GEKHEID

“Ben jij wel goed bij je hoofd?”, imbeciel achterlijk stuk vreten, wie denk jij wel dat je bent!” De verwarde man die schuin voor mij stond bij de bushalte schreeuwde dit voor zich uit. Niemand die ik zag. En aangezien ik acher hem stond in het bushoekje schuilend voor de motregen kon hij het toch niet tegen mij hebben?

Zijn kleren zagen er vaal en versleten uit, zijn schoenen zonder veters, vette haren, stoppelbaard, wilde ogen die steeds maar in de rondte draaide. En toch was ik niet bang.

Waarom was ik niet bang? Deze man was duidelijk in de war, of onder invloed van drank of drugs, maar sporen deed hij niet lekker in zijn bovenkamer. Zou hij stemmen horen?
Ik keek om mij heen, keek op mijn horloge hopende dat de bus snel zou komen. Straks zou hij mij misschien wel aanvliegen, dus ik hield mijn handen in de zakken van mijn jas en in een van mijn handen de sleutelbos waar wel het een en ander aan hing om uit te halen naar hem als hij mij te na kwam. Ja je hoorde zulke rare dingen tegenwoordig.

‘Je moet je ouwe moer uitschelden maar mij lekker met rust laten”, brulde hij weer. Ineens draaide hij zich naar mij om en keek met die verwilderde ogen zo recht in de mijne. Het gaf bij mij een schokeffect. Die man was echt gestoord. En daar stond ik dus mee in een bushokje op een stille laan, geen auto op de weg, geen mens die voorbijliep, doodstil op straat en de duisternis begon al in te vallen. Ik viel weer in de prijzen.
“Hoor je wat die gek zegt?”, vroeg hij mij.
“Wie”, vroeg ik beleefd.

“Nou ja, ben jij ook doof of zo, die kerel scheld mij uit voor idioot en klootzak en lamlul, dat zeg je toch niet zomaar tegen iemand?!”Zijn verontwaardiging was zeker niet gespeeld.
“Nou niet om het een of ander, maar u kan er ook wat van!’
“Ja maar ik laat mij niet voor de kat zijn kut uitschelden dat zal lekker wezen, mag je tegenwoordig alles maar over je heen laten gaan?”
“Nee natuurlijk niet, maar waar gaat het dan om?”, vroeg ik hem maar.

Ik bedacht mij dat het wel zo verstandig zou zijn om het gesprek gaande te houden totdat die bus nou eindelijk eens kwam, want dan was ik in ieder geval verlost van iemand die de weg kwijt was.
“Nou die knakker gaat voor zijn beurt bij de kassa en wij moeten allemaal in de rij staan en op onze beurt wachten, of je nou een hele kar vol hebt of twee blikken bier mag niets uitmaken!”

Daar had hij een punt, maar nu vroeg ik mij wel af wanneer zich dat dan afgespeeld had.
“Wanneer was dat dan?”, vroeg ik hem heel lullig
“Náh ben jij een dochter van Jules de Corte, net zo blind. Je staat hier ook al zo lang in de rij.

Toen viel het kwartje bij mij. Deze man dacht dat hij in een supermarkt stond te wachten voor een rij bij de kassa, ik zag nu pas de twee blikken bier die hij in de beide zakken had gepropt.
“O daar komt de chef al aan, ik pik dit niet die kerel moet gewoon op zijn beurt wachten, ik heb tenslotte twee blikken bier en hij heeft er vier”.

Woedend draaide hij zich weer met zijn rug naar mij toe en gelukkig zag ik in de verte de bus al aankomen. Het kon mij niet snel genoeg gaan.
Toen de bus bij de halte stopte en de deuren zich openden liet hij mij netjes voorgaan. Ik keek hem verbaasd aan en vroeg “Moet u dat bier niet afrekenen?”’

“Nee hoor vrouwtje ga maar voor, ik blijf altijd een gentleman en dacht je nou heus dat ik niet wist dat we bij een bushalte stonden?’’, een grote grijns op een vrolijk gelaat. Het wilde was uit zijn ogen. Deze man verdiende voor mij een Oscar. “Maar waarom deed u dan zo maf!
“Och ik wilde de tijd doden en kan niet tegen stilte, dus dacht ik kom laat ik eens maf doen”.

Ik stapte de bus in terwijl hij nog tegen mijn rug zei “Nee hoor, ik heb straks een voorstelling in het buurthuis en had mij thuis vast omgekleed en bedacht dat ik mijn rol wel even kon uitproberen”.
Op dat moment voelde ik mij besodemietert, of om even in zijn taalgebruik te blijven:

Ik was me daar toch met de lul op de bek geslagen…