vent bij het op de wereld zetten, dan ook een vent bij het scheiden van kinderen.
Wel mooi zoals jij je probeert te verplaatsen in de denkwereld van zo’n man.
Dees · 31 augustus 2005 op 11:26
Menselijk om je zo proberen in te leven in hetgeen je eigenlijk niet weet / niet begrijpt / waar je niet bij kunt. Althans, ervan uitgaande dat het op de realiteit berust. Het levert een indringend stuk schrijfsel op.
Net als Wright hoop ik het een beetje met je mee.
Mosje · 31 augustus 2005 op 12:32
Of die vader dat nou echt zo denkt, of juist niet, dat doet er niet zo veel toe. Het mooie vind ik dat jij je in een ander wil verplaatsen.
Dat zouden meer mensen moeten doen.
Ma3anne · 31 augustus 2005 op 13:25
Ik help het je hopen, dat zo’n vader zichzelf ooit tegen zal komen op deze manier.
Vraag me af of de vader van mijn kinderen zo denkt en handelt. Geloof er geen barst van. Soms kunnen ze schepen voorgoed achter zich verbranden, zonder wroeging. Hun eigen schuldgevoel is zo dood als een pier en anderen hebben het altijd gedaan.
Erg mooi stuk. Zegt meer (goeds) over jou dan over hem.
Kees Schilder · 31 augustus 2005 op 17:44
Heel mooi verwoord. Hoop inderdaad dat de vader zo denkt
bert · 31 augustus 2005 op 21:31
[quote]Mijn vader verdween toen ik vier was en vroeg nooit hoe het met me was.[/quote]
Zo vader zo zoon, als ik de column goed begrijp. Ik zal dit soort mannen nooit (willen) begrijpen.
Li · 31 augustus 2005 op 22:29
Ook ik wil even kwijt dat ik het geweldig vind dat je jezelf in hem probeert te verplaatsen.
Li
melady · 31 augustus 2005 op 23:35
Titel: Geen papiertje zo dun of er zit wel een keerzijde aan.
Je bedoelde het trouwpapiertje?
Je schrijft zoals je denkt in je columns, (of denkt zoals een ander denkt in dit geval) daar is niks mis mee.
Een beetje schrappen zou je verhaal beslist krachtiger maken b.v.:
[quote]Laatst he, of nee eigenlijk alweer een paar jaar geleden[/quote]
Ik denk niet dat hij denkt zoals jij denkt dat hij denkt.
tjezus ik lijk wel een recensist. 😀