Gehecht aan….

Kunt u er ook zo slecht tegen als u iets kwijt bent? Niet echt kwijt, dat weet je wel, maar niet weten waar het is. Mislegd of zo. Ik denk dat ieder dat zo nu en dan, of misschien wel regelmatig, meemaakt. Nee, ik bedoel niet dat soort van “hij zoekt zijn paard en hij zit er op”, wat bij gebruikers van leesbrillen nogal eens pleegt voor te komen. Maar gewone dingen als een pen, een schroevendraaier, je pinpasje en noem maar op. Ik ben niet van het type dat dan denkt “dat komt wel weer terecht”, nee, ik ga zoeken, eerst op de waarschijnlijkste plaatsen. Levert dat geen resultaat op dan verbreedt je de horizon, tot je op den duur daar zoekt waar je het met de beste wil van de wereld nooit zult vinden omdat je het daar niet kwijt geraakt kan zijn.

Een praktijkvoorbeeld van de laatste tijd. Uit de keuken komt de “onheilspellende” mededeling dat het keukenmesje kwijt is. Je kent ze wel, zo’n mesje dat ontelbare keren door je handen gaat, heus niet alleen om piepers te jassen. En dat manlief ook wel eens voor één of ander klusje gebruikt. Als het niet voor het grijpen ligt moet het toch ergens anders zijn. Speurende blikken op het aanrecht leveren niks op. Dan wordt de partner erbij gehaald. En die proeft, alhoewel het niet wordt gezegd, wel een verdachtmaking in zijn richting. Maar ontkent ten stelligste.Gezamenlijk wordt de speurtocht voortgezet. Wie heeft het mesje het laatste gebruikt ? Vooralsnog geen resultaat…..

Ook al heb je hier of daar nog wel een nagenoeg identiek exemplaar. Juist dat éne mesje mis je. Het is er al sinds onheuglijke tijden, er is nog niks mis mee, al is het dan misschien wel wat minder scherp dan in het begin. Maar je bent er aan gehecht. Je weet wel dat er winkels vol met dezelfde mesjes zijn en dat je voor een habbekrats precies zo’n mesje nieuw kunt kopen, maar daar gaat het niet om.Het is kwijt en dat kun je niet verkroppen. Je gaat zoeken tot in het vuilnisvat en hebt de neiging dat vat om te keren. Op tijd besef je nog dat dit geen enkele zin heeft omdat het mesje nog die dag gebruikt is, dat staat vast. Het kan dus niet onder in dat vat liggen, want daar ligt de gft-troep van enige dagen geleden. En dan plotseling klinkt er zoiets als een eureka….. Vrouwlief wijst door het keukenvenster naar de tuin en daar blinkt het mesje in de zon. Bijna devoot wordt erkend dat zij daar bij één of ander klusje even een mesje nodig had……en manlief hoort dat licht triomfantelijk aan. Waarmede deze affaire tot een gelukkig einde kwam.

Mag ik nog enige diepgang aan dit onnozele verhaaltje mee geven ? Speciaal voor de lezers-mannen van deze column! Mannen die al lang lief en leed delen met één en dezelfde partner. Wil je in het woord “keukenmesje” een letter toevoegen ? Op de goede plaats lees je dan “keukenmeisje”. Ben je daar ook zo aan gehecht ? Zij is er ook al sinds onheuglijke tijden en er is nog niks mis mee. Ook wat minder scherp dan in het begin of juist andersom ? Er zijn er geen winkels vol van, maar wel een landje, wat zeg ik, een wereldje, maar daar gaat het niet om. Juist die éne, daar ben je zo aan gehecht. Die zal je dan ook nooit “keukenmeisje” noemen, maar minstens “keukenprinses”.Je zou je pas echt ongelukkig voelen als die”kwijt” zou zijn…… Voelt u met me mee ? Dan feliciteer ik U. Van Harte !!!!!